Γράφει ο Δημήτρης Δελιόπουλος.
Αγαπητέ και αλησμόνητε Γιώργο
Ο θάνατός σου υπήρξε αναπάντεχος και για τ’ ανθρώπινα μέτρα, άδικος. Η αποδημία σου προς τα Άνω Δώματα έλαβε χώρα, δίχως η πανίσχυρη σύγχρονη ιατρική επιστήμη να προφτάσει να σου παράσχει την παραμικρή βοήθεια. Έφυγες, όπως το στάχυ που αρχίζει να χρυσίζει και του κόβει την πορεία προς την πλήρη ωρίμανση το ανελέητο δρεπάνι του θεριστή.
Η καλή τύχη έφερε στο δρόμο σου μιαν υπέροχη επιστήμονα από τη μαρτυρική Πολωνία, την ελληνοθρεμμένη Άνια και η ένωσή σας με τα δεσμά του γάμου σας χάρισε τέσσερα υπέροχα, από κάθε άποψη, πλάσματα. Η δική σου στροφή προς τις εθνικές μας ρίζες σου έδωσε την έμπνευση, ώστε να ονοματίσεις αυτά τα χαριτωμένα αγοράκια, με ονόματα, για τα τρία τουλάχιστον, δανεισμένα από το στερέωμα της αρχαίας μας κληρονομιάς. Τα αναφέρω, διότι πιστεύω πως οι επιλογές σου δείχνουν ότι είχες υπόστρωμα βαθιάς συνείδησης του ποιοι είμαστε και τι μας πρέπει. Κατά σειράν γεννήσεως τα ονόματα των παιδιών είναι:
Ιάσων, Παύλος, Αρίων και Ορφέας
Η παραχώρηση προς το εξελληνισμένο λατινικό Παύλος αποτελεί τιμητική προσφορά προς τον γεννήτορά σου.
Ίσως σε μερικούς συμπολίτες μας και συν- Έλληνες η επιλογή αυτή να ξινίζει λίγο και να εγείρει υποψίες υπερεθνικοφροσύνης και ακραίου πατριωτισμού, για την εποχή μας όχι αδίκως παρεξηγημένων. Όταν όμως αναλογιστούμε πόσο μακριά ξεφύγαμε με την αλόγιστη και μη αναγκαία υιοθέτηση ξένων και δη αγγλόγλωσσων, για την ακρίβεια αμερικανικών όρων κάθε είδους, νομίζω ότι η επιλογή αυτή του μακαρίτη πια Γιώργου, αποτελεί πράξη σωφροσύνης.
Σε είχα μαθητή στην Πέμπτη και Έκτη τάξη. Πρέπει να ομολογήσω όμως, ότι τότε δεν είχα διαγνώσει το πάθος σου προς τη μεγάλη κληρονομιά, που μας άφησαν οι μακρινοί προπάτορές μας. Αυτόν το θησαυρό, και, εν προκειμένω, περιορίζομαι στο γλωσσικό, του οποίου υπήρξαμε κληρονόμοι, σήμερα, ως Έθνος, αστόργως αποποιούμεθα. Και όμως είναι, μαζί με την κινεζική, η μοναδική γλώσσα που ομιλείται και γράφεται για περισσότερες από τρεις χιλιετίες, χωρίς κανένα ενδιάμεσο κενό.
Αγαπημένε μας Γιώργο,
Κατά μία περίεργη και σημαδιακή σύμπτωση ο απρόσμενος θάνατος σε βρήκε στη μεγαλόνησό μας την Κρήτη, απ’ όπου καταγόταν πρόσωπο, που δεν κατείχε μακρινή θέση στην προγονική κλίμακα. Ήταν ο πατέρας της γιαγιάς σου!
Κλείνω. Τώρα προέχει ο σιωπηρός θρήνος των στοργικών γονιών και του αδερφού σου, της λατρευτής σου Άνιας και βεβαίως, των τεσσάρων πανώριων πλασμάτων σας.
Καλό σου ταξίδι!
Δ. Δ.
Αφήστε μια απάντηση