Τον μπαρμπ-Αντρέα τον γνώρισα πρώτα απ’ όλα από την φήμη του: Ήταν ο αγρότης που σπούδαζε δύο παιδιά στο Πανεπιστήμιο, ενώ, όταν στη συνέχεια και τα άλλα δύο παιδιά του μπήκαν κι αυτά σε πολύ καλές σχολές, ήταν ο άξιος συγχωριανός μας, που σπούδαζε τέσσερα παιδιά.
Αυτό για τα δεδομένα της μικρής μας κωμόπολης ήταν μία πολύ μεγάλη επιτυχία κι έτσι οι Αλεξανδρινοί, και ιδιαίτεροι οι Ντόπιοι, καμαρώναμε που είχαμε έναν υποδειγματικό συνδημότη ανάμεσά μας.
Βέβαια αργότερα πληροφορήθηκα ότι ο μπαρμπ-Αντρέας είχε πολεμήσει στην Αλβανία, είχε λάβει μέρος στην Εθνική Αντίσταση, είχε κυνηγηθεί κατά τα πέτρινα χρόνια, ήταν ο πρώτος Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Αλεξάνδρειας και ήταν ο πρωτεργάτης για την ίδρυση της Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Αλεξάνδρειας.
Ένας Δημοκράτης, που αγαπούσε όλες τις χαρές της ζωής, αλλά κυρίως αγαπούσε τον τόπο του, και με κάθε ευκαιρία αγωνιζόταν για να προσφέρει, επειδή ήθελε να βλέπει τα πράγματα να γίνονται καλύτερα. Πολιτικό όν, που ποτέ δεν δίστασε να πεί την γνώμη του, να παρέμβει αποφασιστικά για την εφαρμογή της, και να αντιμετωπίσει την πρόκληση να ξεπεράσει τον εαυτό του.
To σπίτι του ήταν τοπόσημο της περιοχής, και νομίζω πως για πολλά χρόνια, σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι βουλευτές, Δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι, αγροτοσυνεταιριστές των δημοκρατικών παρατάξεων, αλλά και ερευνητές της τοπικής Ιστορίας και Λαογραφίας, έχουν ακούσει την ρήση: «πήγαινε να δείς τον Ανδρέα τον Κυρόπουλο».
Έτσι κι εγώ είχα την τύχη και την τιμή να απολαύσω πολλές συζητήσεις μαζί του, κυρίως για τα προσφιλή μας θέματα της Ιστορίας και Λαογραφίας. Ήταν μία σημαντική πηγή πληροφοριών, μεταδοτικός σε ότι αφηγούνταν, ένα παράθυρο για όσα διαδραματίσθηκαν στο παρελθόν, που σχεδόν πάντα κατέληγε σε εύστοχη παρότρυνση, για το τι πρέπει να γίνει στο μέλλον.
Ευτυχώς τόλμησε και εξέδωσε τις αναμνήσεις του στο βιβλίο με τίτλο «90 χρόνια στο Ρουμλούκι», το οποίο αποτελεί και θα αποτελεί πρωτογενή πηγή για τους ερευνητές.
Ήταν άνθρωπος, που με την ζωή του μας δίδαξε, πως δεν αρκεί να περιοριζόμαστε να κάνουμε μόνο την δουλειά που έχουμε μάθει, αλλά να αφιερώνουμε αγάπη, χρόνο και ψυχή για τον τόπο μας, αν θέλουμε να τον δούμε να πηγαίνει μπροστά.
Για μένα ήταν ένας ευπατρίδης του Γιδά,
κι εγώ έτσι θα τον θυμάμαι.
Καλό σου ταξίδι, μπαρμπ-Αντρέα.
29-11-2014 / ΓΙΑΝΝΗΣ Δ. ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ
(εικόνες από το αρχείο του Γιάννη Μοσχόπουλου)
Αφήστε μια απάντηση