Χαίρετε.
Όσοι παραπονιόσασταν ότι έπεσε πολύ ηρεμία σε σχέση με τις εξελίξεις στον Δήμο Αλεξάνδρειας, δεν έχετε πλέον παράπονο. Άναψε το φιτίλι ο Ντομουχτσής, με την αποκλειστική δήλωση που εξασφάλισε από τη Δώρα Κουρκουτά και άρχισαν οι εκρήξεις.
Η Δώρα δήλωσε δημόσια και ξεκάθαρα στο Alexandreia-Gidas, ότι θα είναι υποψήφια δήμαρχος Αλεξάνδρειας (κλικ ΕΔΩ).
Ακολούθησε ο Αντιδήμαρχος Σάκης Κούγκας που έσπευσε να εκδηλώσει την υποστήριξή του και με εντιμότητα που δεν συνηθίζεται συχνά, το ανακοίνωσε ευθέως στον Δήμαρχο Παναγιώτη Γκυρίνη, ο οποίος αντέδρασε με τη σειρά του (δικαίως εννοείται) και ξεκίνησε να παίρνει τα μέτρα του.
Δεν εννοώ τόσο τη στάση του Δημάρχου απέναντι στον Αντιδήμαρχό του, όσο την αναδίπλωση της στρατηγικής του σε σχέση με την αναζήτηση συμμάχων από τον χώρο που κινείται και η Δώρα Κουρκουτά.
Όπως για παράδειγμα την προσέγγιση που φημολογείται ότι κάνει ήδη ο Δήμαρχος προς την πλευρά του Αργύρη Πανταζόπουλου, υποψήφιου Δήμαρχου και αντιπάλου του στις τελευταίες δημοτικές εκλογές και οσονούπω ίσως και στενού συνεργάτη του όπως ακούγεται στην πιάτσα. Μια πιάτσα που έχει χτίσει ένα ολόκληρο σενάριο γύρω από αυτή την υπόθεση και μιλά για έναν πολιτικό αρραβώνα που ήδη έχει «ευλογηθεί» και πολύ σύντομα αναμένεται να εξελιχθεί σε γάμο.
Θα ακολουθήσουν και άλλοι τέτοιοι «γάμοι»;
Πιθανότατα. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία επιτρέπονται έως τρεις, στην πολιτική δεν υπάρχει όριο. Το ίδιο και στα διαζύγια. Το πολύ τρία να σου συμβούν εάν είσαι ορθόδοξος, άπειρα μπορεί να σου συμβούν στην πολιτική εάν είσαι ανορθόδοξος
Ο ΜΕΤΡ ΤΩΝ ΣΥΓΚΛΙΣΕΩΝ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΚΥΡΙΝΗΣ
ΜΙΑ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ-ΕΚΠΛΗΞΗ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΛΚΙΔΗ
ΚΑΙ ΤΑ ΕΔΝΕΧΟΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΓΑ ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΥ
Συνηθισμένες στην πολιτική, συμμαχίες και συμπορεύσεις πρώην αντιπάλων. Ούτε θα είναι η πρώτη φορά που θα τις δούμε στο Ρουμλούκι, ειδικά σε σχέση με τον Δήμο Αλεξάνδρειας όπου ο Παναγιώτης Γκυρίνης εξελίχθηκε σε μετρ των πολιτικών συγκλίσεων και των διαπαραταξιακών συμμαχιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα και η επίτευξη μιας τέτοιας σύγκλισης με τον επίσης αντίπαλό του, στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές, τον Μιχάλη Χαλκίδη. Περασμένα- ξεχασμένα εδώ και καιρό όσα «έντονα» ειπώθηκαν προεκλογικά και μετεκλογικά μεταξύ τους,.
Ακούω μάλιστα ότι στο περιβάλλον των δύο ανδρών συζητείται έντονα κι ένα σενάριο για μια υποψηφιότητα- έκπληξη του Μιχάλη Χαλκίδη. Πρόκειται για τη σκέψη να υποστηριχθεί ο Μιχάλης Χαλκίδης, ευρέως από το Ρουμλούκι, ως υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος στις ερχόμενες εκλογές για την Περιφερειακή Ενότητα Ημαθίας, με στόχο να υπερπηδήσει τον Κώστα Καλαϊτζίδη, να είναι αυτός πρώτος σε ψήφους και να γίνει ο νέος Αντιπεριφερειάρχης Ημαθίας.
Κατά την άποψή μου, ένα τέτοιο αποτέλεσμα «υπερπήδησης» (κυριολεκτικά και μεταφορικά) δεν είναι διόλου απίθανο, με την προϋπόθεση ότι ο πρώην βουλευτής Ημαθίας θα ξαναγίνει «Χαλκίδης» και θα αποφασίσει να ενεργοποιήσει τους διαχρονικούς φίλους του, σε Βέροια και Νάουσα, έχοντας ως βάση μια ευρεία στήριξη από την περιφέρεια του Ρουμλουκιού, μια περιφέρεια για την οποία κάποια στιγμή πρέπει να γίνει κατανοητό (κυρίως εξ ημών της εδώ πλευράς) ότι μπορεί να είναι ρυθμιστής πολλών πραγμάτων στην Ημαθία
Αυτό το σενάριο αλλαγής στόχων, ίσως είναι και η εξήγηση, που ενώ αρχικά ο Μιχάλης Χαλκίδης είχε στρέψει το ενδιαφέρον του για να διεκδικήσει τον Δήμο Βέροιας, τώρα τελευταία στα πολιτικά στέκια της Βέροιας, μαθαίνω ότι ακούγεται πολύ περισσότερο η λέξη Χαλκιδική παρά το όνομα Χαλκίδης.
Ακούγεται βέβαια και το σενάριο, να είναι υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος και η Όλγα Μοσχοπούλου. Εδώ έχω τις αμφιβολίες μου, κατά πόσο ο Παναγιώτης Γκυρίνης θα αφήσει να του πάρουν μια τέτοια υποψήφια από τη λίστα του, όπως η Όλγα, τώρα που λόγω της Κουρκουτά, οι επόμενες δημοτικές εκλογές στην Αλεξάνδρεια κάθε άλλο παρά σε περίπατο εξελίσσονται.
ΤΑ ΑΝΟΥΣΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΣΥΝΔΡΙΑ,
ΟΙ ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟΥ,
ΟΙ ΓΚΡΟΥΕΖΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΥΡΟΓΥΑΛΟΥΡΟΙ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ
Στα άλλα νέα:
Εξορμήσεις στη Θεσσαλονίκη πραγματοποίησε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, το στελεχιακό δυναμικό της Νέας Δημοκρατίας και του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ από την Ημαθία, για τις ομιλίες των κομματικών προέδρων τους, του Κυριάκου Μητσοτάκη το Σάββατο για το προσυνέδριο της ΝΔ και του Νίκου Ανδρουλάκη την Κυριακή για το προσυνέδριο του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ. Δύο εκδηλώσεις με τεράστιο έλλειμμα εσωκομματικής δημοκρατίας και χωρίς καμία απολύτως χρησιμότητα για την τοπική κοινωνία.
Ήταν εκδηλώσεις χωρίς κανένα ουσιαστικό διάλογο, χωρίς καμία ενδοπαραταξιακή κριτική, παρά μόνο μονόλογοι αρχηγών και στο ακροατήριο, ένα στρατό χειροκροτητών ώστε η αποθέωση να είναι εξασφαλισμένη. Με είσοδο ελεύθερη για όποιον θέλει να χειροκροτήσει, κυρίως για να σιγουρευτεί η πληρότητα που απαιτεί η κατασκευή της τηλεοπτικής εικόνας, με αντάλλαγμα μια selfie με τον αρχηγό (για όποιον προλάβει) και στη χειρότερη, μια… ομαδική με την κομματική παρέα.
Προφανώς και δεν πέφτετε έξω στον συνειρμό όταν διαβάζετε «ομαδική» όμως εγώ γράφω για τις φωτογραφίες των στελεχών που συμμετείχαν στα προσυνέδρια, με τις οποίες κατέκλυσαν το διαδίκτυο και τα λεγόμενα social media. Φωτογραφίες εγωκεντρικές αλλά και τονωτικά ανάκτησης μιας χαμένης αυτοπεποίθησης (παραταξιακής έως και προσωπικής), βιογραφικά στοιχεία για κάθε Ιζνογκούντ που θέλει να γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη, αποδεικτικά κομματικού μεροκάματου για κάθε τοπικό Γκρούεζα που εργάζεται πιστά για το κόμμα αλλά και για κάθε Μαυρογυαλούρο της τοπικής κοινωνίας αφού όπως είναι γνωστό «οι γυναίκες και οι πολιτικοί, πρέπει να προσέχουν πολύ τις περιφέρειές τους». Με άλλα λόγια, ήταν προσυνέδρια που ως διαδικασίες παρέμειναν αυστηρά σε επίπεδο κομματικού μικρόκοσμου χωρίς κανένα αντίκρισμα για τον κόσμο και για την κοινωνία.
Τα ίδια χρεώνω και στις προσυνεδριακές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ για ανάδειξη Συνέδρων για το 3ο Συνέδριο του κόμματος που αναμένεται να πραγματοποιηθεί από τις 14 έως τις 17 Απριλίου 2022. Είναι διαδικασίες του τύπου «μεταξύ μας» και να’ χαμε να λέγαμε για τάσεις, για «Προεδρικούς», για «Ομπρέλες», για «Ρόζες» και άλλα συναφή που αγγίζουν μόνο τις παρέες που τα απαρτίζουν, χωρίς κανένα ουσιαστικό άνοιγμα στην κοινωνία, χωρίς κανένα ρεαλιστικό δεσμό με τον πολίτη, παρά μόνο «αγκωνιές» για το ποιος θα προσπεράσει πρώτος για να καβατζάρει την κομματική σφραγίδα. Μια σφραγίδα που όσοι παλιοί κομμουνιστές στελεχώνουν σήμερα το κόμμα, τη θέλουν για να συνεχίσουν να ασχολούνται με την πολιτική της διεκδίκησης των ιδεών ενώ όσοι πρώην ΠΑΣΟΚοι παραμένουν και συνεχίζουν να στελεχώνουν το κόμμα, τη θέλουν μήπως και επανέλθουν στη «νομή» της εξουσίας.
Έφθασα όμως τις χίλιες λέξεις και το αφεντικό φωνάζει, οπότε θα τα πούμε σε επόμενο σημείωμα. Κι έχουμε να πούμε πολλά. Να είστε καλά.
Ο Αλεξανδρινός
ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΛΙΓΟ ΜΕΤΕΟΡΩΛΟΓΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ