Τα διλήμματα..

Του Τάσου Τασιόπουλου

Όποιος δεν βλέπει ότι η αβεβαιότητα και η καθήλωση της χώρας τα τελευταία χρόνια είναι αποτέλεσμα μιας σημαντικής πολιτικής εξέλιξης, μάλλον δεν βλέπει ότι ένα κακό ζώδιο κυνηγά αυτή την χώρα.

Είναι επίσης βέβαιο ότι στην Ελλάδα οι ιδέες δεν ευδοκιμούν. Και δεν ευδοκιμούν γιατί αποκαλύφθηκε πια ότι οι εμπειρίες και όχι οι ιδεολογίες είναι αυτές που ξεδιψούν τον άνθρωπο της σημερινής εποχής.

Στις μέρες μας τα λόγια έχουν καταντήσει κούφιες κουβέντες που κανέναν δεν πείθουν εξαιτίας του ότι ο λόγος της πολιτικής έχασε την φρεσκάδα της αμεσότητας κάποιου που είναι αφοσιωμένος ολοκληρωτικά στην εξυπηρέτηση του πολίτη.

Δεν υπάρχει σήμερα ο Έλληνας της αυτοσυνείδησης, ο Έλληνας που γκρεμίζει το σάπιο, το δύσοσμο, το σκοτεινό, ανάλγητο, το εκβιαστικό πολιτικό σύστημα που είναι ένα κύκλωμα διαπλοκής.

Παλιότερα το πρόσωπο αυτού του Έλληνα ήταν αφτιασίδωτο και ζωντανό σε απόλυτη πραγματικό μέγεθος αλλά με τεράστια συναισθήματα. Γιατί ήθελε να πει απλά τι ζούσε, τι σκεφτόταν, πόσο πολύ πονούσε.

Οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε πώς η εκτίναξη του εξωτερικού δανεισμού είναι αποτέλεσμα των δανείων που πήραν οι ελληνικές κυβερνήσεις για να χρησιμοποιηθούν για τον εκσυγχρονισμό και την βελτίωση της δημόσιας υποδομής, έτσι ώστε αυτή να συγκλίνει με τις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά.

Ελάχιστοι γνωρίζουν τις ακραίες συνθήκες πίεσης συνδικαλιστικών ομάδων συμφερόντων που μας οδήγησαν σε συνεχείς δανεισμούς. Από το 1832 μέχρι το 1945 είχαμε ως χώρα πτωχεύσεις και μέχρι το 1974 είχαμε πολλούς διακανονισμούς εξωτερικού χρέους, μαζί με 59 εσωτερικά δάνεια και από το 1945 μέχρι το 1966 κάθε πεντέμισι μήνες είχαμε άλλη κυβέρνηση.

Όλη αυτήν την περίοδο και μέχρι σήμερα όλες οι υπηρεσίες είχαν διαβρωθεί και έπεσαν στο φαγοπότι επειδή νόμιζαν ότι αυτά που έτρωγαν ήταν από τον παραγόμενο πλούτο και όχι από δανεικά και αγύριστα. Χώρια από την εισβολή στο δημόσιο χιλιάδων ανεπάγγελτων που ήθελαν μια θέση για να πληρώνονται και όχι για να αποδίδουν παραγωγικά.

Είναι προφανές ότι όλοι μας ως λαός αποκτήσαμε ουρσουζιές.

Είναι βέβαιο πώς δεν είναι εύκολο να λες τέτοια πράγματα και το πιο πιθανό είναι να σου ριχτούν όλοι.

Είναι αυτό ένα δίλημμα.

Και είναι δίλημμα γιατί ο Έλληνας βρήκε μύγα στο πιάτο της δουλειάς και δεν το πιάνει στο χέρι, δεν αλλάζει νοοτροπία, δεν πέφτει με τα μούτρα στην παραγωγή και δυστυχώς και όποιον παράγει, τον περιμένει στη γωνία ο έμπορας.

Γιατί γίνονται όλα αυτά;

Μα γιατί δεν υπάρχει πολιτικό στίγμα. Δεν αναδεικνύει προτεραιότητες και ανάγκες.

Οι κυβερνήσεις είναι εντελώς χύμα και οι αντιπολιτευόμενοι ένας τραγικός αχταρμάς. Πουθενά δεν διακρίνει κανένας θέσεις και πολιτικές και σχεδόν κανένας δεν ενδιαφέρεται γι αυτά που γίνονται αυτή τη στιγμή εδώ μέσα.

Είναι άραγε κακό σενάριο η έξοδος της χώρας από το μνημόνιο; Πολλοί πιστεύουν ότι είναι το αληθινό ζητούμενο. Όμως αυτό ούτε επισπεύδεται όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση, ούτε σκίζεται, όπως προσπαθεί να μας πείσει η αντιπολίτευση. Έρχεται ως αποτέλεσμα οικονομικής και κοινωνικής σταθεροποίησης. Αυτό δεν είναι ούτε θέμα εξυπνακισμών ούτε σκληρών πολιτικών χειρισμών. Αντίθετα είναι καθαρά θέμα αποτίμησης των δεδομένων και των πραγματικών δυνατοτήτων της χώρας στο ευρωπαϊκό και στο διεθνές γίγνεσθαι.

Χρόνια τώρα αυτό μας το φωνάζουν στο επαρχιώτικό και πολιτικάντικο αυτί μας ο διεθνής σκεπτικισμός και κυρίως η στάση των χρηματαγορών.

Το άλλο δίλημμα βέβαια είναι η βεβιασμένη και ανώριμη έξοδος από την χρηματοδοτική στήριξη και η απροετοίμαστη είσοδος στις ψυχρές αγορές, γιατί αυτό μπορεί να οδηγήσει την ελληνική κρίση σε οδυνηρή υποτροπή.

Δυστυχώς όμως αυτά δεν αποτελούν το βασικό ζήτημα ως πρόβλημα, γιατί το πρόβλημα είναι η εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας, οι εκλογές και η αγωνία κάποιων να φτιάξουν καινούρια κόμματα για να μας σώσουν.

Αμφισβητείται και διακυβεύεται η ουσία και το περιεχόμενο του δημοκρατικού πολιτεύματος και του κοινωνικού κράτους όπως εφαρμόζεται στις δυτικές κοινωνίες και το δίλημμα είναι αν ανακοινωθεί η νέα «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» (ως ΡΙΖΟ.Σ.Α.) αφού τα όνειρα των συγκεκριμένων ξεριζώθηκαν ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ μεριά.

Ζούμε σήμερα μια παθολογία άλλοτε καλυμμένη και άλλοτε εξόφθαλμη. Είναι βέβαιο ότι πρέπει να βρεθεί ένα συνταρακτικό γεγονός που θα μας ξαναβάλει στις μόνες απαραίτητες ράγες που ρυθμίζουν όλα τα άλλα: δηλαδή τον εαυτό μας και την ελπίδα του αύριο.

Τάσος Τασιόπουλος

Υ.Γ.: Είναι παρήγορο που η ελληνική κοινωνία δείχνει καρτερικότητα και αντοχή, επειδή διαισθάνεται κατά βάθος ότι η κρίση δεν τελειώνει εύκολα, όπως δεν βάφονται αβγά με πορδές, ούτε χωρίς θυσίες και κόπο. Έχει καταλάβει ευτυχώς ότι η ανάταξη της χώρας θα διώξει τα μνημόνια.

Υ.Γ.2: Πρώτο βήμα είναι η ανασυγκρότηση της διοίκησης για να είναι εντεταλμένη των πολιτών και αυτό μπορεί να αρχίσει από τους δήμους ως εγγύτερης στον δημότη εξουσίας, χωρίς πληρωμένες ανακοινώσεις που φουσκώνουν τις τσέπες κάποιων γυρολόγων.

Υ.Γ.3: Γιατί τελικά φαίνεται πως μας κυβερνούν κακοί αλλά το δράμα είναι ότι έρχονται χειρότεροι οπότε και αν γίνουν εκλογές, ακόμα και αν επανεκλεγούν οι ίδιοι.

Υ.Γ.4: Η τύφλα μας αποδεικνύεται περίτρανα από το ότι κάποτε φοβόμασταν πως θα γίνουμε «τα γκαρσόνια της Ευρώπης» και σήμερα θεωρούμε τον τουρισμό « την βαριά μας βιομηχανία».