Όταν η μητέρα του Νίκου μου ζήτησε να αναλάβω την προετοιμασία του γιου της για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ΑΜΕΑ δεν θα σας κρύψω ότι στάθηκα σκεπτικός για τον αν ήμουν ικανός να σταθώ άξιος ως προπονητής και παιδάγωγος δίπλα του αλλά και να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της οικογένειας του.
Από την πρώτη στιγμή είδα την συνύπαρξη μου μαζί του ως μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να έρθω σε επαφή με ένα συνάνθρωπο μας τον οποίο η σημερινή κοινωνία σε πολλές στιγμές λόγω των ιδιαιτεροτήτων του τον έθετε στο περιθώριο.Ο λόγοι κοινοί:
η θέληση μας για άθληση,
η θέληση μας για δουλειά,
η θέληση μας για επιτυχία.
Αυτό κάναμε με τον Νίκο, δουλέψαμε μαζί, γνωριστήκαμε, εμπιστευτήκαμε ο ένας τον άλλο και στο τέλος καταφέραμε να ξεπεράσουμε τους φόβους και τα εμπόδια που προέκυψαν σε αυτή την όμορφη διαδρομή. Η εμπειρία μου με τον Νίκο ήταν ότι πιο απαιτητικό έχω αντιμετωπίσει στην προπονητική γι’ αυτό και η δικιά του πρωτιά καθιστά αυτή την εμπειρία αξέχαστη και εμένα περήφανο ως προπονητή.
Ο αγώνας συνεχίζεται…
Αφήστε μια απάντηση