<<Μπορώ να προσφέρω ό,τι κι εσύ, φτάνει να μου δώσεις τα εφόδια και την ευκαιρία>>
Κάθε χρόνο, στις 3 Δεκεμβρίου, γιορτάζουμε και ξαναγιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα των ΑμεΑ. Συνήθως, σ’ αυτές, τις επετειακού χαρακτήρα εκδηλώσεις, κλείνουμε τις «ενοχές μας», ξεμπερδεύουμε με τις «υποχρεώσεις μας» και «με αυτοκάθαρση», συνεχίζουμε για τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου.
Από το 1992 η 3η Δεκεμβρίου, έπειτα από ψήφισμα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών υιοθέτησε τη Σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες ομόφωνα τον Δεκέμβριο του 2006. Η Σύμβαση αυτή εγγυάται ότι τα άτομα με αναπηρία έχουν δικαίωμα στη ζωή στην ίδια βάση με τους υπόλοιπους ανθρώπους, απαιτεί την απαγόρευση των διακρίσεων, την εγγύηση ίσης νομικής προστασίας. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το 15% περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού αντιμετωπίζει κάποιο είδος αναπηρίας.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, η 3Η Δεκεμβρίου δίνει την αφορμή στις κυβερνήσεις, στους οργανισμούς, σε φορείς , σε ολόκληρη την κοινωνία να εστιάσουν το βλέμμα τους στα δικαιώματα και τις ικανότητες των ατόμων με αναπηρία.
Τα άτομα με Αναπηρίες τείνουν να τίθενται στο περιθώριο και να αντιμετωπίζονται με προκατάληψη από το κοινωνικό σύνολο. Συναντούν εμπόδια σε όλες τις δραστηριότητες της ζωής τους (εκπαίδευση, απασχόληση, προσβασιμότητα), τις οποίες οι υπόλοιποι από εμάς τις θεωρούμε φυσιολογικές και δεδομένες. Έτσι, διακρίνεται η παρεμπόδιση της ενεργούς συμμετοχής τους σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής τους ζωής και η αποξένωση από τους πολίτες.
Η κοινωνία δεν λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες της συγκεκριμένης ομάδας πληθυσμού και έτσι πολύ συχνά τα άτομα με αναπηρίες βιώνουν το αίσθημα της περιθωριοποίησης, του κοινωνικού αποκλεισμού και της στέρησης συμμετοχής σε κοινωνικά αγαθά και υπηρεσίες, όπου πρέπει να είναι κοινά για όλους τους πολίτες.
Τα άτομα με αναπηρία απαιτούν ισότητα και σεβασμό. Πραγματική ισότητα σημαίνει ίσες ευκαιρίες στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή.
Η αναπηρία δημιουργείται από εμάς τους ίδιους, από την ίδια την κοινωνία. Τέτοιου είδους συμπεριφορές και στάσεις πηγάζουν είτε λόγω άγνοιας για το τι σημαίνει αναπηρία είτε από φόβο συναναστροφής με τα άτομα με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες είτε λόγω στερεοτυπικών αντιλήψεων που έχουν παγιωθεί εδώ και πολλά χρόνια. Αρκετοί από εμάς συναντούμε στην καθημερινή μας ζωή, άτομα με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Η δική μας <<στάση>> απέναντι σε αυτά τα άτομα αποτελεί εσωτερική ψυχική διεργασία, ευαισθησία και συνειδητοποίηση της ευθύνης που έχουμε όλοι μας απέναντι στους συνανθρώπους μας.
Συμπεραίνοντας, τα άτομα με Αναπηρία, παιδιά και ενήλικες, είναι και αυτοί συνάνθρωποι μας. Το στοίχημα, γι’ αυτούς και για μας είναι η κοινωνική αποδοχή όταν βρίσκονται δίπλα μας. Βασική προτεραιότητα όλων των πολιτών είναι η συνεχής ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινωνικού συνόλου, ώστε χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς η διαφορετικότητα να γίνει κατανοητή και αποδεκτή. Γι’ αυτό και ευθύνη όλων μας θα πρέπει να είναι η άσκηση αποδοχής του άλλου, του διαφορετικού. «Ποτέ ένας κήπος με μόνο ένα είδος, με μόνο ένα χρώμα, δεν είναι ομορφότερος από έναν πολύχρωμο και ποικιλόμορφο».
Πίτση Γενοβέφα
Ειδική Παιδαγωγός
Ειδικό Δημοτικό Σχολείο Αλεξάνδρειας
Αφήστε μια απάντηση