Πολλές φορές μας έτυχε να κοιτάμε συνομήλικούς μας και σκεφτόμαστε :“Μα δεν μπορεί να’ ναι τόσο μεγάλος!”
Αν λοιπόν σας έτυχε ποτέ, τότε θα εκτιμήσετε δεόντως το παρακάτω συμβάν:
Λέγομαι Λένα Παπαμιχαήλ και περίμενα στον προθάλαμο του οδοντίατρου που πρόσφατα μου είχανε συστήσει. Πρόσεξα το πτυχίο του, στην γωνιά του τοίχου, στο οποίο αναγράφονταν το …
πλήρες όνομά του, κλπ.
Ξαφνικά θυμήθηκα το ψηλό, καστανό, καλοφτιαγμένο παλικάρι με το ίδιο ονοματεπώνυμο, που είχα συμμαθητή στο γυμνάσιο – κάπου 40 χρόνια πίσω και που για ένα φεγγάρι μάσαγα τα σίδερα για χάρη του .
Μπορεί να έχει σχέση μ’ αυτόν εδώ τον τύπο ;
“Μπα, αποκλείεται”, σκέφτηκα, άμα τον είδα. Τούτος εδώ ο μισοφαλακρός, ο κοιλαράς, μέσα στην ρυτίδα, παραήτανε γέρος για να ήτανε ο πρώην συμμαθητής μου.
Αφού μου εξέτασε τα δόντια, τον ρώτησα εάν είχε φοιτήσει, παρ’ ελπίδα, στο γυμνάσιο των Ιωαννίνων.
– “Άκου τώρα! Ασφαλώς, και ήμουνα και σημαιοφόρος κάθε χρόνο”, μου είπε με περισσό καμάρι.
– Πότε αποφοιτήσατε; τον ρώτησα
– Το 1962 μου απάντησε – Γιατί με ρωτάτε;
– Γιατί ήσασταν στη τάξη μου !!!!
Με κοίταξε προσεκτικά και όλο και πιο κοντά και κατόπιν, αυτός ο κακομούτσουνος σκατόγερος, ο φαλάκρας, κοιλαράς, σταφιδιασμένος καραμακάκας, με ρώτησε :
– Τι μάθημα διδάσκατε ;
kokoras
Αφήστε μια απάντηση