Γράφει ο Γρηγόρης Γιοβανόπουλος
Να την λοιπόν η Γαλάζια Πατρίδα που οραματίζονται ο Ταγίπ Ερντογάν , ο Χουλουσί Ακάρ και ο (βασικός εμπνευστής της ) Τζιχάτ Γιαϊτζί ,που όπως ευθαρσώς δηλώνεται από το χάρτη αλλά και την επιχειρηματολογία του Τούρκων επισήμων , έχει έκταση 462.000 τετραγωνικά Χιλιόμετρα και καταστρατηγεί τις διεθνείς συνθήκες που υπέγραψαν οι Τούρκοι στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα μετά τις ήττες τους στους Βαλκανικούς πολέμους και τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο. Βεβαίως καταστρατηγεί τη συνθήκη της Λοζάνης και το «δίκαιο της θάλασσας».
Για να κάνουμε βέβαια μια πρόχειρη σύγκριση μεγεθών ας λάβουμε υπόψη μας πως η έκταση της Ελλάδας είναι περίπου 132.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Αλλά τι είναι πρακτικά αυτή η καινούργια ‘έμπνευση της ανατολίτικης πονηρίας και αυθαιρεσίας των γειτόνων μας;
Αρχικά το όνομα αυτό δόθηκε σε μία μεγάλη αεροναυτική άσκηση που πραγματοποίησε η Τουρκία στις θάλασσες που την περιβάλλουν. Ήταν μία άσκηση που πραγματοποιήθηκε από την Τετάρτη, 27 Φεβρουαρίου έως τις 8 Μαρτίου. 2019. Στην άσκηση συμμετείχαν 102 πλοία κάθε είδους σύμφωνα με το CNN Türk, (φρεγάτες, κορβέτες, αποβατικά) και χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά οι πύραυλοι Cirit και Umtas που κατασκευάζονται εξ ολοκλήρου στην Τουρκία.
Η “Γαλάζια Πατρίδα”, όμως είναι κάτι παραπάνω. Σταδιακά έγινε φανερό πως πρόκειται για ένα νέο στρατηγικό δόγμα.
Είναι η φιλοδοξία και η πρόθεση της Τουρκίας μέσω της στρατιωτικής ισχύος να κυριαρχήσει στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Βέβαια αφενός προβάλλει θρασύτατα την στρατιωτική ισχύ της και αφετέρου παριστάνει πως κρατά «κλάδο ελαίας» καθώς δια του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων δηλώνει:
«Κάνουμε όλες τις προσπάθειες για να προστατεύσουμε τη ᾽γαλάζια πατρίδα μας᾽. Δεν υπάρχει περίπτωση να υποχωρήσουμε από τα δικαιώματα της χώρας και του λαού μας. Είμαστε υπέρ της ειρήνης και των σχέσεων καλής γειτονίας. Όμως στο Αιγαίο, στην Μεσόγειο, δεν υπάρχει περίπτωση να υποχωρήσουμε από τα δικαιώματα του λαού μας, της Τουρκικής Δημοκρατίας και της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου. Έχουμε λάβει όλα τα μέτρα για να υποστηρίξουμε τα δικαιώματα μας. Δεν επιτρέπουμε κανένα τετελεσμένο και δεν θα επιτρέψουμε κανένα τετελεσμένο».
Το νέο αυτό στρατηγικό δόγμα της Τουρκίας εδράζεται στον αυθαίρετο ισχυρισμό ότι τα νησιά δεν δικαιούνται να έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και ως εκ τούτου τα ελληνικά νησιά, όπως π.χ. η Κρήτη δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και άρα η οριοθέτηση πρέπει να γίνει μεταξύ των ηπειρωτικών όγκων της Τουρκίας, της Ελλάδας, της Αιγύπτου και της Λιβύης. Έτσι με βάση αυτόν τον ισχυρισμό η Τουρκία εμφανίζεται (με βάση του τουρκικούς χάρτες) να έχει υφαλοκρηπίδα έξω από την Ιεράπετρα! Επίσης η Τουρκία διεκδικεί την ΑΟΖ Νότια της Κύπρου άσχετα αν με άλλους ισχυρισμούς «κόπτεται» για τα «δικαιώματα» των Τουρκοκυπρίων.
‘Όλα δείχνουν πως το δόγμα “Γαλάζια Πατρίδα” ήρθε για να μείνει καθώς πρόσφατα η τουρκική προεδρία δημοσίευσε κάποιες φωτογραφίες στην ιστοσελίδα της όπου εμφανίζεται ο Πρόεδρος Ερντογάν να υπογράφει το βιβλίο επισκεπτών στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων του Πανεπιστημίου Εθνικής Άμυνας στην Τούζλα της Κωνσταντινούπολης, όπου στο φόντο υπάρχει ένας χάρτης που γράφει “Γαλάζια πατρίδα έκταση 462.000 χιλιομέτρων”.
Στον χάρτη αυτόν εμφανίζεται το μισό Αιγαίο να περιλαμβάνεται στη “Γαλάζια Πατρίδα” των Τούρκων και εκτός από τις περιοχές γύρω από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου περιλαμβάνεται και η περιοχή νοτιοανατολικά της Κρήτης.
Είναι απολύτως φανερό πως η Τουρκία λειτουργεί όπως έκανε και με τις «γκρίζες ζώνες» μετά την κρίση των Ιμίων. Οι Τούρκοι επιδιώκουν την αναβίωση της Οθωμανικής κυριαρχίας στην Ανατολική Μεσόγειο και την διαχείριση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και πετρελαίων αν και όταν βρεθούν. Αισθάνονται (ή παριστάνουν) δυνατοί, επιδεικνύουν τα επιτεύγματα της πολεμικής τους βιομηχανίας , επεμβαίνουν στη Συρία και συμπεριφέρονται σαν ένας πολύ δυνατός περιφερειακός γεωστρατηγικός «παίχτης».
Από κοντά τους ως σύμμαχος (προϊόν λυκοφιλίας βέβαια) το «Ξανθό γένος» που αφού μας κληρονόμησε το «Μακεδονικό» με τις γνωστές συνέπειες (τις οποίες θα ζήσουμε αργότερα) , βλέπει το νεοοθωμανισμό του Ερντογάν ως μια μοναδική ευκαιρία να ισχυροποιήσει τη θέση του στη Μεσόγειο. Έτσι ο μόνιμος ταραξίας της Μεσογείου συμπεριφέρεται απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο όπως συμπεριφερόταν από τότε που εμφανίστηκε στις ανατολικές εσχατιές του βυζαντινού κράτους το 1071 στο Μαντζικέρτ: Ως «davacı», προσπαθώντας να ιδιοποιηθεί με τη δύναμη της ισχύος ( που νομίζει πως διαθέτει) τους πόρους που ανήκουν σε άλλα κράτη. Στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο η Τουρκία χρησιμοποιώντας την παροδική συμμαχία της με Ρωσία και Ιράν παίζει αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι ελπίζοντας να βρει για μια ακόμη φορά τους Έλληνες διχασμένους.
Οι συγκεκριμένες καταστάσεις απαιτούν εθνική συναίνεση καθώς είναι κατεξοχήν θέματα που αφορούν την πορεία του έθνους εις το διηνεκές και δεν προσφέρονται για μικροκομματικές σκοπιμότητες.
Ο τρόπος χειρισμού του ονοματολογικού θέματος από την προηγούμενη Κυβέρνηση είναι παράδειγμα προς αποφυγήν.
Τώρα πρέπει να επιδιωχθεί εθνική ενότητα και εθνική γραμμή που θα υποστηριχθεί από όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου.
Στην Τουρκία αντίστοιχες καταστάσεις δεν υπάρχουν καθώς αφενός το πολιτικό σύστημα είναι πολύ πιο αυταρχικό αλλά και οι αντιπολιτευόμενες πολιτικές δυνάμεις στοιχίζονται πίσω από την εθνική του γραμμή.
Αλλά ίσως από σύμπτωση ή από σατανική μεθόδευση της τουρκικής πολιτικής ,κάθε χρόνο την ίδια εποχή, μέσα στον Αύγουστο, προκύπτουν τέτοιου είδους ζητήματα ,που κάνουν όλους αυτούς που μελετούν την ιστορία με πάθος και βλέπουν ομοιότητες και αναλογίες που παραπέμπουν στο παρελθόν , να γυρίζουν τη μνήμη τους στο μακρινό (ίσως όχι τόσο) 1071 μ. Χ. στις εσχατιές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας στο Μαντζικέρτ.
Στις 26 Αυγούστου 2018 ,κατά την επέτειο της μάχης του Μαντζικέρτ που έγινε την ίδια μέρα το έτος 1071, με αποτέλεσμα την ήττα των στρατευμάτων του μαρτυρικού Αυτοκράτορα Ρωμανού Δ’ Διογένη, ο Πρόεδρος Ερντογάν δήλωσε:
«Αψηφώντας επιθέσεις από μέσα και από έξω ο λαός μας έχει ριζώσει σε αυτά τα χώματα για σχεδόν 1.000 χρόνια χάριν στην ψυχή του Ματζικέρτ». Ο μεγαλύτερος φύλακας της Τουρκίας είναι «η αποφασιστικότητα του λαού μας να προστατέψει την ανεξαρτησία του, την πατρίδα του και το μέλλον του» και συνέχισε αποτυπώνοντας τους στόχους της Τουρκίας: «Κανείς δεν θα εμποδίσει την Τουρκία να πετύχει τους στόχους της για το 2023, το 2053 και το 2071 – δηλαδή τις επετείους των 100 ετών από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, των 600 ετών από την άλωση της Κωνσταντινούπολης και των 1000 ετών από τη μάχη του Μαντζικέρτ αντίστοιχα»!
Είναι απολύτως ξεκάθαρο πως απευθυνόμενος στο θυμικό των Τούρκων (ψηφοφόρων) επιχειρεί να καταδείξει τον ελληνισμό ως τον προαιώνιο εχθρό που και σήμερα στέκεται εμπόδιο στην ευημερία και την ευτυχία του τουρκικού λαού.
Από την άλλη η συγκεκριμένη επιχειρηματολογία είναι μια πρώτης τάξεως αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης από τα οικονομικά , κοινωνικά , πολιτικά , στρατιωτικά αδιέξοδα της (προσωπικής) πολιτικής του Τούρκου Προέδρου.
Ο ισλαμικός νεοοθωμανισμός που μάλλον ευαγγελίζονταν ο παντοδύναμος Πρόεδρος της γειτονικής χώρας δεν φαίνεται να έχει ευοίωνο μέλλον, πράγμα που τον στρέφει σε αντίστοιχους συμβολισμούς σαν αυτόν της μάχης του Μαντζικέρτ.
Βέβαια ούτε εδώ λέει την πλήρη αλήθεια , καθώς όπως θα δούμε παρακάτω η «ανεξαρτησία της πατρίδας» , στην οποία αναφέρεται δεν αφορούσε τον Τουρκικό λαό , καθώς αυτός ήταν ένας πλιατσικολόγος επιδρομέας , αλλά τον Βυζαντινό λαό του οποίου ο τότε τραγικός Αυτοκράτορας προσπάθησε να είναι πρόμαχος.
Καλό όμως και χρήσιμο είναι, με μια «βουτιά στο παρελθόν», να εξετάσουμε την κατάσταση που επικρατούσε τότε και να διδαχτούμε από τα λάθη και τις παραλείψεις που οδήγησαν στην κατάρρευση της κραταιάς Αυτοκρατορίας του ανατολικού Ρωμαϊκού κράτους, της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας , όπως την ονόμασαν οι Ευρωπαίοι μελετητές.
ΡΩΜΑΝΟΣ Δ’ ΔΙΟΓΕΝΗΣ 1068-1071.
ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ 1071 Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ.
Είναι αλήθεια πως οι ρίζες της ελληνοτουρκικής αντιμαχίας ανάγονται στο 1071 και στα γεγονότα που έπονται της σημαντικής μάχης του Μαντζικέρτ.
Μέχρι τότε οι σχέσεις του ελληνορωμαϊκού κόσμου στο χώρο της εγγύς Ανατολής με τον Ισλαμικό κόσμο , μετά από μια μεγάλη περίοδο συγκρούσεων και ανταγωνισμών είχαν βρει μια σχετική ισορροπία. Η μεγάλη αντεπίθεση των Αυτοκρατόρων της Μακεδονικής Δυναστείας , Νικηφόρου Φωκά , Ιωάννη Τζιμισκή , Βασιλείου Β’ εμπέδωσανένα statusquo ` στην περιοχή που κυριαρχούσαν για τον Μουσουλμανικό κόσμο οι Αβασσίδες της Βαγδάτης και οι Φατιμίδες της Αιγύπτου.
Η κατάσταση όμως άρχισε να αλλάζει δραματικά καθώς την ηγεσία του ισλαμικού κόσμου αναλαμβάνουν σταδιακά οι Σελτζούκοι Τούρκοι οι οποιοι μέχρι τότε ουσιαστικά ήταν μισθοφόροι των Περσών και των Αράβων . ο Τογρούλ Μπεγ εγγονός του θρυλικού φύλαρχου Σελτζούκ το 1055 θα πάρει τον τίτλο του Σουλτάνου και θα μεταφέρει αστραπιαία τα σύνορα του κράτους του με το Βυζάντιο στο Ταύρο της Κιλικίας και θα εγκαινιάσει μια νέα , μεγάλη περίοδο σκληρών και καταστροφικών επιδρομών που στόχευαν την καρδιά του Βυζαντινού κράτους, τη Μ. Ασία.
Στο βυζαντινό κράτος αντίθετα, μετά το θάνατο του Βασιλείου Β’ το 1025 η κατάσταση παρουσιάζει καθοδική πορεία. Οι νίκες του Βασίλειου Β’ εναντίον των Βουλγάρων μπορεί να έφεραν τα σύνορα του Βυζαντινού κράτους στο Δούναβη αλλά παράλληλα απέκτησε και επικίνδυνους γείτονες καθώς Ούννοι, Κομάνοι, Πετσενέγγοι περνούσαν συχνά τον ποταμό και λεηλατούσαν τις επαρχίες της Βαλκανικής. Ο θάνατος όμως του Βασιλείου είχε και άλλες απρόβλεπτες συνέπειες καθώς θα ενταθεί ο ανταγωνισμός ανάμεσα στη στρατιωτική αριστοκρατία και την υπαλληλική γραφειοκρατία που υπέβοσκε πολλές δεκαετίες πριν.
Αφήστε μια απάντηση