Είστε χαρούμενη κι ενθουσιασμένη που το παιδί σας θα πάει στο Δημοτικό. Έχετε, όμως, αναλογιστεί, πώς νιώθει εκείνο; Το φαντάζεστε μέσα στην τάξη, με την καινούρια σάκα του, με τα μολύβια και τα τετράδιά του, να σηκώνει με αυτοπεποίθηση το χέρι του για ν’ απαντήσει στην ερώτηση της δασκάλας και περιμένετε τη μέρα που θα ‘ρθει και θα σας πει «μαμά, να σου διαβάσω το ποίημα που…
μάθαμε σήμερα στο σχολείο;». Εσείς είστε χαρούμενη κι ενθουσιασμένη που το παιδί σας θα πάει στο Δημοτικό. Έχετε, όμως, αναλογιστεί, πώς νιώθει εκείνο;
Η μετάβαση στο Δημοτικό μπορεί να είναι για τα παιδιά του νηπιαγωγείου, η πιο τρομακτική εμπειρία που έχουν ζήσει μέχρι τώρα. Το Δημοτικό είναι γι’ αυτά κάτι το άγνωστο, κάτι το «μεγάλο», το δύσκολο, το απαιτητικό. Για τα παιδιά του νηπιαγωγείου το δημοτικό «είναι για τους μεγάλους». Άραγε, νιώθει πως το ίδιο μεγάλωσε; Νιώθει την απαραίτητη αυτοπεποίθηση να εγκαταλείψει τον κόσμο «των μωρών» για να πάει στον κόσμο «των μεγάλων»;
Η φοίτηση των παιδιών στο νηπιαγωγείο έγινε, πλέον, υποχρεωτική και ο λόγος είναι για να προετοιμάζεται σταδιακά το παιδί για τη σχολική του σταδιοδρομία. Πηγαίνει στο νηπιαγωγείο για να μάθει να μπει σε πρόγραμμα, να μάθει να λειτουργεί σ’ ένα σύνολο, να παρακολουθεί το μάθημα της δασκάλας, να πειθαρχεί σε κανονισμούς, να μάθει να αφομοιώνει γνώσεις και πληροφορίες.
Αν το παιδί έχει μεγαλύτερο αδερφάκι και τόσο καιρό το έβλεπε να διαβάζει τα μαθήματά του, σίγουρα θ’ αναρωτιέται αν το ίδιο θα τα καταφέρει, αν θα είναι καλός μαθητής, αν θα έχει καλό δάσκαλο. Αυτές είναι αγωνίες που το παιδί δεν θα μας εκφράσει ποτέ ανοικτά, οπότε εμείς πρέπει να είμαστε έτοιμοι να ερμηνεύσουμε τυχόν ερωτήσεις ή ανακοινώσεις του, ώστε να του δώσουμε τις απαντήσεις που χρειάζεται για να καθησυχαστεί.
Εκφράσεις του τύπου «πρέπει να σοβαρευτείς τώρα που θα πας στο Δημοτικό!», ή «το Δημοτικό δεν είναι παίξε-γέλασε», ή «αυτά που έκανες στο νηπιαγωγείο να τα ξεχάσεις, γιατί στο Δημοτικό δεν περνάνε», όχι μόνο θα τρομοκρατήσουν το παιδί, αλλά θα το κάνουν να μισήσει το σχολείο.
Αλλά και δικές μας αγωνίες, όπως «άραγε θα είναι καλός μαθητής;», ή «θα πειθαρχεί μέσα στην τάξη; Θα ακούει τη δασκάλα;», ή «θα τα πιάνει τα μαθηματικά ή θα έχουμε πρόβλημα όπως τον αδερφό του;», δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να φτάσουν στο παιδί.
Ο ρόλος που πρέπει να παίξουν οι γονείς στη δύσκολη –για το παιδί, αλλά και για τους ίδιους- περίοδο της μετάβασης από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό, δεν πρέπει να είναι παρά καθοδηγητικός και συμβουλευτικός. Οι γονείς πρέπει να εξηγήσουν στο παιδί πως το δημοτικό έχει άλλες απαιτήσεις από το νηπιαγωγείο, χωρίς να το πανικοβάλουν. Πρέπει να του εξηγήσουν τις υποχρεώσεις του ως μαθητή, χωρίς να το κάνουν να νιώθει σαν σκλάβο.
Πρέπει να του δώσουν την απαραίτητη αυτοπεποίθηση, αλλά και να του δώσουν να καταλάβει πως ενώ θα πρέπει να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις, εκείνοι θα είναι πάντα δίπλα του, να το βοηθάνε, να το στηρίζουν.
Πηγή: mychild.gr
Αφήστε μια απάντηση