Γράφει ο Γρηγόρης Γιοβανόπουλος
Πρόσφατα οι «καλοί» μας γείτονες γιόρτασαν με χολυγουντιανή επισημότητα τη μάχη του Μαντζικέρτ , τότε που στις 26 Αυγούστου 1071 κατά τύχη νίκησαν ένα μικρό μέρος της στρατιάς του τραγικού Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ρωμανού Διογένη
Νίκησαν το μέρος του στρατού που έμεινε πιστό στον Αυτοκράτορα , την προσωπική του φρουρά, τους περίφημους Βάραγγους, σώμα που αποτελούνταν από «ξένους» , Σκανδιναβούς, Ρώσους, Αγγλοσάξονες , οι οποίοι έπεσαν μέχρις ενός , πράγμα που δεν έκαναν αρχικά οι δυνάμεις του Ιωσήφ Τραχανιώτη και του Νορμανδού Ουρσέλ ντε Μπαγιέλ που ήταν στο Χλίατ , αλλά και οι δυνάμεις που διοικούσε ο Ανδρόνικος Δούκας , ο οποίος εγκατέλειψε τον Αυτοκράτορα αρπάζοντας την ευκαιρία της προδοσίας για να ξεφορτωθεί αυτόν και τους ενοχλητικούς στρατιωτικούς που διέβλεπαν τον τουρκικό κίνδυνο και ήθελαν να τον «πατάξουν» πριν είναι πολύ αργά.
Έτσι λοιπόν οι Τούρκοι εγκαταστάθηκαν στη Μ. Ασία και σιγά-σιγά κατόρθωσαν να εκτοπίσουν τους Βυζαντινούς να την εκτουρκίσουν και να απειλήσουν και την ίδια την Πόλη.
Όμως οι σκηνοθέτες της φιέστας έκαναν μεγάλα άλματα στο χρόνο και έφτασαν στην Άλωση, στην Βιέννη, στη μέγιστη ακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και από εκεί ξεχνώντας τη συρρίκνωση και τις συνεχείς ήττες έφτασαν στο σήμερα , διαλαλώντας ότι θα κάνουν την περιοχή <<μπάχαλο>> αν οι γείτονές τους (Νότιοι , Δυτικοί Ανατολικοί), οι πάντες δηλαδή , δεν τους παραχωρήσουν ότι λαχταρά η ψυχή τους , δύναμη , κυριαρχία και πλούτο. Αυτά δηλαδή που είχαν επί Οθωμανικής εποχής. Τι κι αν το διεθνές δίκαιο , οι διεθνείς συνθήκες , οι διακρατικές συμφωνίες ορίζουν τα σύνορα, την υφαλοκρηπίδα , την ΑΟΖ. Οι Τούρκοι εισάγουν την έννοια της ισχύος λέγοντας πως θα χρησιμοποιήσουν στρατιωτική βία. Βέβαια οι μεγάλες δυνάμεις ενήργησαν πολλές φορές μ αυτόν τον τρόπο και κάτι αντίστοιχο προσπαθεί να κάνει η Τουρκία.
Κάτι τέτοιες χρονικές συγκυρίες δεν μπορεί να μην αναλογισθεί κανείς τι θα μπορούσε να έχει συμβεί αν πριν από 100 χρόνια η τότε Δεξιά πολιτική παράταξη δεν συμπεριφέρονταν τόσο ανεύθυνα , τόσο κοντόφθαλμα , τόσο μικροπολιτικά και συναινούσε σε μια έστω κατ’ επίφαση «εθνική ενότητα» με στόχο την ολοκλήρωση των ονείρων του Ελληνισμού και την περιθωριοποίηση του «Ασιάτη κακοποιού».
Άραγε οι «επίγονοι» εκείνων των τραγικών για το έθνος πολιτικών, που κυβερνούν σήμερα παριστάνοντας τους σωτήρες, εξαιτίας του «μπάχαλου» που κληρονόμησαν από τους άλλους σωτήρες, εξ Αριστερών, που υπονόμευσαν και εκείνοι «ουκ ολίγο» την εθνική προσπάθεια τότε, παραδέχονται τα λάθη της παράταξής τους. Υποθέτω πως όχι.
Πάντως ο «Ινστρούχτοράς τους» Ιωάννης Μεταξάς στο ημερολόγιό του στις 5-1-1941 έγραψε «…..….θα μας συγχωρήση ο θεός το 1915; Φταίμε όλοι ! και ο Βενιζέλος ακόμα! Τώρα αισθάνομαι πόσο έφταιξα!….».
Ας επανέλθουμε όμως.
Το χρονικό άλμα που έκαναν οι σκηνοθέτες της τουρκικής φιέστας είναι πολύ μεγάλο . σχεδόν 4,5 αιώνες. Έγιναν πάρα πολλά εκείνους τους αιώνες και καλό είναι να τα αναφέρουμε για να γίνουν γνωστά στους αναγνώστες και στους φιλίστορες.
Η νίκη του Αλπ Αρσλαν το 1071 στο Μαντζικέρτ , καθώς και η αντίστοιχη του 1176 στο Μυριοκέφαλο από τον Κιλίτζ Αρσλάν παγίωσε την τουρκική παρουσία στη Μ. Ασία παρότι οι Βυζαντινοί προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν δυναμικά τους επικίνδυνους εισβολείς.
Βέβαια αυτό προέκυψε από το 1081 και μετά , από τη δυναστεία των Κομνηνών με πρωτεργάτη τον Αλέξιο Α΄ Κομνηνό ο οποίος κατήγαγε σημαντική νίκη το 1117 στο Φιλομήλιο της Φρυγίας κάτι που απέδειξε ότι οι Τούρκοι μπορούσαν να αναχαιτιστούν. Χρειαζόταν βέβαια τότε (όπως και τώρα) ικανός και αποφασισμένος ηγέτης και εθνική ενότητα. Δυστυχώς η δεκαετία 1071-1081 στην οποία κυβέρνησαν αρχικά ο Μιχαήλ Ζ΄ Δούκας Παραπινάκης και ο Νικηφόρος Γ΄ Βοτανειάτης αναλώθηκε σε εμφύλιες συγκρούσεις με στόχο την εξουσία και συνεχείς ήττες από Νορμανδούς , Βούλγαρους , Σέρβους και Τούρκους.
Από το 1096 βέβαια ο Αλέξιος Α’ Κομνηνός έχει να αντιπαλέψει τη βουλημική διάθεση δυτικών μικροφεουδαρχών, ματαιόδοξων ηγεμονίσκων, τυχοδιωκτικών ομάδων ,αλλά και την προσπάθεια του Πάπα της Ρώμης να κυριαρχήσει επί του συνόλου της Χριστιανοσύνης.
Οι Σταυροφόροι μπορεί να αναχαίτισαν προσωρινά τους Σελτζούκους , αλλά τα κρατίδια που δημιούργησαν ήταν μια αφορμή για όλα αυτά που θα επακολουθήσουν με τις επόμενες Σταυροφορίες και κυρίως με την 4η Σταυροφορία.
Μπορεί οι ηγέτες της 4ης Σταυροφορίας να «διαμοίρασαν τα ιμάτια» της Αυτοκρατορίας αλλά η πολιτική εξουσία του Βυζαντίου θα συγκεντρωθεί στη Νίκαια από όπου θα συνεχίσει τον αγώνα.
Έτσι στα τέλη Μαΐου 1211 ο Αυτοκράτορας Θεόδωρος Α’ Λάσκαρις σε μια ομηρικού τύπου μονομαχία θα νικήσει τον Σουλτάνο των Σελτζούκων Καϊχοσρόη Α’ στην Αντιόχεια του Μαιάνδρου και θα καταγάγει σημαντική νίκη η οποία θα υποχρεώσει το νέο Σουλτάνο Καϊκαούς Α’ να υπογράψει άμεσα ειρήνη.
Δυστυχώς το 1243 στη μάχη του Κιοσέ Νταγ οι Μογγόλοι θα συντρίψουν το στρατό των Σελτζούκων και θα δημιουργήσουν ένα κλίμα χάους στην Ανατολία.
Το γεγονός αυτό θα αποβεί καταστροφικό για τους Βυζαντινούς γιατί στη θέση της ανεκτικής και με περσική κουλτούρα αυτοκρατορίας των Σελτζούκων , με πολλές συγγένειες με την Βυζαντινή αυτοκρατορική οικογένεια, προέκυψαν στη δυτική Μ. Ασία μια σειρά από ανεξάρτητα μπεηλίκια των Τουρκομάνων από τα οποία θα προκύψουν τελικά οι Οθωμανοί ή Οσμανλήδες Τούρκοι.
Ένα από τα μπεηλίκια – ηγεμονίες ήταν και του Οσμάν ή Οθμάν, που με 400 οικογένειες εγκαταστάθηκε στη Δυτική Μ. Ασία στην περιοχή του Θηβασίου (Σογκούτ) και το 1302 στη μάχη του Βαφέα θα νικήσει το Βυζαντινό στρατό του Γεώργιου Μουζάλωνα και θα επιβάλλει την παρουσία του στην περιοχή.
Εκείνο το μικρό κρατίδιο θα κατορθώσει σε μικρό χρονικό διάστημα να γίνει μια τεράστια Αυτοκρατορία που εκτείνονταν από τον Ευφράτη έως το Δούναβη.
Θα είναι αυτό που σύμφωνα με τον Τούρκο ιστορικό ΧαλίλΙναλτζίκ … «θα ξαναχτίσει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ως κράτος ισλαμικό» .
Θα είναι αυτό που θα αλώσει την Πόλη το 1453 και θα βυθίσει τον Ελληνισμό σε 400 αλλά και 500 χρόνια σκλαβιάς.
Το ερώτημα βέβαια το οποίο πρέπει να μας απασχολήσει πάρα πολύ σοβαρά είναι :
Πώς τα κατάφεραν ;
Αφήστε μια απάντηση