ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΣ: Μονομαχώντας στο… “Αλεξάνδρειο” και τα “αλίμονο” των υποψηφίων βουλευτών

Άγχος για τις εκλογές μπορεί να έχουν πολλοί και διάφοροι. Οι υποψήφιοι πρώτα από όλους. Αμέσως μετά όλοι όσοι “αναμένουν” από την εκλογή των υποψηφίων. Όσοι αναμένουν δουλειά, όσοι αναμένουν “δουλειές”, όσοι αναμένουν ανταπόδοση “χορηγιών” και γενικά όλοι όσοι έχουν επενδύσει προσωπικές φιλοδοξίες και επιδιώξεις “πάνω” σε υποψήφιους. Όλοι αυτοί έχουν άγχος.

Σε σχέση με τις δημοτικές και τις περιφερειακές εκλογές, άγχος έχουν όλοι οι υποψήφιοι, αντίστοιχα με τη θέση που διεκδικεί ο καθένας, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο. Άγχος ομοίως έχουν και όλες οι περιπτώσεις που προανέφερα, όλων αυτών που έχουν εναποθέσει “ελπίδες” και “επενδύσεις” πάνω σε υποψήφιους.

Άγχος όμως για τις δημοτικές εκλογές έχουν και οι υποψήφιοι βουλευτές και κατά την άποψή μου, το μεγαλύτερο άγχος τους δεν είναι τόσο για τα πρόσωπα που θα εκλεγούν, όσο είναι για την ημερομηνία που θα γίνουν οι εκλογές.

Εάν οι εθνικές εκλογές, γίνουν την ίδια ημερομηνία με τις αυτοδιοικητικές εκλογές, τότε αυτό θεωρείται ως το καλύτερο σενάριο για τους υποψήφιους βουλευτές διότι θα έχουν τις λιγότερες -κατά το δυνατόν- απώλειες, σε σχέση με τη στάση που θα κρατήσουν (προφανώς αντιλαμβάνεστε τι περιγράφω).

Εάν όμως οι εθνικές εκλογές γίνουν μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, τότε αυτό θα είναι το χειρότερο σενάριο σύμφωνα με εκτιμήσεις διότι τότε ενδέχεται να καταγράψουν τις μεγαλύτερες απώλειες. Κυρίως σε σχέση με όσους αυτοδιοικητικούς θεωρήσουν ότι δεν είχαν τη βοήθεια που περίμεναν από κάποιους υποψήφιους βουλευτές αλλά και με αυτούς που μπορεί να αποφασίσουν ότι πλέον δεν θα έχουν την ανάγκη τους (προφανώς και πάλι αντιλαμβάνεστε τι περιγράφω).

Για τις αυτοδιοικητικές εκλογές ξέρουμε ακριβώς πότε θα γίνουν. Στις 26 Μαρτίου η πρώτη Κυριακή και στις 2 Ιουνίου η δεύτερη. Οι εθνικές εκλογές όμως πότε θα γίνουν;

Το σενάριο των τριπλών εκλογών, “δίνει” ημερομηνία εθνικών εκλογών μόνο στις 2 Ιουνίου διότι εάν γίνουν στις 26 Μαρτίου θα είναι διπλές (αυτοδιοικητικές και εθνικές). Σε σχέση με τον “φόρτο”, η 2 Ιουνίου δείχνει “καλύτερη” διότι θα είναι η δεύτερη Κυριακή των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών οπότε θα έχει μόνο καταμέτρηση δημάρχων ή περιφερειαρχών. Θα έχει βέβαια καταμέτρηση ευρωβουλευτών όμως αυτή είναι σίγουρα πιο “βατή” από την καταμέτρηση δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων. Επιπλέον  μπορεί να εκμεταλλευτεί υπέρ της κυβέρνησης τα ενδεχόμενα “ψήφου” αγανάκτησης από νεοδημοκράτες που θα θέλουν “εκδίκηση” για τη μη πρόκρισή τους στον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, εφόσον θεωρούν υπεύθυνο το κόμμα τους για “μεθοδεύσεις” που εξελίχθηκαν εις βάρος τους. Κυρίως όμως θα μπορεί να “αντισταθμίσει” προθέσεις για καταψήφιση της κυβέρνησης μέσω της “χαλαρής” ψήφου των ευρωεκλογών.

Έχω όμως την άποψη ότι οι εθνικές εκλογές δεν θα γίνουν μαζί με τις αυτοδιοικητικές εκλογές, ούτε μαζί με τις ευρωεκλογές, αλλά θα γίνουν αργότερα. Το εάν θα γίνουν τον Οκτώβριο θεωρώ πως θα εξαρτηθεί από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Αν πράγματι η Νέα Δημοκρατία πετύχει ένα αποτέλεσμα σύμφωνα με τις προβλέψεις που κάνουν αρκετές δημοσκοπήσεις (το οποίο φτάνει μέχρι και τις δεκαπέντε μονάδες διαφορά) αυτό θα νομίζω ότι θα οδηγήσει την κυβέρνηση σε άμεση προκήρυξη εθνικών εκλογών, το πολύ μέχρι τις αρχές Ιουλίου ίσως και νωρίτερα. Διαφορετικά θα κινδυνεύει να “χάσει τη μπάλα” εντελώς, ρισκάροντας μια διεξαγωγή εκλογών το Φθινόπωρο (πιστεύω ότι και πάλι αντιλαμβάνεστε τι εννοώ).

Εάν όμως το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, δεν δείξει “κατάρρευση” της κυβέρνησης, αλλά δείξει ότι αντέχει με τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας να μην “ξεφεύγουν” τότε είναι σίγουρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα δοκιμάσει τις αντοχές του, κάνοντας εκλογές το Φθινόπωρο.

Να θυμηθούμε όμως και τα αποτελέσματα:

Στις ευρωεκλογές του 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 26, 26% και η Νέα Δημοκρατία 22,72%, η Χρυσή Αυγή 9,39% και η Ελιά (ένα άλλο όνομα του ΠΑΣΟΚ)  πήγε τέταρτη θέση με 8%.

Σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση της Kapa Research, με το ερώτημα “εάν την επόμενη Κυριακή είχαμε ευρωεκλογές, εσείς ποιο κόμμα είναι πιό πιθανό να ψηφίζατε;”, η ΝΔ συγκεντρώνει ποσοστό 24,3%, ο ΣΥΡΙΖΑ 20,2 και ακολουθούν Χρυσή Αυγή με 8,1%, Κίνημα Αλλαγής με 5,5 και ΚΚΕ με 5% ενώ το ποσοστό του “Λευκού/Άκυρου – Δεν έχω αποφασίσει – Δεν θα ψήφιζα” είναι αθροιστικά 18,3%. Κάτω του εκλογικού ορίου μένουν Ανεξάρτητοι Έλληνες, Ένωση Κεντρώων, Ποτάμι και λοιποί αριστεροί ή δεξιοί πολιτικοί σχηματισμοί που ελπίζουν ότι στην πραγματικότητα των ευρωεκλογών θα εκμεταλλευτούν την πρόθεση των ψηφοφόρων για “χαλαρή” ψήφο και θα επιβιώσουν…

Εάν διατηρηθούν τέτοια ποσοστά και τέτοιες αποστάσεις μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, “βλέπω” σχεδόν σίγουρα εκλογές το Φθινόπωρο και τότε “αλίμονό” στους υποψήφιους ευρωβουλευτές που θα έχουν να αντιμετωπίσουν μέσα σε όλα και τα απόνερα (συνέπειες) των αυτοδιοικητικών εκλογών.

Το πιο σοβαρό όμως κατά την άποψή μου είναι ότι το 70% εκείνων, που δηλώνουν ότι προτίθενται να ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία προσδιορίζει ως πρωταρχικό λόγο την επιθυμία τους να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση. Δηλαδή δεν ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία επειδή τους αρέσει κάτι στη Νέα Δημοκρατία αλλά το κάνουν επειδή δεν θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα το 70% εκείνων, που δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, προσδιορίζουν ως κύριο κριτήριο το να μην επιστρέψει η Δεξιά στην εξουσία. Το κάνουν δηλαδή επειδή δεν θέλουν τη Νέα Δημοκρατία.

Με άλλα λόγια, εάν στο διάστημα μέχρι τις ευρωεκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ δείξει ένα προφίλ φιλολαϊκό και η κυβέρνηση μπορέσει να γίνει αρεστή σε κάποιο τμήμα του πληθυσμού, τότε υπάρχει πιθανότητα να “κλείσει” κι άλλο η ψαλίδα. Αντίθετα αυτό το 20% που προσμετράται τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να είναι ένα ποσοστό “συνειδητοποιημένο” πολιτικά που φαίνεται ότι δεν θα έχει ουσιαστική μεταβολή.

Οπότε καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η πολιτική εξέλιξη δεν θα είναι τέτοια που θα μας οδηγήσει σε διπλές ή τριπλές εκλογές αλλά θα μας οδηγήσει σε εθνικές εκλογές μετά τις ευρωεκλογές. Δηλαδή οδηγούμαστε στο χειρότερο δυνατό σενάριο για τους υποψήφιους βουλευτές σε σχέση με τις αυτοδιοικητικές εκλογές και καλά θα είναι να το “δουν” το θέμα προσεκτικά. Ειδικά εδώ στην Ημαθία όπου λες κάτι στον Πολυπλάτανο και σε λίγη ώρα το μαθαίνουν στην Καψόχωρα, συναντάς κάποιον σε παράδρομο της Βετσοπούλου και σε λίγη ώρα το μαθαίνουν όλοι, από τη Βέροια μέχρι στη Νάουσα.

Σε σχέση τώρα με τα πιο… “δικά” μας.

Βλέπω ότι η αίθουσα του “Αλεξάνδρειου” θα εξελιχθεί σε άτυπη “αρένα” καταμέτρησης της δυναμικής των βασικών διεκδικητών του δήμου Αλεξάνδρειας. Ήδη ο Μιχάλης Χαλκίδης έδωσε ένα μάλλον σαφές δείγμα της όποιας δυναμικής του, η οποία καταγράφηκε και δεν φάνηκε να απέχει πολύ από τις εκτιμήσεις που ήδη υπήρχαν σε σχέση με την υποψηφιότητά του (να μη διαβάζετε βιαστικά αυτά που γράφω) ενώ όπως μαθαίνω ετοιμάζονται να οργανώσουν ανοιχτές συγκεντρώσεις στον ίδιο χώρο, ο Κώστας Ναλμπάντης (στις 18 Μαρτίου) και μάλλον και ο Παναγιώτης Γκυρίνης (άγνωστη παραμένει η ημερομηνία).

Εκείνο που έχω να σχολιάσω είναι ότι στη διαδρομή των πολιτικών υπάρχουν μερικές στιγμές πολύ αποκαλυπτικές για την “ουσία” που έχουν και χαρακτηρίζονται ως “οριακές”. Είναι στιγμές όπου ο μανδύας ξεγλιστρά και αποκαλύπτει το οδυνηρό “από κάτω”. Και το γράφω αυτό επειδή ως στήλη και ως αρθρογράφος δεν έχω λόγους να αναζητώ επιφανειακές ομαλότητες. Έχω επιλογές, τις έχω αφήσει να διαφανούν εδώ και καιρό, δεν σκοπεύω να απομονωθώ, δεν αισθάνομαι να μετέχω σε μια “δεμένη οικογένεια” που επιβιώνει εξ αιτίας της ομερτά. Συνεπώς επιδιώκω να γράφω την άποψή μου, με “κομψό” ή λιγότερο κομψό τρόπο, χωρίς να νίπτω τας χείρας μου.

Θα ολοκληρώσω όλα τα παραπάνω με μια πραγματική ιστορία. Το 1612 ο διάσημος σαμουράι της Ιαπωνίας, Μιγιαμότο Μουσάσι αποδέχθηκε την πρόσκληση σε μονομαχία από έναν διάσημο ξιφομάχο της χώρας, τον Σασάκι Κοζίρο, γνωστό και ως “δαίμονα των δυτικών επαρχιών” που ήταν ειδήμων στην χρήση του σπαθιού “οντάτσι” (το γνωστό μεγάλο ξίφος διπλής λαβής για όσους κατέχουν από πολεμικές τέχνες). Ως τόπος της μονομαχίας τους, ορίστηκε το νησί Γκανρίου, κι εκεί θα μετρούσαν τις δυνάμεις τους. Πρώτος έφθασε ο Σασάκι κι έκανε μόνος του μια πρώτη επίδειξη των δυνατοτήτων του. Αρκετά πιο μετά έφθασε ο Μιγιαμότο που μόλις πάτησε στο έδαφος δέχθηκε την επίθεση του “ξαναμμένου” αντιπάλου του.

Με έναν ελιγμό , και σχεδόν με το ένα πόδι στη βάρκα καθώς μόλις ετοιμάζοντας να κατέβει στο νησί, ο Μιγιαμότο τρύπησε θανατηφόρα το πλευρό του Σασάκι κι αμέσως ξαναμπήκε στη βάρκα που τον έφερε στο νησί, φεύγοντας σχεδόν λίγο μετά την άφιξή του.  Ήταν η πιο σύντομη μονομαχία της ιστορίας και έμεινε παραδειγματική για τους απανταχού “ξαναμμένος” που προκαλούν την τύχη τους και τα βάζουν με τους πραγματικά ικανούς και έμπειρους. Όσο για τα “δικά” μας, η όποια ταύτιση της ιστορίας με τοπικά ενδεχόμενα, είναι μόνο στη φαντασία σας.

Υ.Γ. : Το γαμήλιο γλέντι του Αργύρη Πανταζόπουλου που έγινε στο “Αλεξάνδρειο” είναι… εκτός συναγωνισμού.

Αλεξανδρινός