Μετά από έναν τελικό – θρίλερ που κρίθηκε στην παράταση, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας του Δημήτρη Ιτούδη κέρδισε την Φενέρ με 101-96 και κατέκτησε το τρόπαιο της Euroleague μετά από 8 χρόνια.
Η ομάδα της Ρωσίας έκανε εξαιρετικό παιχνίδι από την αρχή του τελικού στο Βερολίνο, αλλά η Φενέρ του Ζοτς γύρισε από το -21 και έστειλε το ματς στην παράταση η ΤΣΣΚΑ Μόσχας με καλάθι του Χριάπα στο φινάλε και ενώ οι Τούρκοι είχαν αγγίξει την κούπα.
Για την ΤΣΣΚΑ Μόσχας 22 πόντους είχε ο Ντε Κολό, ενώ για την Φενέρ ο απίστευτος Ντίξον είχε 17 πόντους με 5/9 τρίποντα.
Αυτή ήταν η πρώτη παρουσία της Φενέρ σε τελικό της Euroleague, ενώ η ΤΣΣΚΑ το κατέκτησε για 7η φορά στην ιστορία της (1961, 1963, 1969, 1971, 2006, 2008).
O Δημήτρης Ιτούδης από τα Τρίκαλα του δήμου Αλεξάνδρειας
Στα Τρίκαλα Ημαθίας, όπου γεννήθηκε, είχε την ευκαιρία να διαχειριστεί μια δυναμική καλλιέργεια. Τα έσοδα από τα σπαράγγια που «μεγάλωνε» σαν παιδιά του και πωλούσε με προορισμό κυρίως τη Γερμανία ο κυρ Στέργιος, πλήρωσαν τις σπουδές του. Δεν ήταν πάνω στο αντικείμενο, όπως επιθυμούσε η οικογένεια αποβλέποντας σε μια ασφαλή επένδυση που θα ανέπτυσσε επιχειρηματικά τις αγροτικές δραστηριότητες της. Είχαν ειδικότητα το μπάσκετ, στο Ζάγκρεμπ της ενωμένης, τότε, Γιουγκοσλαβίας.
Κυνηγώντας το όνειρό του έκανε βήματα τολμηρά, με κάποια εξ αυτών να του προκαλούν φόβο όταν τα αναλογίζεται με αναπτυγμένη τώρα πια, στα 46 του, την αίσθηση κινδύνου. Ίσως για αυτό στα χρόνια του Παναθηναϊκού (1999-2012) δεν τολμούσε να αποδεχτεί τις προτάσεις που είχε και το έπραξε όταν ένιωσε κίνδυνο να μείνει για δεύτερη χρονιά εκτός δράσης. Ξενιτεύτηκε, όπως το 1988, στην Τουρκία αποδεχόμενος την πρόταση της Μπάνβιτ, την οποία οδήγησε στον τελικό του πρωταθλήματος της Τουρκίας!
Για να φθάσει στον Πάνορμο Κυζίκου, όπως ήταν η ελληνική ονομασία της Μπαντίρμα, προηγήθηκε μια διαδρομή με αφετηρία το μακρινό 1985 και μια ιδιοτροπία ενός προπονητή ποδοσφαίρου. Δεν ήθελε στον Μέγα Αλέξανδρο Τρικάλων παίκτες με μακριά μαλλιά και ο 15χρονος Δημήτρης δεν σκόπευε να αποχωριστεί τη μοδάτη, τον καιρό εκείνο, χαίτη. Η επιμονή του προπονητή οδήγησε τον Ιτούδη στο μπάσκετ, κάτι που μνημόνευσε κάποτε χάρη αστείου, όταν σε χορό η ομάδα τον βράβευσε για τις επιτυχίες του.
Αναζήτησε την τύχη του στον Αλκέτα Αλεξάνδρειας, όπου άρχισε να παίζει μπάσκετ λίγους μήνες πριν από την εκτόξευση του αθλήματος με την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ (1987) στην Αθήνα. Ένα χρόνο αργότερα έπεισε τους γονείς του να μην τον στείλουν για σπουδές στη Γεωπονική αλλά στη Γυμναστική Ακαδημία. Ο πατέρας του με κίνητρο την αποδοτική καλλιέργεια σπαραγγιών και τον επιτυχημένο συνεταιρισμό που είχαν δημιουργήσει αγρότες της περιοχής ήθελε να επενδύσει εκεί. Ο Δημήτρης Ιτούδης ήθελε να «επενδύσει» στο μπάσκετ και αναχώρησε το 1988 για το Ζάγκρεμπ. Τις πρώτες χρονιές επέστρεφε συχνά στην πόλη του, αφού δεν δίσταζε να ταξιδεύει οδικώς τα βράδια της Παρασκευής για να αγωνιστεί τα Σάββατα με τον Ερμή Τρικάλων.
Την τελευταία όμως χρονιά οι επισκέψεις στην πατρίδα σταμάτησαν. Ο εμφύλιος στη Γιουγκοσλαβία δεν επέτρεπε μετακινήσεις στην ενδοχώρα. Επέστρεψε στη σχολή το Σεπτέμβριο του 1991 μολονότι οι φόβοι των γονιών του ήταν μεγάλοι κι έκτοτε διέκοψε το μπάσκετ. Μάταια η μητέρα του περιμένει να ανοίξει η πόρτα του σπιτιού και να τον αντικρίσει. Μια άλλη, ορόσημο για την πορεία του, είχε ήδη ανοίξει για τον Δημήτρη Ιτούδη.
Ως φοιτητής του Πανεπιστημίου είχε τη δυνατότητα να παρακολουθήσει προπονήσεις της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας. Γνωρίστηκε έτσι με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο οποίος εκτίμησε δεόντως τον νεαρό Έλληνα όταν του πρόσφερε λεπτομερέστατο scouting report της Τσιμπόνα, που κλήθηκε να την αντιμετωπίσει ως προπονητής του ΠΑΟΚ. Η επαφή με τον Σέρβο προπονητή έκτοτε διατηρήθηκε «ζωντανή» και σύντομα γνώρισε δύο κουμπάρους του «Ντούντα». Τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς τον οποίο συνάντησε σε τουρνουά μπάσκετ το 1992 στο Άμστερνταμ και τον διοικητικό παράγοντα του ΠΑΟΚ, Τάκη Πανελούδη. Αφορμή της γνωριμίας του με τον μετέπειτα προπονητή του Παναθηναϊκού, ήταν ένας φάκελος που ο Ίβκοβιτς του είχε ζητήσει να του μεταφέρει, ενώ ο Πανελούδης του πρότεινε να γίνει συνεργάτης του «Ντούντα» στον ΠΑΟΚ.
Τελικά δεν έμελλε να θητεύσει δίπλα στον Ίβκοβιτς αφού όταν κατέβηκε στη Θεσσαλονίκη για τον ΠΑΟΚ, προπονητής είχε αναλάβει ο Αλεξανδρής. Συνεργάστηκε με τον Ευθύμη Κιουμορτζόγλου, που αργότερα τον πήρε βοηθό στον Πανιώνιο, όμως ήδη είχε πάρει το βάπτισμα του πυρός ως πρώτος προπονητής. «Είναι θαύμα να κοουτσάρει έτσι ένας 25χρονος» είχε σχολιάσει το 1995 ο αείμνηστος Αλεξάντερ Γκομέλσκι παρακολουθώντας ως σχολιαστής της ρωσικής τηλεόρασης τον αγώνα του ΠΑΟΚ με αντίπαλο την Ντινάμο Μόσχας και «υπηρεσιακό» προπονητή τον Ιτούδη.
Παρότι ο ΠΑΟΚ είχε πολύ καλή παρουσία στα πλέι-οφ, οι εσωτερικές έριδες δεν τον διατήρησαν στην θέση του πρώτου προπονητή. Συνέχισε ως βοηθός του Κιουμουρτζόγλου στον Πανιώνιο, όπως ήταν στην ΚΚ Ζάγκρεμπ όπου άρχισε την προπονητική (τη διετία 1990-92 είχε αναλάβει το τμήμα εφήβων και την τριετία 1992-95 είχε προβιβαστεί στην ανδρική ομάδα), ενώ πριν αναλάβει τον ίδιο ρόλο στον Παναθηναϊκό είχε αναλάβει τον Φίλιππο Θεσσαλονίκης και τη ΜΕΝΤ.
Εργασιομανής και πάντα διψασμένος για συλλογή εμπειριών, το καλοκαίρι του 1999 ζήτησε από τον Ομπράντοβιτς να παρακολουθεί τις προπονήσεις της Εθνικής Σερβίας, η οποία λόγω της κατάστασης στη Γιουγκοσλαβία είχε ξενιτευτεί στο Ιβανώφειο. Έχοντας συστατική επιστολή από τον Ίβκοβιτς ο «Ζοτς» τον ενημέρωσε πως υπήρχε σοβαρό ενδεχόμενο να εργαστεί στην Ελλάδα και ότι ήταν η πρώτη επιλογή του. Στο μυαλό του ο Ομπράντοβιτς είχε τον Άρη, από τον οποίο είχε δεχθεί κρούση όμως μέχρι να αποφασίσει η ομάδα της Θεσσαλονίκης να του καταθέσει πρόταση εμφανίστηκε ο Παύλος Γιαννακόπουλος και του πρόσφερε συμβόλαιο στον Παναθηναϊκό.
Δίπλα στον Ομπράντοβιτς, ο Ιτούδης ο οποίος λες και η μοίρα το έχει ταγμένο να συνεργάζεται με Σέρβους, έμαθε πολλά. Διδάχθηκε από τον Μίλαν Μίνιτς, τον Ζέλικο Λούκαϊτς, εμπνεύστηκε από τον Ντούσαν Ίβκοβιτς όμως στα 13 χρόνια συνεργασίας με τον Ομπράντοβιτς οι γνώσεις του και οι εμπειρίες έφθασαν σε άλλο επίπεδο. Τον Ιούνιο του 2013, μπροστά στο ενδεχόμενο να μείνει για δεύτερη σερί σεζόν εκτός δουλειάς, αποφάσισε πως έφθασε η ώρα να τις αξιοποιήσει αναλαμβάνοντας τη Μπάνβιτ που του έκανε δελεαστική προσφορά.
Πιθανότατα εκείνα τα βράδια ήταν η δεύτερη φορά που δεν έκλεισε μάτι. Η πρώτη ήταν τις ημέρες του εμφυλίου στο Ζάγκρεμπ, όταν έχει τολμήσει να πάει με το αυτοκίνητό του, τον επιστήθιο φίλο του Ίγκορ Γιούκιτς (που τον είχε φέρει σε επαφή με την ΚΚ Ζάγκρεμπ, όπου εργάστηκε για πρώτη φορά) από το Ζάγκρεμπ ως το χωριό του για να ψηφίσει στις εκλογές.
Ένα ποτάμι χώριζε το χωριό στη μέση. Στο Σλάβονσκι Μπροτ και το Μπόσνασκι Μπροτ. Ταυτόχρονα όμως χώριζε τους Κροάτες από τους Σερβοβόσνιους. Την ώρα του μεσημεριανού οι σειρήνες του πολέμου που ηχούσαν θορύβησαν τον Ιτούδη και την οικογένεια που για λόγους ασφαλείας αρχικά κατέφυγε στο υπόγειο του σπιτιού και όταν σουρούπωσε προτίμησε να αφήσει πίσω της τις εκρήξεις και τον παρατεταμένο ήχο από τους πυροβολισμούς των καλάζνικοφ και να διανυκτερεύσει στο εξοχικό που διατηρούσε στο βουνό. Δεν έκλεισε μάτι και μόλις ξημέρωσε πήρε τον φίλο του και πέρασαν ξανά τα επτά εγκαταλελειμμένα χωριά με τα κουφάρια των κατοικιών να στέκουν μόνα για να επιστρέψει στο Ζάγκρεμπ.
Όσα τολμούσε τότε, όταν αναλογίζεται τώρα πως μπορεί να του ζητήσει να κάνει η κόρη του Αλεξάνδρα, η οποία λύγισε στην αγκαλιά του μετά την πρόκριση της ΤΣΣΚΑ στον τελικό, τον πιάνει τρόμος. Δεν βλέπει πια τα πράγματα με την ματιά του έφηβου υιού του Στέργιου, αλλά του πατέρα της Αλεξάνδρας και συζύγου της Μαρίας. Άλλες ευθύνες, άλλη θέση. Όμως και επαγγελματικά, έχοντας βεβαίως την ευκαιρία να δουλεύει σε άριστες συνθήκες στον Παναθηναϊκό, δεν τολμούσε να κάνει το βήμα παραπάνω. Το τόλμησε το 2013 και από όσα δείχνουν τα μέχρι τώρα αποτελέσματα της καριέρας του, στην Μπάνβιτ αλλά και την ΤΣΣΚΑ, ήταν μια απόφαση που χρωστούσε στον εαυτό του…
Πηγή: iefimerida.gr
sdna.gr
Αφήστε μια απάντηση