H θεατρολόγος, μέλος της κριτικής επιτροπής της 4ης Θεατρικής Άνοιξης Ηρώ Γεωργίου και ο ηθοποιός, σκηνοθέτης, διευθυντής της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης, πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής της «4ης Θεατρικής Άνοιξης Εφήβων Ημαθίας, Πέλλας και Πιερίας» Κωστής Καπελώνης αναφέρθηκαν στον θρίαμβο του ΟΔΥΣΣΕΒΑΧ του 2ου Γυμνασίου Αλεξάνδρεια και το βραβείο που κέρδισαν.
Διαβάστε:
Ηρώ Γεωργίου
«Το μέρωμα ενός ποταμού, το μπόλιασμα ενός δέντρου, η μόρφωση ενός ανθρώπου, η αλλαγή ενός κράτους – αυτά είναι δείγματα γόνιμης κριτικής. Κι είναι , όλα αυτά και τέχνης δείγματα». (Bertolt brech, «Για την κριτική στάση», «Uber die kritischeHaltung»). Και είμαστε ευτυχείς που για 6 μέρες, σε 15 παραστάσεις, από 16 θεατρικές ομάδες ξεδιπλώθηκε μπροστά μας αβίαστα, τόσο το ημέρωμα κάθε ποταμού και το μπόλιασμα κάθε δέντρου, όσο και η μόρφωση κάθε ανθρώπου και η διάθεση αλλαγής κάθε κράτους, μα προπάντων πέρασαν από μπροστά μας δείγματα γόνιμης κριτικής και τέχνης δείγματα.
Και αν σκοπός της τέχνης είναι να δώσει σχήμα στη ζωή, κι αν πάλι η τέχνη έχει τον ανιδιοτελή χαρακτήρα ενός μικρού παιδιού, είμαστε ευτυχείς που ανιδιοτέλεια και εκφραστικότητα συνυπήρξαν για να σχηματοποιηθεί η ζωή μας έστω και για 6 μέρες. Είμαστε τυχεροί που η δύναμη των συναισθημάτων και η δύναμη της ψυχής άρρηκτα συνδεδεμένα χάραξαν πατήματα καθάρια. Είμαστε ευδαίμονες που δεκάδες μαθητές και μαθήτριες δεν μας εξέπληξαν μόνο με την αισθαντική τους διάνοια, αλλά κατάφεραν να συγκινηθεί η αίσθηση μας ως δέκτες. Για αυτό και τους ευχαριστούμε από ψυχής θερμά, όλους μαζί και τον κάθενα χωριστά.
Τους στεφανώνουμε με του Θέσπιδος της πρωτοτυπίας στεφάνι. Τους αποδίδουμε διθυράμβους ευ-καλλιτεχνίας. Πάρα ταύτα η τέχνη δεν είναι καθρέφτης όπου καθρεφτίζεται ο κόσμος, αλλά ένα σφυρί με το οποίο του δίνουμε σχήμα και επίσης η ζωή είναι ένας δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Και το 2ο Γυμνάσιο Αλεξάνδρειας με τον «Οδυσσεβάχ» της Ξένιας Καλογεροπούλου κατάφεραν και τον κόσμο να σχηματοποιήσουν εκ νέου και τον δρόμο τους να βρουν και στην Ιθάκη τους να φτάσουν πιο σοφοί και με περίσσια πείρα. Η πρόταση της θεατρικής ομάδας καθάρια, λιτή και απέριττη.
Σεμνή και συνεπής στην δραματουργία του μύθου. Χωρίς βερμπαλισμούς και υπερφλύαρους σχολιασμούς. Μια παράσταση με ρυθμό και καθάρια νεανική πνοή. Δεμένη και με αλληλουχία. Αισθαντικής ποιότητας. Μια παράσταση όπου επικό και δραματικό μέρος συνυπήρξαν και λειτούργησαν. Όπου η αφήγηση λειτούργησε ξεκάθαρα προς την επική της καταβολή. Όπου η υποκριτική υποστήριξε και ανάδειξε τον μύθο.
Με σκηνικά και κοστούμια που υπηρέτησαν την φιλοσοφία του κειμένου και λειτούργησαν μαζί με τους ηθοποιούς υπηρετώντας τους. Με σκηνικά αντικείμενα και μάσκες λεπτομερώς δουλεμένα και καλλιτεχνικά άρτια. Μια παράσταση όπου η μουσική υπογράμμισε και τόνισε την λυρική διάσταση της δράσης. Μια παράσταση συνόλου. Ομάδας. Συνύπαρξης και σύμπλευσης. Συμπόρευσης και σύμπνοιας, γιατί πώς αλλιώς; Το ταξίδι της Ιθάκης Μακρύ και μόνο με συντρόφους μπορεί να πραγματωθεί. Και προπάντων, μια παράσταση που κατάφερε με ευστοχία να σχολιάσει καίρια την επικαιρότητα.
Κατάφερε να σημειώσει πως το θέατρο χωρίς Σημαινόμενο δεν μπορεί να σταθεί ούτε ως Σημείο. Πέτυχε να παραλληλίσει και να ταυτίσει το χθες με το σήμερα. Επεσήμανε πως η ιστορία του ανθρώπινου είδους δεν μπορεί κύκλους να κάνει, παρά ελικοειδής η πορεία της πως πρέπει να είναι. Και επιπλέον, μας υπενθύμισε πως η Πατρίδα μπορεί απλά και να είναι η ίδια μας η ζωή και πως Χώρα μας μπορεί απλά να είναι ο εαυτός μας, πως η Τέχνη μπορεί να είναι απλά ένα τραγούδι που εξημερώνει και το Θέατρο μπορεί απλά να είναι μια χίμαιρα ένα είναι όμως σίγουρο… Πως η παράσταση είναι μια προτροπή για αλλαγή και επειδή κάθε αλλαγή είναι προσωπική υπόθεση, μακάρι να το πάρουμε προσωπικά.
«Περισσότερο φως , ηλεκτρολόγε , στη σκηνή ! Πως θες, δραματουργοί κι ηθοποιοί, να δείξουμε τ’ αντικαθρεφτίσματα του κόσμου , μέσα στο μισοσκόταδο ; Τούτο το σύθαμπο καλεί σε ύπνο . Ενώ εμείς θέλουμε ξύπνιους θεατές – κι ακόμα πιο πολύ : ξύπνιους ! Καν’ τους να ονειρευτούν στο πλέριο φως !»(BERTOLT BRECHT, O Φωτισμός, Die Beleuchtung, 1950 )
Κωστής Καπελώνης
«Βέροια: 4η Θεατρική Άνοιξη Τον Απρίλιο του 1971, στο Θεατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, κάναμε εντατικές πρόβες για τον “Παπαφλέσσα”. Τέλος Μαΐου η παράσταση ανέβηκε στο Ηρώδειο. Η πρώτη μου θεατρική εμπειρία. Έπαιζα ένα καλογεράκι. Την επόμενη χρονιά, “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας”. Έπαιζα τον Στημόνη. Και προχθές, Απρίλης του 2016, ήμουνα στη Βέροια, ως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής, του 4ου Φεστιβάλ Μαθητικού ΘΕΑΤΡΟΥ που οργάνωσε το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βέροιας. Ο μαθητής που έπαιζε τον Στημόνη δεν ήταν εκεί να πάρει τον έπαινο που του απονεμήθηκε για την ” ερμηνεία” του. Παρά τρίχα να σηκωθώ να τον πάρω εγώ.
Στην εποχή μου δεν υπήρχε θεσμός να απονέμει βραβεία. (Αν υπήρχε θα το είχα πάρει τότε). Μετά τις απονομές παίχτηκε η παράσταση που διακρίθηκε ως η καλύτερη: “Οδυσσεβάχ”.
Δεκαεπτά γυμνασιόπαιδα από την Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Αγόρια-κορίτσια με τζην και ριγέ μακό. Δυο αφηγητές, -ίδιο κοστούμι με τον υπόλοιπο “θίασο”- και στην άκρη ένας μουσικός που έπαιξε κιθάρα και κλαρίνο. Δυο κομμάτια από ένα ξύλινο καράβι από κόντρα πλακέ, που παρίσταναν την πλώρη και την πρύμνη, ξεχωρισμένα. Στη μέση ένα “κατάρτι” ξύλινο με ένα πανί που ανέβαινε να δείχνει καραβιού ή κατέβαινε για να γίνει οθόνη Θεάτρου Σκιών.
Δεξιά κι αριστερά δυο “συνθέσεις” με δίχτυα. Στην αριστερή “σύνθεση” ένα κάθετο σίδερο με μια κρεμάστρα στη κορυφή του. Στη βάση του δυο πάνινες κούκλες. Στην κρεμάστρα ένα σωσίβιο παιδικό. Οι άπειροι “ηθοποιοί” έλεγαν τα λόγια τους καθαρά και, προσθέτοντας πάνω στο βασικό τους ρούχο ένα κοστούμι, ή ένα καπέλο, υποδύονταν τους ρόλους τους. Σε πολλούς ρόλους φόραγαν και μάσκες. Οι μάσκες και τα καπέλα, όπως έμαθα μετά την παράσταση, είχαν φτιαχτεί από τα παιδιά, ένα χρόνο πριν, στο μάθημα των καλλιτεχνικών, με την επίβλεψη βέβαια του “σκηνογράφου”, που όταν τον αποκαλέσαμε σκηνογράφο, διόρθωσε: Όχι, είμαι ζωγράφος!
Η παράσταση ήταν κανονική για παιδιά αυτής της ηλικίας, που έπαιζαν αυτό το έργο. Μέχρι λίγο πριν το τέλος. Όταν τέλειωσε το ταξίδι του Οδυσσεβάχ, όλος ο “θίασος” γέμισε τη σκηνή φορώντας σωσίβια, -μετωπικά στους θεατές- και απάγγειλαν, σαν μέλη χορού τραγωδίας, ένα ποίημα για τη μοίρα της προσφυγιάς, γιατί και πώς και από πού. Φορώντας σωσίβια.
Αυτό, συνάδελφοι επαγγελματίες του Θεάτρου, ήταν σύγχρονη ανάγνωση ενός χιλιοπαιγμένου έργου.
Θεατρική λιτότητα, καλλιτεχνικότητα, αποτελεσματικότητα και μια κραυγή για το τώρα του τόπου και της εποχής. Δηλαδή ΘΕΑΤΡΟ. Με μέτριους ηθοποιούς. Αλλά ΘΕΑΤΡΟ. Με τους επικεφαλής τους να γκρινιάζουν μετά, γιατί “τα παιδιά δεν απέδωσαν όσο μπορούσαν”, γιατί “ήσαν πολύ κουρασμένα”. (Είχαν επιστρέψει το πρωί από ταξίδι, που είχαν παίξει το έργο στις Συρακούσες).
Συμπέρασμα: Τα βραβεία (πλην του Αθηνοράματος) έχουν σοβαρή εργασία από πίσω.
Καταλάβατε; Αν όχι, δεν πειράζει. Αν ναι, αλλάξτε τον τρόπο που σκέφτεστε για το τι είναι Θέατρο στις μέρες μας».
Πηγή: Veriotis.gr
Faretra.gr
Αφήστε μια απάντηση