Με τον γνωστό ηθοποιό Γιώργο Μακρή επικοινωνήσαμε πριν από λίγες ημέρες.
Παρά τις υποχρεώσεις και το τρέξιμο που έχει αυτό το διάστημα με την παράσταση “ΑΜΕΤΙ ΜΟΥ ΧΑΜΕΤΙ Νο2 στο ΑΙΓΑΙΟ”, απάντησε στις ερωτήσεις μας όπως πάντα με διάθεση αλλά και την ευθύτητα που τον διακρίνει.
Διαβάστε:
Ερώτηση: Γνωρίζουμε πως Γεννηθήκατε στη Γερμανία. Πώς σας επηρέασε αυτό στην καριέρα σας;
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Στη Γερμανία έμαθα πειθαρχία, στην Ελλάδα έμαθα φαντασία. Συνδύασα το “ordnung” (τάξη) με το “χάος” και βγήκε μια παράσταση όλη μου η ζωή ως τώρα που θυμίζει… τρενάκι λούνα παρκ! Όλοι ανεβαίνουν και κανείς δεν θέλει να κατέβει. Και αυτοί που κατεβαίνουν κακολογούν, υπονομεύουν διότι πιστεύουν γιατί έτσι μεγάλωσαν πως το χάος σημαίνει οργάνωση και το ‘’ordnung’’ (τάξη) μια Γερμανία άλλης εποχής …
Ερώτηση: Πώς προσεγγίζετε τη σάτιρα στις παραστάσεις σας;
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Με σεβασμό και θάρρος. Δε φοβάμαι να αγγίξω θέματα που πονάνε, αλλά το κάνω με τρόπο που ο άλλος γελάει και λέει “είναι αλήθεια, αλλά τι ωραία που το είπε!” Τουλάχιστον αυτό προσπαθώ.
Ερώτηση: Πιστεύετε στο λεγόμενο “αξίζει να το ζεις”;
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Απόλυτα, ειδικά αν αφορά τη ζωή του καλλιτέχνη! Αλλά θέλει γερό στομάχι. Γιατί άλλο να ζεις για την τέχνη κι άλλο να ζεις… μόνο με τέχνη. Η δόξα είναι ωραία, αλλά το σουβλάκι στο χέρι είναι ακόμα καλύτερο!
Ερώτηση: Ποιο είναι το μεγαλύτερο σας όνειρο;
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Να παίζω για πάντα, ακόμα κι αν χρειαστεί να το κάνω με πι! Να γεμίσω τις στιγμές μου με χειροκρότημα και να κλείσω τα μάτια μου στη σκηνή – κυριολεκτικά ή μεταφορικά, δεν έχει σημασία. Αυτό είναι το μεγαλύτερό μου όνειρο. Το πολύ μεγαλύτερο είναι δικό μου και δε θέλω να το πω . Να το υλοποιήσω θέλω , το επιθυμώ , το προσδοκώ αλλά αν το αποκαλύψω σίγουρα οι πολλές κακές γλώσσες που ζουν στην Ελλάδα θα προσεύχονται στον δικό τους θεό να γίνει το όνειρό μου εφιάλτης. Γιατί ο δικός μου θεός, ο δικός μας θεός αγαπά τον άνθρωπο και πόσο μάλλον τον Έλληνα. Αχ θεέ μου σώσε με και βοήθησέ τους.
Ερώτηση: Έχετε δεχτεί πόλεμο στην καριέρα σας;
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Αν το ψέμα ήταν όπλο, θα ήμουν ο μοναδικός επιζών σε μάχη που δεν ήξερα καν ότι ξεκίνησε! Πισώπλατες μαχαιριές, φήμες και “αγάπη” τόσο θερμή που έλιωσαν τα παπούτσια μου. Αν μη τι άλλο, έγινα ανθεκτικός – και τώρα γελάω πρώτος!
Ερώτηση: Τι σας εξοργίζει στον πολιτισμό σήμερα;
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Ότι όλοι μιλάνε για πολιτισμό, αλλά τον χρησιμοποιούν σαν πάτημα. Σαν να λέμε, ο πολιτισμός είναι η βιτρίνα και πίσω κρύβονται… άδειες θέσεις. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να φαίνεται λαμπερό – όχι να είναι αληθινό.
Ερώτηση: Ποια είναι η μεγαλύτερη αδικία που έχετε ζήσει;
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Να μου πουν ότι “δεν χωράει η δουλειά μου στον πολιτισμό τους”. Και μετά βλέπω αυτούς που “χωράνε” και συνειδητοποιώ ότι αν είναι έτσι, καλύτερα που δεν χώρεσα. Εγώ προτιμώ τον πολιτισμό που αγκαλιάζει τον κόσμο, όχι τον κλειστό κύκλο.
Ερώτηση: Πώς αντιμετωπίζετε τον ανταγωνισμό;
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Με γέλιο και καλή καρδιά. Γιατί, όπως λένε, ο ανταγωνιστής σου είναι αυτός που σε παρακολουθεί… και σε αντιγράφει! Εμένα πάντως, αν δεν το πεις με χιούμορ, δεν το φτάνεις. Είναι το μυστικό μου όπλο – φτάνει να μην το ακούσουν στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας! Για να είναι ανταγωνιστής κάποιος πρέπει να αξίζει και πολύ νομίζουν ότι αξίζουν ενώ η πραγματική τους αξία είναι σαν τα Ελληνικά ομόλογα ρωτήστε αυτούς που έχουν αγοράσει.
Ερώτηση: Τι θα κάνατε αν ήσασταν υπουργός Πολιτισμού;
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Πρώτα θα έβαζα τα πράγματα σε τάξη. Μετά, θα έβαζα τον πολιτισμό… στο δρόμο, να τον δει και ο κόσμος! Γιατί ο πολιτισμός δεν είναι για τους λίγους. Είναι για όσους γελάνε, κλαίνε, και κυρίως… πληρώνουν εισιτήριο για να τον δουν!
Ερώτηση: Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας σας;
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Όταν έπρεπε να αποδείξω ότι αξίζω, ενώ άλλοι έπαιρναν τα εύσημα για δουλειές που ούτε καν καταλάβαιναν. Ήταν σαν να έπαιζα σε παράσταση με σκηνικά… φτιαγμένα από χαρτί. Έπεσαν, αλλά εγώ έμεινα όρθιος! Η πιο δύσκολη όταν έχασα τον Πατέρα μου ενώ έπρεπε να δώσω παράσταση και να κάνω τον κόσμο να γελάει. Άλλη μια δύσκολη στιγμή ήταν όταν πάλευα για την δουλειά μου και έβλεπα την Μάνα μου και την αδερφή μου να κλαίνε που έβλεπαν εμένα να κλαίω γιατί έφτασα να μην αντέχω άλλο την αδικία και όλα τα βρωμοκατακάθια που υπάρχουν στον χώρο μου ή σε ότι έχει σχέση με αυτόν να μου κλείνουν τις πόρτες και να τρώνε – να τρώνε σαν γουρούνια (μεταφορικά το τρώνε).
Ερώτηση: Τι σας λένε όταν ζητάτε στήριξη για μια παράσταση;
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: “Θα το δούμε!” – η αγαπημένη φράση όλων των κρατικών φορέων. Αυτό το “θα το δούμε” είναι τόσο κενό που αν το πετάξεις στη σκηνή, μπορεί να κάνει και αντίλαλο. Αλλά ξέρετε κάτι; Το γέλιο του κοινού είναι η μόνη στήριξη που χρειάζομαι!
Ερώτηση: Ποια είναι η μεγαλύτερη αλήθεια για τον χώρο σας;
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Ότι ό,τι λάμπει, δεν είναι χρυσός – πολλές φορές είναι μόνο φλας. Αλλά εγώ διάλεξα το θέατρο γιατί εκεί η λάμψη είναι αληθινή. Κι αν δεν λάμπεις μόνος σου, το κοινό το καταλαβαίνει.
Ερώτηση: Γιατί δεν είστε στην τηλεόραση;
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Γιατί η τηλεόραση έχει μικρή οθόνη και εγώ χρειάζομαι σκηνή! Άσε που αν έμπαινα, θα έπρεπε να εξηγήσω στα κανάλια ότι δεν βάζω φίλτρα – εγώ είμαι ο φίλτρος. Και οι ζωντανές παραστάσεις; Είναι η τηλεόραση χωρίς το «ζάπινγκ»! Δε είμαι στην τηλεόραση διότι δε με γνωρίζουν (έτσι λένε) Δε είμαι στην τηλεόραση γιατί εκεί είναι άλλοι……Αλλά θα ήθελα να είμαι…. Να είμαι σε κάτι που αξίζει να είμαι και εγώ.
Ερώτηση: Τι λείπει από την τηλεόραση σήμερα;
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Το αυθεντικό γέλιο, οι ιστορίες με ουσία και τα πρόσωπα που δε φοβούνται να γελοιοποιηθούν για να πουν την αλήθεια. Σήμερα, όλοι είναι «υπερπαραγωγές» και λείπει το χειροποίητο. Εμείς στο θέατρο είμαστε το μαμαδίσιο φαγητό σε έναν κόσμο delivery!
Ερώτηση: Έχετε πάρει καμιά χορηγία από υπουργείο;
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Δε έχω παράπονο από υποσχέσεις .Μου υποσχέθηκαν στήριξη, αλλά τελικά στήριξαν μόνο… την πόρτα για να μη χτυπάει από τον αέρα! Υπουργείο Πολιτισμού; Περισσότερο μοιάζει με υπουργείο “Όποιος προλάβει”.
Ερώτηση: Κάποια κρατική ενίσχυση οικονομική;
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Μόνο αν μετράμε τις προεκλογικές αγκαλιές και τις selfie. Λεφτά είδα μόνο σε φυλλάδια και προγράμματα υποσχέσεων! Όταν ζητάς στήριξη, σε κοιτάνε σαν να ζητάς δανεικά – κι όταν τελικά δεν σου δίνουν, σου λένε και “καλή επιτυχία” με ύφος μεγαλοψυχίας!
Ερώτηση: Γιώργο ,τι θα έλεγες στους υπευθύνους Πολιτισμού των Δήμων ,Περιφερειών ,Πολιτισμού γενικώς σε περίπτωση που και φέτος δε είστε μια από τις επιλογές τους;
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Έχεις ακούσει ένα τραγούδι που λέει. ‘’Ούτε στον εχθρό σου να μη τύχει να έχει τέτοια τύχη.’’ Τους το αφιερώνω. Και απαντώ ….
“Αγαπητοί κύριοι, αν η παράστασή μας δεν είναι στις επιλογές σας φέτος, μην ανησυχείτε – θα φροντίσουμε να ακουστεί παντού. Στους αναγνώστες, στους ακροατές, στους θεατές, από άκρη σε άκρη της Ελλάδας. Γιατί φαίνεται πως κάποιοι εδώ έχουν ξεχάσει λέξεις όπως αξιοκρατία, ήθος και λειτούργημα. Πολιτισμός δεν είναι να κρατάς πόρτες κλειστές, αλλά να ανοίγεις δρόμους. Και εμείς, με ή χωρίς τη στήριξή σας, θα συνεχίσουμε να υπηρετούμε το κοινό με σεβασμό και αγάπη για την τέχνη. Άλλωστε, η ιστορία δείχνει πως τα χειροκροτήματα του κόσμου έχουν μεγαλύτερη αξία από οποιαδήποτε ‘επιλογή’ σας.” Αλλά θα τρέχετε και με την καρέκλα σας….
Ερώτηση: Έχεις κάποιον ήρωα στην ζωή σου ,κάποιον που θαυμάζεις;
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: Ήρωάς μου ‘’Ο πατέρας μου’’, που έφυγε νωρίς, αλλά με άφησε γεμάτο σοφία και… χιούμορ που έσπαγε κόκαλα!‘’Η μητέρα μου, η υπερηρωίδα της ζωής μου, που αν φορούσε κάπα θα την έλεγαν Wonder Woman της καθημερινότητας. Και η αδερφή μου, το μοναδικό μου διαμάντι, που είναι πιο δύσκολο να προστατεύσεις από το Fort Knox! Αν μπορούσα, θα χάριζα όσα χρόνια έχω ακόμα να ζήσω για να τις βλέπω ευτυχισμένες και υγιείς. Αλλά ξέρετε κάτι; Με εκείνες δίπλα μου, ούτε ο Σούπερμαν δεν μπορεί να με αγγίξει. Είναι η σκηνή, το χειροκρότημα, και το φως της ζωής μου – και εγώ είμαι απλώς ο τυχερός που τους ανήκει!
Ερώτηση: Θα θέλαμε να πεις κάτι τελευταίο αφού σε ευχαριστήσουμε για την συνέντευξή που μας χάρισες και με την ευχή να μας έρθεις ξανά στην Αλεξάνδρεια, κάτι και για τους αναγνώστες:
ΜΑΚΡΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ: “Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τους αναγνώστες που έφτασαν μέχρι εδώ δηλαδή στην τελευταία ερώτηση – δείχνετε αντοχή αντάξια μαραθωνοδρόμου. Ένα μεγάλο ‘ευχαριστώ’ και στην εφημερίδα που μας φιλοξενεί, αποδεικνύοντας πως ακόμα υπάρχουν νησίδες πολιτισμού στον ωκεανό της επικαιρότητας. Ελπίζω η συνέντευξή μου να σας έκανε να γελάσετε, να σκεφτείτε, ή έστω να αναρωτηθείτε τι εννοούσα στις μισές προτάσεις. Εξάλλου, ο πολιτισμός είναι σαν το καλό κρασί – θέλει χρόνο για να τον καταλάβεις… και συχνά αφήνει υπονοούμενα!”
Τι είπα πάλι ο που%%% στη συνέντευξη,
και έμειναν όλοι τους να με κοιτούν σαν να ’μαι τρελός ιεροκήρυκας εκεί!
“Θα σώσω τον πολιτισμό!”, φώναξα – και μετά έριξα ματιά υπονοητική,
μα κάποιος ρώτησε: “Με τι λεφτά; Με του παντοπώλη τη ζυγαριά τη μαγική;”
Και απάντησα: “Με γέλιο, φίλε, κι αυτό αρκεί!”
ΑΜΕΤΙ ΜΟΥ ΧΑΜΕΤΙ Νο2 στο ΑΙΓΑΙΟ και να είστε όλοι εκεί..!!!
I LOVE YOU ALL ΩΡΕΕΕΕΕΕ!
Αφήστε μια απάντηση