1. Υπερπροστατεύουν σε βαθμό εξάρτησης τα παιδιά τους, με αποτέλεσμα να γίνονται άβουλα και αδρανή.
2. Ανησυχούν υπερβολικά για το οποιοδήποτε απόλυτα φυσιολογικό γεγονός και μεταδίδουν το άγχος τους στα παιδιά κάνοντάς τα ανασφαλή.
3. Ενδίδουν με μεγάλη ευκολία στις πιέσεις των παιδιών και τους κάνουν τα χατίρια οπότε κι εκείνα με τη σειρά τους γίνονται χειριστικά.
4. Νιώθουν αισθήματα ενοχής και ανεπάρκειας (χωρίς λόγο) τα οποία εξισορροπούν με υπερπροσφορά υλικών αγαθών που δημιουργούν τάση για υπερκατανάλωση.
5. Επιμένουν σε ασήμαντα θέματα π.χ. αν θα φάει αρακά, αλλά αφήνουν απαρατήρητα σημαντικά όπως σεβασμό στα ζώα ή στο περιβάλλον ή δεν σπαταλάμε το νερό κλπ.
6. Μιλούν στα παιδιά με υποκοριστικά ακόμη κι όταν έχουν μεγαλώσει και τα καθηλώνουν σε βρεφικό στάδιο, αντί να τα προωθήσουν να μεγαλώσουν και να ανεξαρτητοποιηθούν.
7. Χρησιμοποιούν συγκρίσεις π.χ. κοίτα το ξαδερφάκι σου, τι ωραία που τρώει και ρίχνουν την αυτοεκτίμηση του παιδιού.
8. Λένε πράγματα που δεν εννοούν π.χ. “δεν σ’ αγαπάω”, “θα φύγω και θα μείνεις μόνο σου”, μπερδεύοντας και ενοχοποιώντας το παιδί.
9. Κρύβουν από τα παιδιά την αλήθεια, τάχα για το καλό τους, διαταράσσοντας τη σχέση εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας που πρέπει να υπάρχει μεταξύ τους.
10. Χρησιμοποιούν τιμωρίες αντί να επιβάλλουν συνέπειες, δημιουργώντας φόβο αντί σεβασμού και πονηριά αντί υπευθυνότητας.
Καλό είναι αυτές τις συμβουλές να τις εντάξεις στην ζωή σου και όταν πας να κάνεις κάτι από τα παραπάνω… να σκέφτεσαι τις συνέπειες!
Αφήστε μια απάντηση