1997 « Σήμερα πορεία, αύριο απεργία»Πιο διαχρονικό από ποτέ ακούγεται σήμερα το σύνθημα που διατυπώθηκε όταν για πρώτη φορα, από το συνδικαλιστικό μας κίνημα τον Μάιο του 1997, τέθηκε θέμα αναθεώρησης του άρθρου 23 του Συντάγματος το οποίο καθολικά, αυστηρά απαγορεύει το δικαίωμα της απεργίας στα Σώματα Ασφαλείας. Πλέον και μετά από 16 χρόνια περίπου αν θεωρήσουμε δεδομένο το νέο πολιτικοοικονομικό status της χώρας με…
την τρόϊκα να πέφτει ως Δαμόκλειος σπάθη καθημερινά πάνω μας το σύνθημα του 1997 όχι μόνο είναι διαχρονικό, αλλά επιβάλλεται να το επικαιροποιήσουμε άμεσα. Δυστυχώς για τους περισσότερους εξ ημών, η οικονομική κρίση πέρασε σαν λαίλαπα από πάνω μας και στις περισσότερες φορές χωρίς να κάνει ούτε κοινωνικές, ούτε ταξικές αλλά ούτε και εργασιακές διακρίσεις. Αυτό όμως που μας έκανε να ξεχωρίζουμε από όλες τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες είναι το ανοχύρωτο Νομικό πλαίσιο που περιβάλλει τον κλάδο μας και μας αφήνει έρμαιους σε κάθε είδους ειλημμένη απόφαση…Το δικαίωμα στην απεργία!!!
Για το δικαίωμα στην απεργία των Σωμάτων Ασφαλείας έχουν τοποθετηθεί τα τελευταία χρόνια διακεκριμένοι επιστήμονες του Ελληνικού Δικαϊκού μας Συστήματος και επιστήμονες με πλούσιο έργο στην ερμηνεία του Συντάγματος της Ελλάδος, οι οποίοι σχεδόν ομόφωνα παρατήρησαν την αναγκαιότητα της Αναθεώρησης του Συντάγματος του 1975 και συγκεκριμένα του άρθρου 23 που απαγορεύει καθολικά το δικαίωμα της απεργίας. Κατά την διάρκεια ανάγνωσης αυτών των επιστημονικών και θεωρητικών προσεγγίσεων, του ευαίσθητου αυτού θέματος, μου δημιουργήθηκαν αρκετά ερωτήματα από μια άλλη οπτική γωνία.
Από την πρώτη μέρα που έβαλα στο λεξιλόγιο μου την «οικονομική κρίση» στην αντιμετώπιση της οποίας συμβάλλω καθημερινά με τις πέραν του δέοντος μισθολογικές μου κρατήσεις, σε σημείο μάλιστα αυτές κάποιες φορές να υπερβαίνουν τις μισθολογικές μου αποδοχές, δεν ένιωσα ποτέ να ανήκω σε κατηγορία «ειδικών πολιτών» ιδιάζουσας δωσιδικίας έτσι όπως με αντιμετωπίζει το Σύνταγμά μου, όταν επιλεκτικά μου αφαιρεί το δικαίωμα στην απεργία. Ξέρω ότι αποτελώ αναπόσπαστο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας και ως τέτοιο θέλω να αντιμετωπίζομαι τόσο στα δικαιώματα όσο και στις υποχρεώσεις μου. Στη στολή μου αντικατοπτρίζεται ο όρκος μου στο Σύνταγμα και τους Νόμους του Κράτους να προσφέρω με θυσία μία σειρά από υπηρεσίες προς τους πολίτες και αυτό δεν αποτελεί ανασταλτικό στοιχείο διεκδίκησης συνδικαλιστικών μου δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Θεωρώντας ως δεδομένο πως το Σύνταγμα της Ελλάδος πρέπει ανά τακτά διαστήματα να χρίζει Αναθεώρησης έτσι ώστε, αφενός να προσαρμόζεται στις νέες κοινωνικές δομές όταν αυτές εξελίσσονται, αφετέρου δε να εναρμονίζεται με την παρούσα κοινωνικοοικονομική και πολιτική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα, διερωτώμαι με ποια κριτήρια οι έχοντες την δύναμη της εξουσίας σήμερα, επιλέγουν να ασκούν την εξουσία τους διατηρώντας το Σύνταγμα του χθες. Αφού λοιπόν ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός της χώρας συμπεριλαμβανομένου και του έμψυχου δυναμικού της Αστυνομίας έχουν εξελιχθεί και έχουν προσαρμοστεί στα δεδομένα του σήμερα, γιατί επιλέγεται να μην αποκαθίσταται η κατάφορη αδικία σε βάρος των αστυνομικών, όταν μέχρι σήμερα περιορίζονται οι συνδικαλιστικές μας ελευθερίες;
Προσπαθώντας να κατανοήσω τους λόγους για τους οποίους δεν θα έπρεπε τελικά ποτέ να αποκτήσουμε δικαίωμα στην απεργία ως Αστυνομικό προσωπικό αυτής της χώρας σκέφτηκα ότι ίσως τελικά το λειτούργημα αυτό που επιτελούμε είναι τόσο ευαίσθητο και το αγαθό της ασφάλειας και της τάξης που παρέχουμε στους Έλληνες πολίτες είναι τόσο μοναδικό που καμία αρχή αναλογικότητας δεν θα μας επέτρεπε να απεργήσουμε. Όμως αυτόματα παρατηρώ πως κλάδοι όπως είναι αυτοί της Υγείας, ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ) οι οποίοι επίσης προσφέρουν μοναδικά αγαθά και υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο, έχουν συνταγματικά κατοχυρωμένο το δικαίωμα της απεργίας. Απεργούν αλλά πάντοτε συνεχίζουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους πολίτες με προσωπικό ασφαλείας. Κανείς τους δεν αρνήθηκε την ημέρα της απεργίας τους να προσφέρει στον κόσμο ούτε τις πρώτες βοήθειες , ούτε το νερό , ούτε το ρεύμα… Γιατί να αρνηθεί η αστυνομία να προσφέρει τις υπηρεσίες τις με προσωπικό ασφαλείας; Ποιος εξ ημών αρνήθηκε τους περιοριστικούς όρους στην άσκηση του δικαιώματος της απεργίας; Φαντάζομαι πως με την όποια αρχή αναλογικότητας και να εξετάσει κανείς τα προαναφερόμενα αγαθά που προσφέρουμε όλοι μας, αν μη τι άλλο, είναι ισάξιας σημασίας…Γι’ αυτό και εμείς ως Αστυνομικοί ΙΣΑΞΙΑ θέλουμε να αντιμετωπιζόμαστε.
Για όλους αυτούς του λόγους και ίσως για πολλούς περισσότερους ακόμη θεωρώ επιβεβλημένη κάθε ενέργεια από μεριάς Πολιτείας, προκειμένου στην πρώτη από σήμερα Αναθεωρητική Βουλή να καταργηθεί το άρθρο 23 του Συντάγματος που απαγορεύει το δικαίωμα της απεργίας στα Σώματα Ασφαλείας. Αν θέλουμε να καρπωνόμαστε ως Έλληνες τον τίτλο των γεννητόρων της Δημοκρατίας, πρέπει να το αποδεικνύουμε κιόλας με τις πράξεις μας. ΟΙ δημοκρατικές ελευθερίες στην χώρα μας επιβάλουν την άρση του απαγορευτικού αυτού άρθρου και την ίση μεταχείριση όλων των πολιτών αυτής της χώρας. Ο Έλληνας Αστυνομικός έχει αποδείξει πως παρά τις αντίξοες οικονομικές και υλικοτεχνικές συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει και εργάζεται, συνεχίζει να κρατά πολύ ψηλά το αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες. Ακόμα και όταν απεργήσει το ίδιο θα συνεχίσει να κάνει.-
Με εκτίμηση
Απόστολος Δ. ΜΟΥΡΤΗΣ
Πρόεδρος Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Ν. Ημαθίας
Αφήστε μια απάντηση