Αλεξανδρινός: Προχωρούν όσοι έχουν μαζί τον κόσμο..

Με τις δημοτικές εκλογές της Αλεξάνδρειας θα ασχοληθώ και στο σημερινό σημείωμά μου. Και θα ξεκινήσω πρώτα με τον χώρο της Νέας Δημοκρατίας, έναν χώρο όπου “σηκώνει” πολλά ο οργανισμός τους.

Έχω την αίσθηση ότι ο Μιχάλης Χαλκίδης αρχίζει να γίνεται κύριο θέμα στις συζητήσεις των νεοδημοκρατών της Αλεξάνδρειας κι αυτό για έναν βασικό λόγο. Έχει πολλούς φίλους, έχει επίσης και πολλούς αντιπάλους. Αντίπαλοι που μέχρι και στοίχημα έβαζαν ότι τελικά θα “μετακομίσει” στη Βέροια, όμως τελικά ο “ψηλός” δεν τους έκανε τη χάρη. Έμεινε στην Αλεξάνδρεια και στο καπάκι, με δύο μόλις συγκεντρώσεις, στον “Κήπο” και τη Μελίκη, τάραξε τα νερά και τρόμαξε κόσμο.

Αυτή είναι η αλήθεια κυρίες και κύριοι και δεν πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει. Με τη φόρα που έχει πάρει ο Χαλκίδης, εκτιμώντας την κατάσταση πάντα σε σχέση με τον χώρο του (το στρατόπεδο της Δεξιάς εννοώ) θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή δεν έχει να φοβηθεί ούτε τον Γκυρίνη , ούτε τον Πανταζόπουλο, παρά μόνο τον ίδιο τον… Χαλκίδη.

Εννοώ το αυτογκόλ, που συνήθως στοιχίζει “ακριβά” κι αυτό πρέπει να προσέξει ο Μιχάλης Χαλκίδης περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σημείο του προεκλογικού αγώνα του. Μέχρι στιγμής έχει “γυρίσει” το παιχνίδι σημαντικά προς την πλευρά του, αυτό δεν αμφισβητείται απο κανέναν (φίλους και εχθρούς) και εδώ είναι το σημείο που θα δούμε πόσο μπορεί να αντέξει να οδηγεί την κούρσα των δεξιών υποψήφιων δημάρχων της Αλεξάνδρειας.

Να μην ξεχνάμε ότι και ο Παναγιώτης Γκυρίνης δεν είχε αντίπαλο. Έχασε όμως το παιχνίδι από τα συνεχή αυτογκόλ του. Πολύ εύκολα θα τον χαρακτήριζα “Μέσι” των αυτογκόλ στον χώρο της ελληνικής αυτοδιοίκησης.

Και σ΄αυτό πιστεύω ότι συμφωνείτε οι περισσότεροι. Θέλει μεγάλη τέχνη για να μπορεί να γκρεμίσει κάποιος ένα οικοδόμημα στο οποίο είναι ο κυρίαρχος ένοικος, βάζοντας ο ίδιος μπουρλότο στα θεμέλιά του. Κι αυτό, το έκανε ο Γκυρίνης. Έγινε μπουρλοτιέρης του ίδιου του εαυτού του και μάλιστα με μεγάλη τέχνη, με μεγάλη μαεστρία.

Τα γράφω “χοντρά”, νευριάζει (ενίοτε) ακόμη και ο Ντομουχτσής όταν διαβάζει το κείμενο, όμως νομίζω πως έτσι είναι τα πράγματα και έτσι τα αντιλαμβανόμαστε όσοι ζούμε στον Γιδά χωρίς να έχουμε ανάγκη από κανέναν κι έχοντας τη δυνατότητα να λέμε τα σύκα- σύκα και τη σκάφη- σκάφη.

Τι να πω δηλαδή για τον Αργύρη Πανταζόπουλο; Ότι μου θυμίζει τον Σιλβέστερ Σταλόνε; Όχι βέβαια. Δεν θα το πω κι αν είναι να πω κάτι, θα τολμήσω να τον παρομοιάσω με τον Μαξ Λίντερ ή τον Χάρολντ Λόιντ, τους διάσημους αστέρες του βουβού κινηματογράφου.

Αντιλαμβάνεστε τι εννοώ για έναν Αργύρη που την είδε Σταύρος Θεοδωράκης και Θάνος Τζήμερος, όλη μέρα στο πληκτρολόγιο και στο facebook, την ώρα που οι άλλοι δύο αλωνίζουν την πιάτσα. Κι αν μάλιστα δεν του δώσει κανά “φιλί της ζωής” ο Κώστας Βενιόπουλος, όπως ακούγεται στα πέριξ, τότε δύσκολα τον βλέπω να μη λαχανιάζει μέχρι το Πάσχα.

Κι όταν η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας Αλεξάνδρειας θυμίζει φέτες από σαλαμάκι “Υφαντής” τότε τι περιμένετε να κάνει ο Κώστας Ναλμπάντης; Ένας Ναλμπάντης που εξ αρχής είχε την αύρα του εκλογικά κυρίαρχου στον χώρο του δήμου Αλεξάνδρειας, πόσο μάλλον τώρα, με τέτοιες καταστάσεις στον αντίπαλο χώρο.

Και το επαναλαμβάνω. Ο Ναλμπάντης απο την αρχή ήταν μπροστά κι αυτό το αναγνωρίζουν όλοι. Το πέτυχε αυτό διότι δεν εξαρτάται από τις αδυναμίες των άλλων και δεν βασίζεται σε αυτές για να έχει προβάδισμα, αλλά αντλεί δύναμη από τις δικές του δυνατότητες, από τις δικές του πολιτικές επιλογές, από την δική του πορεία. Έτσι είναι φίλοι μου. “Καθυστέρησε” ίσως να ανακοινώσει την υποψηφιότητά του, επειδή δεν είχε λόγους να βιαστεί. Κι αυτό τον δικαίωσε. Οργανώθηκε, συγκροτήθηκε ως συνδυασμός χωρίς προχειρότητες και σήμερα πάινει στη μάχη έτοιμος και όχι ευκαιριακά. Άλλωστε είναι γνωστό ότι ο Ναλμπάντης δεν λειτουργεί με το θυμικό αλλά με τους κανόνες της πραγματικότητας. Είναι πολιτικός του ρεαλισμού και της σύναισης, της οργάνωσης και της ουσίας κι αυτό είναι που το αναγνωρίζει ο κόσμος και του δίνει το προβάδισμα. Τα έχω εντοπίσει αυτά απο καιρό και τα έχω ξαναγράψει. Και χαίρομαι που τελικά με δικαιώνει.

Εκεί λοιπόν δείχνει να οδηγείται το ¨”ντέρμπι” της Β’ Κυριακής.

Αντιλαμβάνεστε πιστεύω, τι εννοώ και κυρίως ποιούς εννοώ.

Ο Παναγιώτης Γκυρίνης πρόσφερε απλόχερα, τόσες πολλές αιτίες για να εκδηλωθούν φωνές αμφισβήτησης εναντίον του, που στο τέλος θα καταντήσει να είναι απών από την τελική μάχη, δίνοντας την ευκαιρία να μονομαχήσουν δύο πρώην συναγωνιστές του, δύο πρώην υποστηρικτές και επιτελείς του, για το ποιός θα είναι αυτός που θα τον κατεβάσει από τον “θρόνο”.

Να είμαστε όμως ειλικρινείς και να λέμε ολόκληρη την αλήθεια.

Ο κόσμος είναι που συμφωνεί ή διαφωνεί, ο κόσμος είναι που ανεβάζει και κατεβάζει. Χωρίς τον κόσμο κανένας Ναλμπάντης και κανένας Χαλκίδης δεν θα μπορούσαν να δημιουργήσουν συνθήκες ανατροπής. Έχουν μαζί τους τον κόσμο και ο Κώστας Ναλμπάντης και ο Μιχάλης Χαλκίδης ώστε να μπορούν να οδηγούν την κούρσα και να δρομολογούν τις καταστάσεις. Κι όπως αυτοί έχουν τον κόσμο, άλλοι δεν έχουν τον κόσμο. Ή δεν τον έχουν όσο θα έπρεπε. Για την ώρα τουλάχιστον…

Αλεξανδρινός