Γράφει η Ιωάννα ΠρέσιαΦοιτήτρια δημοσιογραφίας Α.Π.Θ.
«Ακραίο αλλά νόμιμο» χαρακτήρισε το εγχείρημα των «Βακχών» ο Δημήτρης Λιγνάδης.
Είναι από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις του φετινού καλοκαιριού –και όχι άδικα. Τα «συστατικά» που επέλεξε ο Δημήτρης Λιγνάδης κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα αρκετά καλό και…
αξιόλογο αποτέλεσμα.
Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι μπορεί να’ναι σε όλα τους καλοί; Ελάχιστοι, μετρημένοι..
Με αφορμή την χθεσινή παράσταση που έλαβε χώρα στο θέατρο Άλσος, “Βάκχες” και είχε ως βασικό πρωταγωνιστή τον Σάκη Ρουβά θέλησα να τη σχολιάσω.
Σήμερα, που ο φόβος μπροστά στο καινούργιο και τις αβεβαιότητες που δημιουργούν τα νέα παγκόσμια δεδομένα οδηγεί σε εσωστρέφειες και επικίνδυνους φανατισμούς μπορούμε να δούμε το μύθο, διαμέσου του ποιητικού λόγου, σαν μια σπουδή πάνω στην ανθρώπινη φύση και στις συγκρούσεις που δημιουργούνται όταν οι οργανωμένοι κοινωνικοί σχηματισμοί έρχονται αντιμέτωποι με την «εισβολή» στον περίκλειστο χώρο τους, νέων δεδομένων-ανθρώπων, δοξασιών, δυνάμεων.
Βάκχες..
Μια αρχαία τραγωδία του τραγικού ποιητή Ευριπίδη και ένας από τους τρεις μεγάλους διδάσκαλους του αττικού δράματος στο αρχαίο ελληνικό θέατρο. Στο έργο αυτό συνυπάρχουν το τραγικό, το δραματικό και το θεατρικό στοιχείο. Είναι το μοναδικό έργο της αρχαιότητας, όπου ο Διόνυσος πρωταγωνιστεί ως ανθρωποποιημένος θεός, καθώς αυτό αποτελεί το δράμα του θεού, που είναι το δράμα του ανθρώπου. Δραματοποιούνται τα Θεοφάνια του Διόνυσου και εξανθρωπίζεται το θείο. Μια καινούργια θρησκεία απειλή, μια νέα δύναμη εισχωρεί που θέλει να επιβάλει τη δική της λατρεία.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Δημήτρης Λιγνάδης και η Εύα Νάθενα που επιμελείται σκηνικά και κοστούμια, επέλεξαν για τη δουλειά τους ένα λιτό σκηνικό το οποίο περιλάμβανε άχυρα, στύλο της Δ.Ε.Η., μία σκάλα που χρησιμοποιούνταν σε ελάχιστα σημεία και καρέκλες. Ένας άντρας, με μία πράσινη στολή και καλυμμένο το κεφάλι, ανεβαίνει στον στύλο της Δ.Ε.Η για να φτιάξει τη λάμπα. Και καθώς ολοκληρώνει την «αποστολή» του, κατεβαίνει και βρίσκεται στο κέντρο της αρένας κάνοντας μία εξομολόγηση για το ποιος είναι. Η απάντηση είναι αυτή που –ενδεχομένως- να φαντάζεστε. Ο Διόνυσος ή αλλιώς ο Σάκης Ρουβάς.
Βλέποντας τον πάνω στη σκηνή, παρατήρησα την κάθε κίνησή του και διαπίστωσα ότι έχει δουλέψει πάρα πολύ για την εν λόγω δουλειά και είχε φροντίσει μαζί με τους λοιπούς συντελεστές μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια.
Στους υπόλοιπους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τη Ρούλα Πατεράκη (ως Τειρεσία), τον Γιάννη Καρατζόγιαννη (ως Κάδμο), τον Δημήτρη Πασσά (ως Πένθεα), τον Στέφανο Μουαγκέ (ως θεράπων) και τους Μιχάλη Αφολαγιάν-Δημήτρη Λιγνάδη (ως Α’ και Β’ Αγγελιοφόρος –αντίστοιχα), ενώ η Μαρία Κίτσου «ντύθηκε» την Αγαύη.
Ο καθένας του είχε τη δική του δυνατή στιγμή!
Επιπλέον ξεχώρισε το μουσικό μέρος που επιμελήθηκε ο Μιχάλης Αφολαγιάν. Αλλά και το φινάλε που είναι η… αρχή του, ολοκληρώνοντας έτσι τον κύκλο.
«Η μουσική, η «νέα, δρώσα μουσική», θα δονήσει το «εγκατεστημένο μόρφωμα», το πρόσωπο που θα υποδυθεί το Διόνυσο πρέπει να εκπροσωπεί το νέο, το τολμηρό, το ωραίο, αυτό που για τους σημερινούς θεατές μπορεί να γοητεύσει και να οδηγήσει στην κυριαρχία της μουσικής επί του λόγου και της μέθης επί της λογικής». Είχε τονίσει χαρακτηριστικά ο Δημήτρης Λιγνάδης.
Κατά την διάρκεια της παράστασης το χειροκρότημα του κόσμου ήταν πολύ θερμό –ενώ στο φινάλε τετραπλασιάστηκε. Ευτράπελα δεν υπήρξαν, ενώ οι «ρουβίτσες» ακολούθησαν τον αγαπημένο τους τραγουδιστή από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στην σκηνή εως και την στιγμή που ο Λιγνάδης έτρεξε προς τα παρασκήνια και τον έσυρε στην σκηνή για να υποκλιθεί, με φωτογραφίες και βίντεο.
Αυτό που αντιλαμβάνεται κανείς είναι ότι τον Σάκη τον έχουμε συνηθίσει να τραγουδάει και χορεύει, οι εμφανίσεις του στην σκηνή πολυσυζητημένες.. αλήθεια αυτήν την φορά το κέρδισε το στοίχημα ;
Πλέον ο κάθε θεατής θα κρίνει..
Αφήστε μια απάντηση