Πανηγύρισε ο Ι.Ν. του Αγίου Ανδρέα στον Πλάτανο

🔊 Ακούστε το άρθρο κάνοντας κλικ

Το Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2024ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής και του Αγίου Ανδρέου Πλατάνου.

Δείτε εικόνες του Κοσμά Καραγιάννη:

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἐάν γάρ μυρίους παιδαγωγούς ἔχη­τε ἐν Χριστῷ ἀλλ᾽ οὐ πολλούς πατέρας· ἐν γάρ Χριστῷ Ἰησοῦ διά τοῦ εὐαγγελίου ἐγώ ὑμᾶς ἐγέννη­σα».

Τήν πνευματική σχέση τοῦ ἀπο­στό­λου Παύλου μέ τούς χριστια­νούς τῆς Κορίνθου περιέγραψε τό σημερινό ἀποστολικό ἀνά­γνω­­σμα. Καί ἡ σχέση αὐτή εἶναι σχέση πα­τρότητος, εἶναι δεσμός ἰσχυρός πού ὀφείλεται στήν νέα γέννηση, στήν ἀναγέννηση πού προσφέρει ὁ ἀπό­στολος μέσω τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ σέ ὅσους πιστεύουν.

 Ὅσους διδασκάλους τῆς πίστεως στόν Χριστό καί ἄν ἔχετε, λέγει ὁ ἀπόστολος, ἔχε­τε ἕνα μόνο πα­τέρα· γιατί ἐγώ εἶμαι αὐτός πού σᾶς γέν­νησα διά τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χρι­στοῦ.

Ἡ πνευματική αὐτή σχέση δέν πε­ρι­ορίζεται μεταξύ τοῦ ἀπο­στό­λου Παύλου καί τῶν χριστιανῶν τῆς Κορίνθου. Ἐπεκτείνεται καί με­τα­ξύ τῶν ἄλλων ἀποστόλων καί ὅλων τῶν χριστιανῶν, καθώς καί ἡ δική τους σπορά τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου ἦταν αὐτή πού συνέβαλε στήν ἐν Χρι­­στῷ ἀναγέννηση τῶν ἀνθρώ­πων.

Στόν ρόλο, λοιπόν, τοῦ πνευμα­τι­κοῦ πατέρα βρί­σκεται καί ὁ ἑορτα­ζό­μενος καί τιμώ­μενος σήμερα ἅγι­ος πρω­τό­κλητος ἀπόστολος Ἀνδρέας.

Πρῶτος αὐτός ἀπό ὅλους τούς ἀν­θρώπους ἐπάνω στή γῆ κλήθηκε ἀπό τόν Χριστό νά τόν ἀκο­λου­θή­σει καί νά γίνει μαθητής του!

Δέν τόν γνώριζε. Δέν τόν εἶχε ἀκού­σει. Δέν εἶχε δεῖ τά θαύματά του. Τό μόνο πού ἤξερε ἦταν αὐτό πού εἶχε ἀκούσει ἀπό τόν διδά­σκα­λό του, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρό­δρομο. «Ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ».

Τί μποροῦσε νά καταλάβει ὁ ἀπό­στολος Ἀνδρέας μόνο ἀπό αὐτή τή φρά­ση; Κανείς δέν μπορεῖ νά ξέρει. Ὅλοι ὅμως ξέρουμε τί ἦταν αὐτό πού ἄγγιξε τήν ψυχή του καί ἀπο­φά­σισε νά τόν ἀκολουθήσει. Ἦταν ἡ χά­ρη τοῦ Θεοῦ, ἦταν ἡ γλυ­κύτη­τα τοῦ θεανδρικοῦ προσώπου τοῦ Κυ­ρίου, πού τόν ἔκαναν νά μείνει κοντά του ὄχι μόνο ἐκείνη τήν ἡμέρα ἀλ­λά γιά πάντα, γιά ὅλη του τή ζωή.

Ἀσφαλῶς μεγάλη καί δύσκολη ἀπό­­φαση πού δέν μπορεῖ νά τήν πά­­ρει ὁ καθένας. Ἀλλά ὁ ἀπό­στο­λος Ἀνδρέας ὄχι μόνο τόλμησε νά τήν πάρει, ἀλλά ἔσπευσε νά κα­λέ­σει καί τόν ἀδελφό του νά γνω­ρίσει τόν Χριστό. Ὄχι μόνο ἀκο­­λούθησε τόν Χριστόν, ἀλλά ἔγι­νε ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς γνω­ρι­μίας του ἀπόστολός του.

Γιατί τί ἄλλο κάνει ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέας ὅταν, μετά τήν πρώτη συνά­ντησή του μέ τόν Χριστό, ψά­χνει τόν ἀδελφό του γιά νά τοῦ πεῖ: «Εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν, ὅ ἐστιν μεθερμη­νευό­μενον Χρι­στόν».

Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν πρώτη στιγμή ὁ ἀπόστολος Ἀνδρέ­ας δέν θέλει νά κρατήσει τόν θη­σαυ­ρό πού βρῆκε μόνο γιά τόν ἑαυ­τό του. Γι᾽ αὐτό τόν μοιράζεται. Γι᾽ αὐτό τόν προσφέρει. Γι᾽ αὐτό τόν κά­νει γνωστό.

Στή δική του πίστη στηρίζεται τό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ. Στή δική του πίστη στηρίζεται ἡ Ἐκκλησία. Στήν ἀγάπη του γιά τόν Χριστό καί τούς ἀνθρώπους στηρίχθηκε καί ὅλο τό ἀποστολικό του ἔργο. Γιατί δέν εἶ­ναι μόνο ὁ ἀπόστολος Παῦλος πού πέρασε ὅλες αὐτές τίς ταλαιπωρίες πού περι­γράφει πρός τούς χριστια­νούς τῆς Κορίνθου, ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἀπόστολοι καί ὁ ἑορ­ταζόμενος σή­μερα ἀπόστολος Ἀνδρέας. Καί ὅμως τίς ὑπέμεινε ὅλες καί ὑπέμει­νε καί τόν σταυ­ρι­κό θάνατο προ­κει­μένου νά κηρύ­ξει σέ ὅσο πε­ρισ­σό­τε­ρους ἀν­θρώ­πους μπο­ροῦ­σε τό εὐ­αγ­γέλιο τοῦ Χριστοῦ καί νά τούς ἀνα­γεν­νήσει ἐν Χριστῷ Ἰη­σοῦ.

«Ἐάν γάρ μυρίους παιδαγωγούς ἔχη­­τε ἐν Χριστῷ ἀλλ᾽ οὐ πολλούς πατέρας».

Πα­τέρες μας εἶναι οἱ ἀπόστολοι, πατέρας μας καί ὁ ἀπόστολος Ἀν­δρέας, γιατί καί σ᾽ αὐ­τόν ὀφεί­λου­με τό κήρυγμα τοῦ Χρι­στοῦ. Αὐτός ἔκανε γνωστό στήν Ἐκκλη­σία καί στόν κόσμο τό πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ. Αὐτόπτης καί αὐτήκοος μάρ­τυς τῆς ζωῆς καί τῆς διδασκα­λίας του μετέδωσε στήν Ἐκ­­κλησία τήν αὐθεντική μαρτυρία του γιά τόν Σω­τήρα τοῦ κόσμου, θέ­τοντας μέ τό κήρυγμά του, μέ τή ζωή του καί μέ τό μαρ­τύ­ριό του τίς βά­σεις τῆς δικῆς μας πί­στεως, τῆς δι­κῆς μας ἀναγεν­νή­σεως ἐν Χριστῷ καί τῆς δικῆς μας σωτη­ρίας.

Ἄν συγκρίνουμε τή δική μας πί­στη καί τή δική μας ἀπο­­φα­σιστικό­τητα μέ τήν πίστη καί τήν ἀποφα­σι­στικότητα τοῦ ἁγί­ου ἀπο­στόλου Ἀνδρέου θά δια­πιστώ­σου­με τή με­γά­λη ἀπόσταση πού μᾶς χωρίζει. Θά διαπιστώ­σου­με πόσο δύ­­­σκολα πειθόμαστε ὄχι νά ἀκο­λου­­­θήσουμε τόν Χριστό σέ ὅλη μας τή ζωή, ὅπως ἔκανε ὁ ἑορ­τα­ζόμενος ἀπό­­­στολος ἐγκατα­λεί­­πο­ντας τά πάντα, ἀλλά νά κά­νουμε ἔστω καί τήν παραμικρή ὑπο­χώ­ρη­ση, ἔστω καί τήν παραμι­κρή ἀλλα­γή στίς συνήθειές μας γιά νά ἐφαρ­μόσουμε μία ἐντολή τοῦ Εὐαγγε­λίου, γιά νά ἀκολου­θή­σουμε σέ ἕνα σημεῖο μό­νο τόν Χρι­στό.

Ἄν θέλουμε ὅμως νά τιμήσουμε πραγ­ματικά τόν ἀπόστολο Ἀνδρέα θά πρέπει νά ἀκολουθήσουμε τό πα­­ράδειγμα τῆς δικῆς του ζωῆς καί τῆς δικῆς του πορείας. Θά πρέ­πει νά μιμηθοῦμε τήν ἄδολη πίστη του, πού εἶναι ἔκφραση τῆς ἁγνῆς καί καθαρῆς ψυχῆς του, καί τήν τόλμη του.

Ἄν ἡ πίστη καί ἡ τόλμη χάρισαν σέ ἐκεῖνον τήν τιμή νά γίνει ὁ πρω­τόκλητος τῶν ἀποστόλων, σέ μᾶς μποροῦν νά ἐξασφαλίσουν τή σω­τη­ρία μας.