Δυό Παοκτσήδες συναντούν στον δρόμο ένα φίλο τους.
-Ρε συ Γιώργο, του λένε, πού χάθηκες τόσο καιρό;
-Ε να, είχα δουλειές…
-Δουλειές είχες και πριν, αλλά τώρα ούτε από τον Σύνδεσμο περνάς. Τι συμβαίνει;
-Ξέρετε ρε παιδιά….να….είμαι ερωτευμένος…
-Ερωτευμένος;!;! Καλά, και οι εκδρομές που κάναμε στα εκτός έδρας, η Τούμπα, τα συνθήματα, τα ντου, η Παοκάρα μας, πάνε όλα αυτά;;
-Άστα ρε παιδιά, είμαι πολύ ερωτευμένος, έχω γίνει άλλος άνθρωπος, βλέπω ηλιοβασίλεμα και ριγώ, μυρίζω λουλούδι και κλαίω….
-Σώπα ρε μεγάλε, τόσο;;;
-Σας λέω άλλος άνθρωπος, να φανταστείτε….
-Ποιήματα;!;!;!
-Ναι ποιήματα, ακούστε το τελευταίο:
“Το πρόσωπό σου είναι σαν κρίνο
από τα μάτια σου το δάκρυ πίνω
όλη η φύση ανθίζει για μας
γ….ται ο θρύλος κι ο Πειραιάς!”
Αφήστε μια απάντηση