ΡΕΤΡΟ ΙΣΤΟΡΙΕΣ: Η άγνωστη ζωή της Κυρά Νίνας!

Θυμάμαι να ακούω το όνομα της κύρα Νίνας από μικρό παιδί.

Όλοι απευθυνόταν για εκείνη σαν μια τόσο καλή παιδαγωγό. Σα μια γυναίκα που έβλεπε πολύ μπροστά για την εποχή της, εκείνα τα χρόνια της δεκαετίας του πενήντα και εξήντα, μετά την μεταπολεμική περίοδο.

Έδινε στα παιδιά του νηπιαγωγείου όλα τα εφόδια που χρειάζονται ώστε να είναι υποψιασμένα για το τι θα έχουν να αντιμετωπίσουν στο επόμενο στάδιο της βασικής εκπαίδευσης, στο δημοτικό.

Ηχούν ακόμη στα αυτιά μου εκφράσεις όπως: «Τελείωσες και εσύ την κύρα Νίνα;». «Ποια χρονιά πήγες στην κύρα Νίνα;». «Έχω και εγώ φωτογραφίες από την κύρα Νίνα». «Θυμάσαι τότε που παίζαμε στην κύρα Νίνα;».

Η κύρα Νινα έκανε αυτό, η κύρα Νίνα έκανε το άλλο, κι ένιωθαν όλοι σαν να τέλειωσαν το Πανεπιστήμιο του Γέιλ, κάνοντάς με να νιώθω τόσο μειονεκτικά που εγώ ποτέ δεν πήγα στο νηπιαγωγείο της.

Η αφορμή για να κάνω το αφιέρωμα αυτό σε εκείνη την παιδαγωγό ήταν μια φωτογραφία που βρήκα σε ένα site με παλιές φωτογραφίες από την πόλη της Αλεξάνδρειας Ημαθίας.

Επιτέλους! Για πρώτη φορά έβλεπα το πρόσωπο της που θα γινόταν το εισιτήριο για το όμορφο αυτό ταξίδι, η διαδρομή του οποίου θα είχε τόσα εμπόδια και εκπλήξεις που ούτε εγώ το φανταζόμουν.

Απεικονιζόταν μια μεγάλη σε ηλικία κυρία που μου έβγαζε μια αυστηρότητα, μια σοφία και συνάμα, μια αγάπη για τα παιδιά. Τουλάχιστον εγώ αυτό έβλεπα μέσα από τις φωτογραφίες της.

Ξεκίνησα, λοιπόν, από την Βιζυηνού στην γειτονιά της. Πήρα πόρτα-πόρτα όλα τα χαμηλά εκείνης της εποχής.

Οι πληροφορίες δίνονταν με το σταγονόμετρο. Ακόμη και οι φίλες που έπιναν καφέ μαζί της, μου έλεγαν μόνο πολύ χαρακτηριστικά ότι ήταν κλειστή με το παρελθόν της. Όλοι την ήξεραν απλά σαν κύρα Νινα.

Να μη σας κρύψω: η απογοήτευση μου ήταν μεγάλη αλλά το πείσμα μου να μάθω περισσότερα για αυτή τη γυναίκα γινόταν ακόμα μεγαλύτερο!

Παρατήρησα ότι συνήθιζε πίσω από κάθε σχολική φωτογραφία να γράφει πάντα ιδιοχείρως το όνομα του μαθητή, την ημερομηνία και άλλοτε στο τελείωμα μονογραφή δυο «Ν» το ένα επάνω στο άλλο ή το όνομα της μόνο «κύρα Νινα ». .

Μία φωτογραφία μόνο είχε κάτι διαφορετικό, το επίθετο της: Νίνα Νικολαΐδου!

Η αρχή είχε γίνει και ο Μίτος της Αριάδνης  άρχιζε να ξετυλίγεται με την εξομολόγηση μιας φίλης στην ερώτηση μου αν έχει φωτογραφία η πληροφορία.

Μια λακωνική της απάντηση «Ναι» ήταν που μου έδωσε ακόμη περισσότερη λαχτάρα, να ζήσω σε αυτό το νηπιαγωγείο έστω και μετά από δεκάδες χρόνια.«Ξέρω την εγγονή από την μεριά της αδελφή της…»!

Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώσε κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινήσει!

Βρισκόμαστε τέσσερα χρόνια πριν την δύση του 18ου αιώνα στις Σέρρες. Η λαβωμένη από τις εξεγέρσεις Οθωμανική αυτοκρατορία, που φτάνει μέχρι τη Θεσσαλία, περιμένει υπομονετικά την πτώση της. Οι  Βούλγαροι με συχνές επιδρομές αρχίζουν δειλά-δειλά να δηλώνουν «παρόντες»  στην πρόσβαση τους προς τη θάλασσα και ο Μακεδονικός αγώνας είναι φανερά προ των  πυλών. Η οικογένεια  Νικολαΐδη αποκτά το 1896 το πρώτο της παιδί, την Αικατερίνη. Μετά από 5 χρόνια, το 1901, έρχεται και το δεύτερο παιδί τους, η Ελένη.

Είναι δύσκολα εκείνα τα χρόνια για τους Έλληνες των Σερρών. Οι επιδρομές των Βουλγάρων γίνονται όλο και πιο βίαιες.  Όντας μόλις δέκα ετών, η μικρή   Νίνα – όπως ήθελε  να την αποκαλούν – θα βιώσει για πρώτη φορά το τραγικό πρόσωπο της ζωής: οι Βούλγαροι κομιτατζήδες σκοτώνουν  τους γονείς τους. Οι ρόλοι θα αλλάξουν από πολύ νωρίς για την δεκάχρονη Νίνα, όπου καλείται να γίνει μάνα, πατέρας, φίλη και αδερφή για την μικρή Ελένη.

Στις 29 Ιουνίου του 1913 ο Ελληνικός Στρατός μπαίνει στην πόλη των Σερρών  και μεταφέρει τα ορφανά στο Παπάφειο Ίδρυμα της Θεσσαλονίκης. Εκεί οι δυο αδελφές δίνουν μια υπόσχεση: ότι δεν θα χωρίσουν ποτέ. Γίνονται μια γροθιά, και είναι ενωμένες η μια δίπλα στην άλλη, απέναντι σε οποιονδήποτε κίνδυνο.

Στο  ίδρυμα οι δάσκαλοι διακρίνουν στη μικρή Νίνα μια ιδιαίτερη κλίση προς τα γράμματα. Την παροτρύνουν να φοιτήσει στο τότε διδασκαλείο της εποχής. Η έφηβη πλέον Νίνα ακολουθεί τη συμβουλή τους. Κι έτσι μια μέρα, αμέσως μετά την αποφοίτηση της, για πρώτη φορά αποχωρίζεται τη μικρή της αδελφή η οποία παντρεύεται και πάει στα ορεινά της Αρκαδίας να ζήσει με τον σύζυγό της. Ο πόνος δυσβάσταχτος,  αφού η υπόσχεση ότι θα είναι «για πάντα μαζί» αθετείται.   

Η Νίνα ολοκληρώνει τις σπουδές της και κατόπιν, διορίζεται δασκάλα στα Κουφάλια του νομού Θεσσαλονίκης και στα χωριά  Πέλλας και Ημαθίας όπου διακρίνεται για τον ξεχωριστό τρόπο διδασκαλίας που εφάρμοζε. Το 1921 ήταν η χρονιά που η μοίρα θα της χτυπήσει την πόρτα για δεύτερη  φορά.

Κατά τη Μικρασιατική εκστρατεία χάνει τον άντρα της  και το στήριγμα της, που ήταν αξιωματικός του Ελληνικού στρατού, στον πόλεμο. Η μόνη της παρηγοριά θα είναι στο μονάκριβο γιο της, το Δημήτρη που γεννήθηκε αμέσως μετά από τη μεγάλη αυτήν απώλεια.

Η Νίνα Νικολαΐδου θα μεγαλώσει το παιδί μόνη της, με αξιοπρέπεια και σεβασμό. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1923, οι δρόμοι των δύο αδερφιών θα ξανασυναντηθούν. Η Ελένη έρχεται να ζήσει στο Σταυρό Ημαθίας με το σύζυγό της. Οι αδελφές είναι και πάλι μαζί.

Σε ηλικία 60 χρονών συνταξιοδοτείται, αλλά δεν το βάζει κάτω όπως άλλωστε έκανε πάντα στην ζωή της. Εκείνο τον καιρό δόθηκε η άδεια σε συνταξιούχους δασκάλους – τουλάχιστον σε όσους είχαν την δυνατότητα και μπορούσαν να διδάξουν σε μικρά παιδιά – να ανοίξουν  ιδιωτικά νηπιαγωγεία, και έτσι έγινε!

Η κυρά Νίνα άνοιξε το δικό της νηπιαγωγείο. To 1956 της δόθηκε η άδεια και ήρθε στην Αλεξάνδρεια σε ένα χαμηλό επί της Βιζυηνού, να πραγματοποιήσει το όνειρό της! Αξίζει να σημειωθεί ότι εκείνα τα χρόνια δεν λειτουργούσαν  νηπιαγωγεία στην ελληνική επικράτεια.

Η κύρα Νινα ήταν μοναδική όσον αφορά τη μέθοδο διδασκαλίας που εφάρμοζε  στα παιδιά προσχολικής ηλικίας και είναι πολλές οι ιστορίες που ανέκτησα για εκείνη και τα αισθήματα που ένιωθαν τα μικρά παιδιά στο νηπιαγωγείο της.

Η Παιδαγωγική μέθοδος της κύρα Νίνας ήταν αξιόλογη και πρωτοποριακή για την εποχή εκείνη. Ήταν συνδυασμός της  διδασκαλία στο νηπιαγωγείο και της Α’ τάξης του δημοτικού. Το εκπαιδευτικό της πρόγραμμα περιλάμβανε τη διδασκαλία των εποχών με αντίστοιχα τραγούδια, καθώς και παραμύθια κλασσικά και παραδοσιακά (π.χ. η Πούλια και ο Αυγερινός, η χελιδόνα και άλλα).

Δίδασκε για τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και άλλες γιορτές, σύμφωνα με την παράδοση και τη λαογραφία. Γιόρταζε με τους μαθητές της τις εθνικές γιορτές και συμμετείχε στις παρελάσεις με όλο το νηπιαγωγείο, μαζί με τα Δημοτικά και τα Γυμνάσια.

Πραγματοποιούσε εκπαιδευτικές επισκέψεις, ανάλογα με το αναλυτικό διδακτικό της πρόγραμμα στην εκκλησία, στο σιδηροδρομικό σταθμό, στον φούρνο, στο μανάβικο, στο μπακάλικο κλπ.

Λάτρευε  την πατριδογνωσία. Μάθαινε στα παιδιά τα πρώτα τους γράμματα  και τα προετοίμαζε για το δημοτικό. Ήταν βαθιά θρησκευόμενη και η θρησκεία με την βαθιά της πίστη  ήταν το στήριγμά της στην δύσκολη και πονεμένη ζωή της.

Έφυγε από την ζωή στις 28 Οκτωβρίου του 1970 μετά την Παρέλαση στο σπίτι που είχε το “Ειρηνάκι” Μεσσαλά.

Έφυγε έτσι απλά όπως ήρθε.

Οι παλιοί μαθητές της θυμούνται

Οι αναμνήσεις της class 1966-67!

Γράφει ο Δημήτρης Ρωσσάκης

Όταν μου έστειλε ο Γιώργος ο Θεοδωρίδης την κύρια φωτογραφία του αφιερώματος για την αγαπημένη μας “γνωστή –άγνωστη”  κυρά Νίνα των παιδικών μας χρόνων, κυριολεκτικά σάστισα.

Τι ήταν όμως όλο αυτό που κοιτούσα, αλλά με το μυαλό μου έτρεχα σχεδόν 55 χρόνια πίσω ; όλη σχεδόν η παιδική αθωότητα μέσα από 5-6 σπάνιες φωτογραφίες.

Πως είναι δυνατόν να είναι μαζεμένες μέσα σε μια ασπρόμαυρη ενσταντανέ τόσες εικόνες μαζί, τόσοι άνθρωποι, τόσες ιστορίες !

 Αναγνώρισα την χρονιά, τον τόπο, την εποχή, αναγνώρισα τις περισσότερες φιγούρες, την χαρά και την απαλότητα αποτυπωμένη, τα καθαρά βλέμματα και τις  τόσο οικίες φιγούρες.

Και μετά ξεδιπλώνοντας και τις άλλες φωτογραφίες από τις διάφορες χρονιές, με τους περισσότερους γείτονες, φίλους και συμμαθητές να περνούν από μπροστά μου με μια κινηματογραφική μαεστρία μέσα από τον φακό του φωτογράφου –ίσως οι μοναδικές μας αποτυπωμένες αναμνήσεις της δεκαετίας του ’60 στην Αλεξάνδρεια. Μιας πόλης που πάσχιζε να δείξει πως μεγαλώνει, κι από κωμόπολη γίνετε πόλη και πως μαζί της μεγαλώνουν και τα παιδιά της, που τα φροντίζει και που προσπαθεί να τα δώσει εφόδια και μόρφωση.

  Έτσι πριν πάμε σχολείο, «σχολείο» τότε λέγαμε το Δημοτικό, εμείς οι τυχεροί της εποχής εκείνης, περάσαμε από το νηπιαγωγείο της κυρά Νίνας. Μιας ώριμης Δασκάλας –τότε στα μάτια των 5χρονων φαινόταν πολύ μεγάλη, μεγαλύτερη και από την μάνα μας, που θυμάμαι πολύ καλά τη φιγούρα της, την πάντα αυστηρή φωνή της και την συνεχή κίνηση και που χαρακτήριζε το μικρή της μονοκατοικία που μετέτρεψε τα δωμάτια σε αίθουσες για τις ανάγκες του Νηπιαγωγείου.  Κράτησε όμως την κουζίνα για να μαγειρεύει και να μπαινοβγαίνει μέσα για να κοιτάει το φαγητό! Ίσως έτσι νοιώθαμε και ‘μεις τα 5χρονα πως δεν φεύγαμε από το σπίτι μας,  γιατί κάπως έτσι ήταν και τα σπίτια όλων μας.

Θυμάμαι να λέμε πολλές  ιστορίες στο σπίτι μας για το νηπιαγωγείο πριν καν πάω εγώ εκεί, από την αδελφή μου που προηγήθηκε 4 χρόνια πριν και –μάλλον –καταλάβαινα και εγώ «τι με περιμένει!» μετά. Χωρίς συζήτηση λοιπόν και ήδη εξοικειωνόμενος με την ιδέα της προσχολικής εκπαίδευσης (!) με πήγαν τον Σεπτέμβριο του ’66 και μένα στη κυρά Νίνα μαζί με όλα τα συνομήλικα της γειτονιάς μας, κι όχι μόνο.

Δεν θυμάμαι καν ποιος με πήγε εκεί την πρώτη μέρα.

Δεν θυμάμαι αν ήταν  η μάνα μου ή ο πατέρας μου ή ακόμη κι η αδελφή μου. Θυμάμαι όμως πολύ καλά πως από την επομένη και για όλη τη χρονιά εκείνη πηγαινοερχόμουν στην κυρά Νίνα μόνος μου. Όπως εξάλλου κι όλα τα παιδιά της εποχής εκείνης. Το σπίτι μας από το νηπιαγωγείο  στη Βιζυηνού είναι μια ευθεία δρόμος  – 800 με 1.000 μέτρα. Όλα τα νήπια της γειτονιάς μας κάναμε σχεδόν αυτό το δρόμο. Πρωί και μεσημέρι. Μόνοι μας, γιατί όλα τα σπίτια ήταν ανοιχτά και λέγαμε «καλημέρα» σε κάθε σπίτι που περνάγαμε από μπροστά.

Μια φορά μόνο θυμάμαι που με πήγε ο πατέρας μου στην κυρά Νίνα. Πραγματικά πολύ περίεργο για το θυμάμαι κιόλας.

Με ξυπνάνε το πρωί και σχεδόν συνωμοτικά με την μάνα μου, μου λένε  πως θα με πάει αυτός στο νηπιαγωγείο. Δεν κατάλαβα το γιατί, ούτε πάλι  κατάλαβα γιατί με έπιασε σφιχτά από το χέρι και με κρατούσε σε όλη τη διαδρομή. Μόνο όταν περάσαμε εμπρός από τους «ξενώνες», τα προκάτ σπίτια που χρησιμοποιούσαν οι αξιωματικοί των στρατοπέδων της περιοχής (στη θέση του σημερινού πάρκου πίσω από τη Λέσχη των Ποντίων) και που σίγουρα τα θυμούνται οι πιο παλιοί, μου ζήτησε να μην κοιτάξω καθόλου προς τα κει και να έχω το κεφάλι μου ίσα μπροστά. Ασυνήθιστη φασαρία, πολλά τζέϊμς και τζιπάκια, πολλοί φαντάροι και σκοποί σε κάθε γωνία του τετραγώνου με όπλα και ξιφολόγχες. Αυτή την εικόνα τη θυμάμαι πολύ καλά.

 Κι όταν φτάσαμε στο νηπιαγωγείο κάτι είπανε με την κυρά Νίνα και μου ξαναζήτησε όταν γυρνάω σπίτι το μεσημέρι να μην ξανακοιτάξω προς τα κει, ούτε να σταματήσω σε κανένα σπίτι φίλου ή γείτονα, κάτι που το συνήθιζα πολύ συχνά !

Δεν κατάλαβα το γιατί, αλλά θυμάμαι ότι την μέρα εκείνη ήταν το ξημέρωμα της 21^ης Απριλίου 1967.

Δεν μπορώ επίσης να καλοθυμηθώ επίσης αν εκεί έμαθα να πιάνω το μολύβι και να γράφω τα πρώτα γράμματα. Μάλλον έτσι γινόταν και μάλιστα σηκωνόμασταν στον μαυροπίνακα και προσπαθούσαμε να δείξουμε τις καλλιγραφικές μας ικανότητες.  Μπορώ να θυμηθώ όμως τον μπαχτσέ στο πίσω μέρος του σπιτιού της όπου περνούσαμε πολλές ώρες μιλώντας, παίζοντας και σκαλίζοντας τα φυτά και τα λουλούδια της.

Δεν μπορώ να θυμηθώ ακόμη καλά,  πόσα παιδιά ήμασταν όλα μαζί ή αν ήμασταν μια ή δυο χρονιές –φουρνιές  – ταυτόχρονα. Στις φωτογραφίες της «τάξης μου – class 1966-67»  διακρίνω και παιδιά μικρότερα από μας. Πραγματικό μελίσσι.

Μπορώ να θυμηθώ σίγουρα όμως  τις  γιορτές της. Κάθε επέτειος και μια γιορτή με αποκορύφωμα την μεγάλη γιορτή της «αποφοίτησης».  Πραγματικό happening για την Αλεξάνδρεια των sixties!  Και εγώ πάλι, είτε λόγω της αδελφής μου, είτε λόγω των φίλων της γειτονιάς μας, έχω πάει σε πάρα πολλές γιορτές της κυρά Νίνας.

Κάθε γιορτή κι ένα σενάριο. Όλοι με στολές, όλα τα κορίτσια με κορδέλες στα μαλλιά,  με καθαρά ρούχα και ενδυμασίες. Μα που βρίσκανε οι δικοί μας τόσες παιδικές φουστανέλες ακόμη δεν μπορώ να το εξηγήσω!   Μάλλον ο ένας που μεγάλωνε τα έδινε στον επόμενο. Η δικιά μου όμως στολή ήταν από κάποιον σίγουρα του Δημοτικού, γιατί ήμουν και αφύσικα μεγαλόσωμος (sic) για τα δεδομένα της εποχής εκείνης !

Εκεί και οι πρώτοι φίλοι, οι φιλίες, οι παρέες που μεγάλωναν και δεν απέκλειαν κανένα από αυτές. Εκεί γνώρισα όλα τα παιδιά της γειτονιάς, της σειράς μου, και όχι μόνο, που συνεχίσαμε στο δημοτικό, στο γυμνάσιο, στο λύκειο και σήμερα είμαστε ακόμη μαζί.

Σχεδόν 55 χρόνια.

Με τον Ανδρέα, την Φούλη, τον Αλέκο, τον Ανέστη, τον Κωστάκη τον Γιώργη, τον Πολυχρόνη, την Σούλα, τον Λάκη, τον Νίκο, την Άννα, την Σουλτάνα, την Ντίνα, την Στέλλα, τον Δημητράκη και πόσους άλλους.

Κι αν από τα μικρά τους ονόματα δεν μπορείτε να καταλάβετε ποιοι είναι, μου φτάνει που αυτοί οι πρώτοι φίλοι μου, μπορούν.

Και ευχαριστώ την κυρά Νίνα για αυτήν την ουσιαστικά πρώτη μας απόπειρα κοινωνικοποίησης που μας έφερε με όλους αυτούς τόσο κοντά, που όσο μακριά – η πολύ “μακριά μας” κι αν είναι σήμερα, νοιώθουμε είμαστε για πάντα μαζί.

Ο Μάκης Ψυχούλας θυμάται

Εγώ αυτό που θυμάμαι από τη κυρία Νίνα μετά από 55 χρόνια είναι ότι ήταν μια cult περσόνα της εποχής στην περιοχή. Είχε τη φήμη και το look της αυστηρής. Σήμα κατατεθέν της ήταν ένα μακρύ καλάμι που κρατούσε πάντα στο χέρι της και το οποίο μπορούσε να φτάσει μέχρι το τελευταίο θρανίο της αίθουσας του νηπιαγωγείου, που στεγάζονταν σε μια παράγκα, για τα σημερινά δεδομένα.

Όταν πήγα στα νήπια και τη γνώρισα από κοντά, κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως φαινόταν ή όπως ήθελε η κυρία Νίνα να φαίνονται. Το καλάμι δεν το κοπανούσε στα κεφαλάκια μας, αλλά το κουνούσε απειλητικά από πάνω μας για να μας επαναφέρει στη τάξη, ή για να προσέξουμε στο μάθημα.

Τα 6χρονα που τελειώναμε το σχολειό της ξέραμε να ψιλό-διαβάζουμε και να ψιλό-γράφουμε που σημαίνει ότι έκανε εκπαιδευτικό έργο. Τρυφερή δεν ήτανε αλλά ενδιαφέρον θυμάμαι ότι έδειχνε αν κάποιο παιδάκι της ανέφερε κάποιο πρόβλημά του.

Σύμφωνα με τα σημερινά ορθολογιστικά δεδομένα, ίσως η κυρία Νίνα να μην θεωρείτο μια καλή εκπαιδευτικός.

Μη ξεχνάμε όμως ότι ζούσε και προσέφερε εκπαιδευτικές υπηρεσίες στην ελληνική επαρχία της δεκαετίας του 60 όπου η σφαλιάρα για ψύλλου πήδημα έπεφτε σύννεφο και οι εξαιρετικοί εκπαιδευτικοί σπάνιζαν.

Η Μαριάννα Τομπάζη θυμάται

Τη σχολική χρονιά 1956-1957 έρχεται στον Γίδα (σήμερα Αλεξάνδρεια) η κα Νίνα, ήταν νηπιαγωγός.

Το πρώτο νηπιαγωγείο στον Γίδα είναι γεγονός. Το μάθημα γίνεται στο σπίτι της!

Ένα από τα παιδάκια της είμαι κι εγώ. Κάθε πρωί παίρνουμε τα καρεκλάκια μας και πάμε για μάθημα.

Η κύρα Νινα αγαπάει τα παιδιά, τη δουλειά της, τις γιορτούλες. Και όπως απεδείχθη αγαπάει και τη φωτογραφία. Έχουμε πολλές αναμνηστικές να μας γεμίζουν νοσταλγία.

Η Ευαγγελία Κατή θυμάται

Στην παρότρυνση να γράψω κάτι για την κυρά Νίνα πλημμυρίζει το μυαλό μου με ένα κοκτέιλ από εικόνες, παιδικές φωνές και γλύκες αναμνήσεις.

Ο πατέρας μου ο Νικόλαος Κατής  κάθε πρωί μας έβαζε στο ποδήλατο τρία κορίτσια, όλα από την γειτονιά του δημαρχείου: εμένα στο σίδερο μπροστά, την Αντιγόνη Μακρή και την Ελένη Κωτσιοπούλου  στην σχάρα.

Αυτό το «ταξίδι» που η αγωνία για να φτάσουμε το κάνει τόσο  μεγάλο – οχτώ λεπτά απόσταση – είχε προορισμό όχι το νηπιαγωγείο αλλά την κύρα Νίνα. Μας καλωσόριζε στην είσοδο με μια γλυκιά καλημέρα και μας έβαζε μέσα στο σπίτι της.

Το μεγάλο δωμάτιο της εισόδου ήταν η αίθουσα μας. Εκεί στο δωμάτιο αυτό  είναι στοιβαγμένες ακόμα και σήμερα όλες οι παιδικές φωνές, τα παραμύθια και τα τραγούδια  μας.

Στο απέναντι οικόπεδο πραγματοποιούσαμε  τις εκδηλώσεις του νηπιαγωγείου με ένα σεντόνι για ντεκόρ, τσολιαδάκια και ναυτάκια και η παράσταση αρχίζει.

Τόσο απλά όσο ήταν και η ζωή μας εκείνα τα χρόνια.

Η Βιργινία Θεοφρονίδου θυμάται

Δυο ασπρόμαυρες φωτογραφίες με γύρισαν 60 χρόνια πριν.

«Κυρά Νίνα»,  απίστευτη φυσιογνωμία της εποχής!!! Νηπιαγωγός εξαιρετική!!!

Φιγούρα σκληρή  αλλά με κατανόηση για κάθε παιδάκι που είχε πρόβλημα. Με τον τρόπο της κέρδιζε το σεβασμό  μας. Ποτέ δεν χτύπησε,  ποτέ δεν πρόσβαλε!

Από την Παράγκα που είχε το νηπιαγωγείο, μας πήγαινε εκδρομή ακριβώς απέναντι στο σημερινό νηπιαγωγείο.

Η ευθύνη που είχε απέναντι μας την έκανε να φωνάζει συνεχώς: ΣΤΗΝ  ΑΚΡΗ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ.

Εν τω μεταξύ εκείνο τον καιρό περνούσε ένα το πρωί και ένα το βράδυ. Απίστευτες αναμνήσεις από αυτή την εξαίρετη παιδαγωγό!

Ο  Θεός ας αναπαύσει την ψυχούλα  της.

Ευχαριστίες

1. Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τον Δημήτρη  Μπέλο, τον Δημήτρη Ν. Κούγκα και Σπύρο Βουδούρη  για τις πολύτιμες πληροφορίες και το φωτογραφικό υλικό τους.

2. Την εκπαιδευτικό κ. Θεοπίστη Στάμου  που μου φώτισε το μονοπάτι για να γράψω αυτήν τη ιστορία.

3. Την κ. Ευαγγέλια Κατή για το φωτογραφικό υλικό που μου παραχώρησε από το αρχείο του Νικολάου Κατή.

4. Τις κυρίες Μαριάννα Τομπάζη Τενώκη, Έφη Μπράβου, Μπέτυ Μπράβου και τους κυρίους Ιωάννη Φ. Πετρίδη, Κωνσταντίνο Κωβαίο και Νικόλαο Παπαδόπουλο.

5. Τους κυρίους Μάκη Ψυχούλα, Δημήτριο Ρωσσάκη και τις κυρίες Βιργινία Θεοφρονίδου και Ευαγγελία  Κατή για τα όμορφα κείμενά τους.

6. Τέλος την Καθηγήτρια Οικονομικών Αγγελική Θωμοπούλου – λατρεμένη για την επεξεργασία και τις διορθώσεις των κειμένων.