Καλό ταξίδι Χρήστο Κυριαζή..

Την τελευταία του πνοή άφησε τα ξημερώματα ο τραγουδιστής Χρήστος Κυριαζής.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες έδινε μάχη με τον καρκίνο.

Ήταν άρρωστος εδώ και μήνες, πέθανε ξημερώματα σπίτι του, ανέφερε στο protothema.gr ο επιστήθιος φίλος του Μιχάλης Τσατσάκης.

«Πολέμησε αλλά δεν τα κατάφερε», είπε.

Στο πλευρό του τραγουδιστή μέχρι το τέλος ήταν και η σύζυγός του Σοφία.

Ο πατέρας του εργαζόταν ως επιπλοποιός και λόγω της οικογενειακής παράδοσης κι εκείνος έμαθε τη τέχνη. Ποτέ όμως δεν έκρυψε την αγάπη του για τη μουσική. Στην διάρκεια της ζωής του το όνομά του συνδέθηκε και με την κατασκευή επίπλων.

Σε ηλικία 12 ετών πήρε μία χειροποίητη κιθάρα κι άρχισε να προσπαθεί μέσα από αυτήν, να μάθει τις νότες. Πέντε χρόνια αργότερα, έπαιζε με ένα μικρό rock συγκρότημα σε καφετέριες και ζαχαροπλαστεία της εποχής. Δημιουργός και μέλος του Συγκροτήματος «Πρόκες» (1972) και προηγουμένως, των Συγκροτημάτων «Mirabilis Zalapa» και «What a pity». Κατόπιν έφυγε για σπουδές στην Ιταλία. Όταν επέστρεψε, στράφηκε προς τη λαϊκή μουσική.

Η γνωριμία με τον Βλάσση Μπονάτσο

Ο ίδιος μιλώντας για την καριέρα του, έχει πει στο «Secret»: «Πάντα δίπλα μου ήταν η κιθάρα. Και έγραφα. Και από τότε πάντα λέω μόνο τα δικά μου. Είχα δώσει και στη Minos πολλά τραγούδια μου. Στους Χαράλαμπο Γαργανουράκη, Κούτρα, Θέμη Ανδρεάδη, σε πολλούς. Λίγο μετά στον Μαργαρίτη. Να σου πω για τον Βλάση Μπονάτσο πως μας ανακάλυψε πολύ νωρίτερα: στο κλαμπ Hobby, Πλατεία Αμερικής, υπόγειο, βαράγαμε σαν τρελοί, είχε έρθει και με παρατηρούσε πώς έλεγα τους στίχους. Μου λέει μετά: Έρχεσαι μαζί μου; Έχω ένα συγκρότημα, τους Πελόμα Μποκιού».

«Πάω και βλέπω το μαγαζί γεμάτο με 2000 άτομα μέσα. Τρελάθηκα και ξεκίνησα εκεί. Ο Βλάσσης τότε με βοήθησε πάρα πολύ, με γούσταρε και με αγαπούσε. Προ πάντων, όμως, του άρεσαν τα τραγούδια μου, οι στίχοι, αυτά που λέω. Όταν γίνονται αυτά, συμβαίνει το πραξικόπημα του 1967 και, θυμάμαι, είχαμε βγει έξω από το μαγαζί και ακούγαμε τα τανκς.

Τότε πάλι σταμάτησα, δεν ξέραμε τι να κάνουμε τότε, διαλύθηκαν τα πάντα, όλα. Τότε έφυγα, γνώρισα ένα κορίτσι και πήγα στην Ιταλία. Μου βγήκε σε καλό, γιατί εκεί σπούδασα σχέδιο και, όταν γύρισα πίσω, έκανα τα δικά μου έπιπλα και μαγαζιά και πήγα πολύ καλά. Είχα βαρεθεί να ακούω “όχι” από τις δισκογραφικές. Όταν πέρασε ο Γιώργος Πολυχρονίου από το μαγαζί μου με τη Μάγκυ Χαραλαμπίδου για να αγοράσουν έπιπλα για τον γάμο τους, ήταν η αφορμή για να πάω στη Sony», είπε μεταξύ άλλων.

Ο δίσκος που φέρει τον τίτλο της μεγάλης επιτυχίας του «Μου θυμίζεις τη μάνα μου» (1992) έγινε «πλατινένιος», ξεπερνώντας τις 125.000 αντίτυπα!

Οι τελευταίοι δίσκοι του: «Επιτυχίες» (1994), «Η αγάπη είναι μία» (1994, «χρυσός» δίσκος των 30.000 αντιτύπων), “Χαμένος Νικητής” (1995), «Άλλο τί θέλω, άλλο τι μπορώ» (1997). Τα γνωστότερα τραγούδια αυτών των δίσκων: «Οι απέναντι που πληρώνουν έναντι», «Ημεροβίγλι», κ.λπ.

Τραγούδια του Χρήστου έχουν ερμηνεύσει:

Μαρία Δειχτα – “Επιμένω”
Θέλξη – “Χωρίς εσένα μάτια μου”
Ανδρεάδης Θέμης – “Ο γάμος”
Παπακωνσταντίνου Βασίλης – “Βράδυ Σαββάτου”
Γιάννης Κούτρας – “Κι αν η τύχη μου”
Βασίλης Λεκας – “Κυριακή απόγευμα”
2002GR – “Αύριο”
X-attack – “Αύριο”
Χρήστος Εμμανουήλ – “Τα τσιγάρα τα ποτά και τα ξενύχτια…”
Δημήτρης Ψαριανός – “Και σε θυμάμαι”
Χαράλαμπος Γαργαρουνάκης – “Στον τόπο που γεννήθηκα”
Γιώργος Μαργαρίτης – “Το μπρικάκι”
Χρήστος Πάζης – “Εχω κλάψει”
Γιώργος Γιασεμής – “Επιμένω”
Σταύρος Λογαρίδης – “Τα ξανθά σου τα μαλλιά”
Λίνα Τουρκογιώργη – “Τίποτα”

Πηγή