Γράφει ο
Νίκος Τάκης
Δεν πρέπει να ξεχνάμε τους αγώνες του λαού μας και τις θυσίες των νέων για την εδραίωση της Δημοκρατίας μετά την 7ετή κατάλυση της, από τους “Στρατιωτικούς Εθνοσωτήρες”.
Πόση σημασία έχει άραγε εάν υπήρχαν και πόσοι ήταν οι νεκροί του αγώνα; Σημασία έχει ότι ένα δικτατορικό καθεστώς έπεσε με τους αγώνες των νέων, των εργατών των ανέργων και όλου του…
Δημοκρατικού λαού.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε τους αγώνες και να τιμούμε τους αγωνιστές.
Δυστυχώς όμως, κάποιοι από τους αγωνιστές δεν στάθηκαν αντάξιοι αυτής της τιμής του λαού μας. Εκμεταλλεύτηκαν με τον πιο αναίσχυντο και ελεεινό τρόπο την κοινωνική και πολιτική αναγνώριση και αποδοχή τους.
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι πρωταγωνιστές της γενιάς του Πολυτεχνείου, της γενιάς του «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», του «1-1-4», η γενιά του «Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση» και όλων των άλλων δίκαιων αιτημάτων, έμειναν αφανείς ήρωες και συνέχισαν κανονικά τις ζωές τους. Απολαμβάνοντας αυτό που με τον αγώνα τους πέτυχαν ή συνεχίζοντας τον αγώνα τους για περισσότερη Δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, ευημερία.
Μια μερίδα ανθρώπων όμως δε θέλησαν να μείνουν εκεί. Πολλοί από αυτούς θέλησαν να εξαργυρώσουν αυτούς τους αγώνες με βίλες, κότερα, πολυτελή ζωή, life style, παράνομες σχέσεις και πολύ εξουσία συγκεντρωμένη στα χέρια τους. Συμβαίνει άλλωστε σε όλες τις εκφάνσεις της Παγκόσμιας Ιστορίας να παρατηρείται αυτό το φαινόμενο.
Άλλοι εξ’ αυτών διάλεξαν την πολιτική σταδιοδρομία της μίζας και της ρεμούλας και άλλοι μπήκαν στον επιχειρηματικό στίβο ως προμηθευτές του δημοσίου ή ως στεγνοί κερδοσκόποι.
Στην πορεία όλων αυτών των ετών κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης πέτυχαν τους στόχους τους. Απέκτησαν φήμη, δόξα, εξουσία, κοινωνική καταξίωση και βέβαια χρήμα. Με λίγα λόγια εξελίχθηκαν σε αυτό που ονομάζουμε κοινωνική και πολιτική ελίτ της χώρας. Εξελίχθηκαν χειρότεροι απ’ αυτούς που με τους αγνούς συντρόφους αγωνιστές τους, εξεδίωξαν, απλά για έρθουν αυτοί.
Όση θλίψη και μούδιασμα να μας δίνει η εξέλιξη των συγκεκριμένων “αγωνιστών” του Πολυτεχνείου που οδήγησαν την χώρα στη χειρότερη κατάσταση των τελευταίων 50 ετών, δεν πρέπει να ξεχνάμε το τεράστιο πλήθος των αγνών αγωνιστών. Όλων αυτών που έμειναν στην αφάνεια, στην ανωνυμία, που δεν κατέλαβαν πολιτικές θέσεις ή θέσεις υψηλόβαθμων δημόσιων λειτουργών-μιζαδόρων.
Όλους τους ανώνυμους αγωνιστές ενταγμένους και ανένταχτους τιμάμε αύριο και θα τιμάμε πάντα.
Αφήστε μια απάντηση