Μνημόσυνο του Μητροπολίτου Κινσάσας κυρού Νικηφόρου στη χιονισμένη Παναγία Σουμελά

Την Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2022 το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, αψηφώντας τις δύσκολες καιρικές συνθήκες και τη χαμηλή θερμοκρασία –9°C, λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στο χιονισμένο Πανελλήνιο Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας Σουμελά στο όρος Βέρμιο. 

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε το εξάμηνο μνημόσυνο του μακαριστού Μητροπολίτου Κινσάσας κυρού Νικηφόρου, πνευματικού αδελφού του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Παντελεήμονος, καθώς και οι δύο Αρχιερείς προέρχονται από την αδελφότητα του μακαριστού Υμνογράφου της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Γέροντος Γερασίμου Μικραγιαννανίτου.

Δείτε εικόνες:

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Νεκρώσατε οὖν τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς».

Ἕνα πολύ γνωστό θαῦμα τοῦ Χριστοῦ ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, τό θαῦμα τῆς θεραπείας τῶν δέκα λεπρῶν. Δέκα ἀνθρώποι πού, ὅπως πολλοί ἄλλοι τήν ἐποχή ἐκείνη, ταλαιπω­ροῦντο ἀπό τή φοβερή ἀσθένεια τῆς λέπρας, πού νεκρώνει τό ἀνθρώπινο σῶμα, ἀλ­λά καί καθώς εἶναι μεταδοτική, καταδικάζει τούς ἀνθρώπους σέ ἀποκλεισμό ἀπό τήν ἀνθρώπινη κοινωνία καί σέ ἀπομόνωση.

Ἐγκαταλελειμένοι, λοιπόν, οἱ δέκα λεπροί ἀπό τούς πάντες, ὅταν εἶδαν τόν Χριστό νά περνᾶ ἀπό τήν περιοχή τους, τοῦ φώναξαν ἀπό μακριά καί τόν παρακάλεσαν νά τούς θεραπεύσει. Καί ὁ Ἰησοῦς φιλεύσπλαγχνος, ὅπως πάντοτε, τούς εἶπε νά δείξουν τούς ἑαυτούς τους στούς ἱερεῖς γιά νά διαπιστώ­σουν καί ἐκεῖνοι ὅτι θεραπεύθη­καν. «Καί ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτούς ἐκαθαρίσθησαν», σημειώνει ὁ ἱε­ρός εὐαγγελιστής.

Ὁ Χριστός δέν ἔκανε τίποτε, δέν τούς ἄγγιξε, δέν τούς εἶπε ὅτι θά τούς θεραπεύσει, τούς εἶπε μόνο «πᾶτε νά δείξετε τούς ἑαυτούς σας στούς ἱερεῖς». Καί ἐκεῖνοι, ἐνῶ δέν εἶχαν ἀκόμη θεραπευθεῖ καί ἐνῶ ἤξεραν ὅτι ὡς λεπροί ἀπαγορευ­ό­ταν νά μποῦν στήν πόλη, τό ἐπι­χείρησαν, γιατί πίστευσαν στόν λόγο τοῦ Χριστοῦ καί θεραπεύ­θη­καν, ἐνῶ πήγαιναν πρός τούς ἱε­ρεῖς.

Τό θαῦμα τῆς θεραπείας τῶν δέκα λεπρῶν δέν εἶναι τόσο ἁπλό ὅσο πα­ρουσιάζεται στήν εὐαγγελική πε­ριγραφή, γιατί ὁ Χριστός δέν σταμάτησε μόνο τήν ἐξέλιξη τῆς νόσου, ἀλλά ἀπεκατέστησε καί τίς μή ἀναστρέψιμες πληγές πού ἀφή­νει αὐτή στό ἀνθρώπινο σῶμα, ὥστε νά καταλάβουν  οἱ ἱερεῖς ὅτι ὄντως θεραπεύτηκαν. Καί ἔτσι χάρισε στούς λεπρούς μία νέα ζωή ὄχι μόνο θεραπεύοντας τή νέκρω­ση τῶν μελῶν τοῦ σώματος πού τούς εἶχε προκαλέσει ἡ λέπρα, ἀλλά καί δίνοντάς τους τή δυνα­τό­τητα νά ἐπανενταχθοῦν στήν κοι­νωνία τῶν ἀνθρώπων.

Σέ ἀντίθεση ὅμως πρός τούς δέκα λεπρούς τούς ὁποίους εἴδαμε νά ἀπαλλάσσονται ἀπό τή νέκρωση τῶν μελῶν τους, ἀκούσαμε τόν ἀπόστολο Παῦλο στό σημερινό ἀπο­στολικό ἀνάγνωσμα νά μᾶς προ­τρέπει νά νεκρώσουμε τά μέλη μας «τά ἐπί τῆς γῆς».

Τί σημαίνει ὅμως αὐτό, καί τί ἐννοεῖ ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστο­λος; Εἶναι δυνατόν ὁ ἄνθρωπος νά νεκρώσει τά μέλη του;

Ἀσφαλῶς καί ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος δέν ζητᾶ νά νεκρώσουμε τά μέλη τοῦ σώματός μας, ἀλλά μᾶς ζητᾶ νά νεκρώσουμε τά πάθη, τίς ἀδυναμίες καί τά ἐλαττώματα τά ὁποῖα ἐκφράζονται μέσα ἀπό τό σῶμα μας καί γίνονται μέ τά μέλη τοῦ σώματός μας, τό ὁποῖο, δέν θά πρέπει νά ξεχνοῦμε ὅτι, ὅπως λέγει ἀλλοῦ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, εἶναι «ναός Θεοῦ ζῶντος», εἶναι μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅπως ἡ λέπρα ἤ καί ἄλλες ἀσθέ­νει­ες νεκρώνουν τά μέλη τοῦ σώμα­τος καί ὁδηγοῦν τελικά τόν ἄν­θρω­πο στόν θάνατο, τό ἴδιο κά­νουν καί τά πά­θη καί ἡ ἁμαρτία. Νεκρώνουν τήν ψυχή, συχνά ὅμως καί τό σῶμα, καί μᾶς ὁδηγοῦν στόν πνευματικό θάνατο.

Προκειμένου, λοιπόν, νά ἀποφύ­γου­με τή νέκρωση καί τόν θάνατο πού προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία, ὁ ἀπόστο­λος Παῦλος μᾶς συστήνει νά νε­κρώ­σουμε μέσα μας ὅτι τήν προ­καλεῖ, νά νεκρώσουμε τά πάθη καί τίς ἐπιθυμίες μας, νά νεκρώσουμε τήν κακία καί τήν πλεονεξία καί ὅ,τι ἄλλο ἔχει ὁ καθένας μας, μικρό ἤ μεγάλο, πρίν αὐτό κυριαρχήσει καί νεκρώσει τό σῶμα μας καί πο­λύ περισσότερο τήν ψυχή μας.

Ἄς μήν ποῦμε ὅμως ὅτι ἐμεῖς δέν ἔχουμε μεγάλα πάθη, δέν κάνουμε μεγάλες ἁμαρτίες καί δέν κινδυ­νεύ­­ουμε ἀπό τή νέκρωση στήν ὁποία ἀναφέρεται ὁ πρωτο­κορυ­φαῖος ἀπόστολος, γιατί αὐτός εἶναι ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος, εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀπάτη τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ μέ τόν τρόπο αὐτό νά μᾶς καθησυχάσει καί νά μᾶς ἀποπλανήσει. Διότι καί οἱ μικρές ἀδυναμίες ἤ ἐπιθυμίες, πού μερικές φορές ἴσως δέν συνειδητοποιοῦμε ὅτι εἶναι ἐφά­μαρτες, ὅταν τίς ἀφήνουμε νά δροῦν στήν ψυχή μας, δημιουρ­γοῦν καί αὐτές προοδευτικά νέ­κρω­ση παρόμοια μέ αὐτήν πού δη­μιουργοῦν οἱ μεγάλες ἀδυναμίες καί τά πάθη.

Γι᾽ αὐτό καί πρέπει νά μήν ἀδια­φοροῦμε οὔτε γιά τά μικρά καί ἐλά­χιστα πού ὑπάρχουν στήν ψυχή μας ἤ καί στόν χαρακτήρα μας, εἴτε εἶναι ἐλαττώματα εἴτε εἶναι ἀδυ­να­μίες εἴτε εἶναι λογισμοί καί ἐπι­θυ­μίες πού ἀντίκεινται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά ἀγωνιζόμεθα νά τά νεκρώσουμε, σύμφωνα μέ τήν προτροπή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὥστε νά ἀποφύγουμε τή νέκρωση καί τόν θάνατο.

Αὐτό ἔκανε ἀκολουθώντας τήν προ­τροπή τοῦ ἀποστόλου Παύλου καί ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Κιν­σάσας Νικηφόρος, ὁ ὁποῖος ἀγω­νίσθηκε διά βίου νά νεκρώσει «τά μέλη του τά ἐπί τῆς γῆς», νεκρώ­νο­ντας ἀρχικά τόν ἑαυτό του γιά τόν κό­σμο καί ἐνδυόμενος νέος στήν ἡλικία τό μοναχικό ἔνδυμα, καί στή συνέχεια ἀφήνοντας πίσω του τά πάντα, ἀκόμη καί τήν ἡσυ­χία τοῦ κελιοῦ του στή Μικρή Ἁγία Ἄννα, πού τόσο ἀγαποῦσε, γιά νά προσφέρει τόν ἑαυτό του καί τή διακονία του ἀρχικά στή νεοσύ­στατη Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας καί στή συνέχεια, κάτω ἀπό πολύ δύσκολες καί ἀντίξοες συνθῆκες στό Πατριαρ­χεῖο Ἀλεξανδρείας καί στήν ἱερα­πο­στολή τῆς Ἀφρικῆς.

Τελώντας σήμερα τό ἑξάμηνο μνη­μόσυνό του καί προσευχόμενοι γιά τήν ἀνάπαυση τῆς μακαρίας ψυ­χῆς του ἐλπίζουμε καί πιστεύ­ου­με ὅτι γιά τόν μακαριστό Μη­τροπολίτη Νικηφόρο ἰσχύει αὐτό πού ἀκούσαμε σήμερα νά λέει στήν ἀρχή τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώ­σματος ὁ οὐρανοβάμων ἀπόστολος Παῦλος, «ὅταν ὁ Χριστός φανερω­θῇ ἡ ζωή ἡμῶν, τότε καί ὑμεῖς σύν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ»· θά ἀπολαμβάνει, δηλαδή,  στόν οὐ­ρα­νό τή δόξα τοῦ Χριστοῦ, στόν ὁποῖο ἀφιέρωσε ὁλόκληρη τή ζωή του καί θά τήν ἀπολαύσει σέ μέγι­στο βαθμό κατά τήν ἡμέρα τῆς μελ­λούσης ἐμφανίσεως τοῦ Κυρίου μας.

Εἴθε νά ἔχουμε τήν εὐχή τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Κινσάσας καί ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ. Ἀμήν.