Έχεις ακούσει την παροιμία “Αν καείς από το χυλό, φυσάς και το γιαούρτι;”! Ε, λοιπόν όσο κουτή μου ακουγόταν όλα αυτά τα χρόνια, ήρθε ο καιρός κι έμεινα να φυσάω την κουταλιά το στραγγιστό και να μην μπορώ να κάνω αλλιώς. Πώς κάνεις την πληγή που έχει αφήσει μια παλιά σχέση να μην “κάψει” μια νέα γνωριμία; Πόσο εύκολο είναι να αφεθείς σε ένα νέο έρωτα με όλο σου το είναι, όταν η τελευταία φορά που το έκανες σε “έσκασε” στον τοίχο με ταχύτητα φωτός;
ΕΜΠΕΙΡΙΩΝ ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ
Από μικρό παιδί όλοι μου μιλούσαν για την πείρα. Την πολύτιμη αρετή της επανάληψης και της γνώσης που…
θα σε κάνει να αντιμετωπίζεις κάθε πρόβλημα πιο αποτελεσματικά. Γιατί; Μα πολύ απλά επειδή το έχεις ξανασυναντήσει και το γνωρίζεις. Και έρχομαι να ρωτήσω! Είναι τόσο πολύτιμη η αρετή της εμπειρίας στον έρωτα και τις σχέσεις; Μην βιαστείς να απαντήσεις! Σκέψου το λιγάκι.
Η εφαρμογή μιας “κακής” εμπειρίας σε νέο… “υποκείμενο”: Προσπάθησα πολύ να πετύχει εκείνη η σχέση. Όμως ‘it takes two to tango’ και απ’ ότι φαίνεται το μόνο που κατάφερνα είναι να με χορεύει στο ταψί. Δεν λογάριαζα τίποτα. Ήθελα μόνο να περνάω χρόνο μαζί της. Τις οργάνωνα ρομαντικά δείπνα, τις έστελνα λουλούδια, τις έλεγα συνέχεια πόσο ερωτευμένος είμαι μαζί της και εκείνη τι έκανε; Απλά, εξαφανίστηκε!
Πέρασε αρκετός καιρός και ήρθε νέο πρόσωπο στη ζωή μου. Με όλες τις προϋποθέσεις να γίνει έρωτας. Το ένιωσα πως μπορεί να είναι το σωστό. Η ιδανική γυναίκα που μπορεί να κάνει τη διαφορά. Όμως δεν βούτηξα… Κρατήθηκα! Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν: “Ώπα! Φυλάξου Λευτέρη!” Έχω βλέπεις στην άκρη του μυαλού μου το άσχημο τέλος. Το στραπάτσο. Τη σφαλιάρα…
Έρχονται μέρες που θέλω να πάρω τηλέφωνο, αλλά δεν το κάνω! Θέλω να της πω πράγματα που νιώθω, όμως μια φωνή μέσα μου με προειδοποιεί. “Μην ανοίγεσαι. Συγκρατήσου!” Είναι φορές που αισθάνομαι πως “μισοκλείνω την κάνουλα” για να μην πλημμυρήσω πάλι συναισθήματα και χάσω την μπάλα. Προσπαθώ να παίξω στη σχέση όπως ο Κασπάρωφ στο σκάκι. Μία κίνηση εγώ, μία εκείνη!
ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ…ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΟ;
Και έρχεται εδώ η φωνή της λογικής και σου λέει όλα καλά. Έτσι πρέπει φίλε μου. Γιατί όλα τα πράγματα στη ζωή χρειάζονται μέτρο! Καλό είναι το πάθος, καλή και η έξαψη της στιγμής, όμως μια σχέση θέλει πολλά περισσότερα. Τότε πετούσα στα σύννεφα και δεν έβλεπα την πραγματικότητα. Πως εκείνη ήταν εκεί μόνο αν δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει, πως κάθε φορά που της μιλούσα για κάτι πιο… δεσμευτικό εκείνη έστρεφε το βλέμμα αλλού. Κι έμεινα εγώ με την… έξαψη κι εκείνη με μια κατάκτηση στο ράφι της!
Γίνεται όμως να γεννηθεί έρωτας με “πρέπει”, όρους, κανόνες και περιορισμούς; Αν δεν του δώσεις τροφή και χώρο πώς θα εξελιχθεί; Γιατί κι η καινούρια ιστορία, το πρόσωπο που βρίσκεται τώρα στη ζωή μου έχει ανάγκη από το… παραμύθι. Αντί για αυτό βλέπει έναν άνθρωπο “κουμπωμένο”, συνεσταλμένο, χωρίς πολύ πάθος. Τρυφερό ίσως, συνεπή μπορεί, αλλά λίγο κρύο.
Τελικά η εμπειρία μπορεί να έχει θετικό αποτέλεσμα στην επόμενη σχέση; Ή απλά μεταφέρουμε τα απωθημένα μας στην έρμη την επόμενη; Μήπως απλά αφήνουμε την ευκαιρία να περάσει από μπροστά μας, μόνο και μόνο για να μην πληγωθούμε;
Ποιος ξέρει; Μπορεί να μου βγει και σε καλό… Θα δείξει!
tlife
Αφήστε μια απάντηση