Δεν θα ήταν ωραίο αν όλα μας τα προβλήματα εξαφανίζονταν με έναν μαγικό τρόπο, με ένα μικρό «ξόρκι» που μας έμαθαν οι γονείς μας; Δεν θα ήταν ωραίο απλώς να χωνόμασταν μέχρι το κεφάλι μέσα στα σκεπάσματα και μνημόνια, τρόικες, δάνεια και Μερκοζί να γίνονταν καπνός;
Δυστυχώς, τα ενήλικα μυαλά έχουν και τα…
αντίστοιχα, άλυτα προβλήματα. Γι΄αυτό αναπολούμε με νοσταλγία τις εποχές που τα προβλήματά μας ήταν αστεία –παρ’ ότι στα παιδικά μας μάτια φάνταζαν θεόρατα. Τις εποχές εκείνες που οι γονείς και οι παππούδες μας σκαρφίζονταν μικρά αθώα ψέματα για να μας κάνουν να φάμε όλο το φαγητό μας ή να δικαιολογήσουν τον πόνο μας όταν πέφταμε και ματώναμε τα γόνατά μας. Τις εποχές εκείνες που ακόμη πιστεύαμε.
*Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός.
*Αν δεν φας όλο το φαγητό σου…
Η συνέχεια σε αυτή τη φράση εξαρτάται από το πού μεγαλώσατε και από τα παραμύθια που με την σειρά τους είχαν ακούσει και οι δικοί σας γονείς όταν ήταν μικροί. Έτσι, πιθανότατα αν αφήνατε άθικτες τις μπάμιες ή τις φακές σας (τι μαρτύριο), θα σας έπαιρνε ο γύφτος, η αρκούδα, ο λύκος, ο γέρος, ο Καραδόντας(!) και άλλα τέρατα της ελληνικής φαντασίας. Η μοίρα επίσης όριζε ρητά πως αν αφήσεις την τελευταία σου μπουκιά αφενός αφήνεις την δύναμή σου και αφετέρου «θα σε παρατήσει ο γαμπρός/η νύφη».
*Αν κουκουλωθείς, ο μπαμπούλας δεν θα σε δει.
Γι’ αυτό κάθε βράδυ, όταν οι γονείς μας έκλειναν με το ζόρι την τηλεόραση από νωρίς και τα φώτα έσβηναν, το κάτω μέρος του κρεβατιού και το εσωτερικό της ντουλάπας γινόταν σκηνικά του δικού μας καθημερινού θρίλερ. Ευτυχώς, είχαμε βρει το πιο αποτελεσματικό όπλο: Καλυπτόμασταν ολόκληροι με το πάπλωμα και έτσι τα αλά Μπαμπούλας ΑΕ τέρατα έμεναν μακριά μας. Μετά από λίγη ώρα, όταν ο αέρας λιγόστευε κάτω από τα σκεπάσματα, μπορούσαμε δειλά-δειλά να κρυφοκοιτάξουμε με το ένα μάτι, για να δούμε ότι όντως το ανυπέρβλητο ξόρκι σας έπιασε τόπο.
*Τα παγωτά υπάρχουν μόνο το καλοκαίρι.
Γι’ αυτό και μόλις έμπαινε ο Ιούνιος, μετρούσαμε με θρησκευτική ευλάβεια ένα-ένα τα κυπελλάκια «Καραμπόλα» που κλαίγαμε γκαρίζοντας μέχρι να αναγκάσουμε τους γονείς μας να μας πάρουν. Όπως μετρούσαμε και τα μπάνια στη θάλασσα. Ήταν προφανώς οι δύο μοναδικές περιπτώσεις που μας χρησίμευαν τα μαθηματικά.
*Αν δεν κοιμηθείς το μεσημέρι…
Θα σε πάρει ο Μεσημεράς, σύμφωνα με τις εμπειρίες πολλών γνωστών μου που μου μετέδωσαν αυτή την λαμπρή παραλλαγή του τιμωρού άτακτων παιδιών που δεν υπακούν τους γονείς τους. Κι αν κάποια στιγμή έκανες την επανάστασή σου και έλεγες πως δεν σε νοιάζει, η μαμά ξεσκόνιζε τις υποκριτικές της ικανότητες και πήγαινε αποφασισμένη προς το τηλέφωνο, σχημάτιζε στο καντράν το 141 και έλεγε «τώρα θα δεις, τον παίρνω τηλέφωνο», όσο στην άκρη της άλλης γραμμής, η γνωστή κυρία έλεγε «στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι τρεις παρά δέκα και τριάντα δευτερόλεπτα».
*Το δόντι το παίρνει η νεράιδα.
Είναι από τις περιπτώσεις που, μετά από ένα ισχυρό σοκ όπως ο πόνος από το πρώτο «πεσμένο» δόντι έπρεπε να γιατρευτεί. Και τι καλύτερο από λίγη μαγεία; Έτσι λοιπόν σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδας, έπρεπε να βάλεις το καταραμένο αηδιαστικό δόντι κάτω από το μαξιλάρι σου, και το βράδυ μια νεράιδα θα το μεταμόρφωνε σε νόμισμα – φήμες λένε πως τα φιλοχρήματα παιδάκια στην συνέχεια ξερίζωναν μόνα τους και τα υπόλοιπα 31 δόντια τους. Εξαιρούνται τα παιδιά του «Κυνόδοντα». Σε άλλες περιοχές της ελληνικής επαρχίας, εκεί που ακόμη υπάρχουν σκεπές από κεραμίδια, έπρεπε να πετάξουμε εκεί το δόντι, για να το πάρει ένα πουλί και το επόμενο δόντι να βγει γερό. Αν ψάξετε λοιπόν στις στέγες μιας επαρχιακής πόλης, πιθανότατα θα τις βρείτε πασπαλισμένες με ολόκληρες μασέλες.
*Δεν πειράζει που χτύπησες. Μεγάλωσες.
Χμμ… Παρ’ ότι όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο πιο παράλογος μου φαίνεται ο συνειρμός, για έναν περίεργο λόγο, αυτή η παρηγοριά πάντα έπιανε. Έτσι, δεν πείραζε αν το γόνατο ήταν πάντα ματωμένο, τα χέρια γρατζουνισμένα και όλο το σώμα έπρεπε να καλυφθεί με μπεταντίν και κακάδια (sic). Σημασία είχε ότι μετά την πτώση ήσουν (μερικά δευτερόλεπτα) μεγαλύτερος.
*Υπάρχει ο Άη Βασίλης.
*Το τρίγωνο τυράκι λέγεται Λαβάς Τυρί.
Πόσο σοκαριστική θα πρέπει να ήταν για τον καθένα μας η στιγμή που η καθηγήτρια των γαλλικών ή οι πρώτες μας απόπειρες να κοιτάξουμε την συσκευασία πριν καταβροχθίσουμε το νόστιμο τυράκι, μας κατέρριψαν αυτόν τον μύθο; Πρόκειται για τυρί goddammit, γιατί να γελάει μια αγελάδα;
*Τα cartoons ζουν πραγματικά.
Η Μαρουλίτα της Φρουτοπίας για παράδειγμα. Τι πιο λογικό για το αθώο μυαλό ενός παιδιού –και μελλοντικής συντάκτριας του in2life με έφεση στα ταξιδιωτικά- να θεωρήσει πως μια κοπέλα με φύλλα μαρουλιού αντί για σώμα είναι υπαρκτό πρόσωπο, το οποίο θα απαντούσε στο γράμμα που της έστειλε. Αλλά πραγματικά, και πάλι, τι ωραία που θα ήταν να υπήρχαν πράγματι αυτά τα πρόσωπα. Η Μαρουλίτα, ο Ρούχλας, η Μελιά και όλες οι κούκλες με τις οποίες μεγαλώσαμε. Ίσως ο κόσμος μας να ήταν καλύτερος.
*Στον δρόμο, η μεγαλύτερη απειλή είναι οι καραμέλες.
Δεν εξηγείται διαφορετικά η εμμονή των γιαγιάδων να μας νουθετούν να προσέχουμε και να αποφεύγουμε όποιον άγνωστο μάς πλησιάσει και μας προσφέρει καραμέλες. Εγώ πάντως, αν ήταν από τις αγαπημένες Baloo ή τις Ο’Mammy –κατά προτίμηση κόκκινες ή λευκές- δεν θα έλεγα όχι. Ίσως γι’ αυτό αργότερα στην εφηβεία, δεν φοβήθηκα ούτε την επόμενη τρομερή απειλή, να μου ρίξουν κάτι στην πορτοκαλάδα που θα παρήγγελνα στις «ντισκοτέκ».
*Μπορείς να πετάξεις.
*Όλα θα πάνε καλά.
Όλα τα παραμύθια είχανε happy end και ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Πώς να φανταστούμε ότι τελικά υπάρχουν πραγματικά βάσανα που θα μας ταλαιπωρήσουν από την εφηβεία και μετά; Άλλωστε, ήταν τόση η αθωότητά μας, που δεν μπαίναμε καν στον κόπο να σκεφτούμε: Γιατί είναι χαρούμενο τέλος ο γάμος; Μόνο η Σταχτοπούτα φορούσε 38,5; Μήπως τα τρία γουρουνάκια, αφού σώθηκαν από τον λύκο και χαρήκαμε, έγιναν τα μπριζολάκια που μετά από λίγο φάγαμε στο οικογενειακό τσιμπούσι; Σε κάθε περίπτωση πάντως, η λογική μας δεν ήταν λανθασμένη. Είναι αυτή που θα έπρεπε να έχουμε και τώρα, για να μην σταματήσουμε να είμαστε αισιόδοξοι: Όλα θα πάνε καλά.
Περισσότερες αθώες σκέψεις…
Οι δόσεις παιδικής αθωότητας δεν είναι ποτέ αρκετές, σε μια περίοδο που καθετί το οποίο μπορεί να μας κάνει να χαμογελάσουμε είναι καλοδεχούμενο. Γι’ αυτό ανακαλύψαμε αυτό το απολαυστικό αγγλόφωνο site και δεν θέλαμε να το κρατήσουμε για τον εαυτό μας. Στο iUsedtoBelieve.com πού αυτοσυστήνεται ως «the childhood beliefs site», βρίσκονται συγκεντρωμένες πολλές αθώες ερμηνείες της πραγματικότητας, όπως την γνώρισαν παιδιά από όλο τον κόσμο που σήμερα ζουν στον ενήλικο κόσμο. Ακολουθούν οι «παιδικές κοσμοθεωρίες» που μας συγκίνησαν περισσότερο:
– «Σαν παιδί, πίστευα ότι έχεις συγκεκριμένο αριθμό λέξεων που μπορείς να χρησιμοποιήσεις κατά την διάρκεια της ζωής σου, γι’ αυτό έπρεπε να προσέχω να μην μιλάω πολύ, αλλιώς θα γινόμουν μουγκός πριν γίνω 20 χρονών. Οι γονείς μου αναρωτιούνταν γιατί δεν μιλάω πολύ. Πόση ανακούφιση ένιωσα όταν κατάλαβα πως μπορώ να μιλάω όσο θέλω!»
– «Η μαμά μου έστηνε στον μεγάλο μας διάδρομο το πλαστικό σετ του bowling που είχαμε σαν παιχνίδι όταν έξω είχε καταιγίδα και όταν ακουγόταν μια βροντή, μας έλεγε ότι ένας άγγελος είχε κάνει strike. Χρόνια αργότερα έμαθα ότι το έκανε επειδή φοβόταν πολύ τις καταιγίδες.»
– «Όταν ήμουν μικρή φορούσα αυτές τις χνουδωτές πιτζάμες με την Miss Piggy και μια νύχτα που είχε κρύο και κουκουλώθηκε κάτω από την κουβέρτα, ο στατικός ηλεκτρισμός δημιούργησε μπλε σπινθήρες. Έτσι άρχισα να κλαίω γιατί πίστεψα πως είμαι ένα ρομπότ. Η μαμά μου γελούσε αλλά εγώ είχα τρομοκρατηθεί.»
– «Πίστευα ότι όταν βάζαμε ένα τραγούδι να ακούσουμε στο αυτοκίνητο, η μπάντα έπαιζε το τραγούδι πάνω στην οροφή του αυτοκινήτου.»
– «Όταν ήμουν μικρός, η μαμά μου μού έλεγε ότι αν συνέχιζα να τρώω τα νύχια μου, θα φυτρώσουν χέρια στο στομάχι μου. Μια μέρα τη ρώτησα αν η κοιλιά του παππού είναι τόσο μεγάλη για τον ίδιο λόγο.»
– «Όταν ήμουν μικρός νόμιζα πως όταν πεθαίνεις, η γλώσσα σου κρέμεται έξω σαν αυτή ενός σκυλιού. Οπότε, όταν παίζαμε με τον αδελφό μου «Καουμπόι και Ινδιάνοι» και μας «πυροβολούσαν», έπρεπε να πέσουμε κάτω με την γλώσσα να κρέμεται έξω, αλλά προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω. Δεν ξέραμε ακόμη τι είναι η βαρύτητα.»
– «Μικρός, πίστευα ότι οι ηθοποιοί που πεθαίνουν σε μια ταινία, είναι πραγματικά νεκροί. Μια φορά όμως είδα μια άλλη ταινία, και είδα τον νεκρό ηθοποιό να παίζει έναν άλλο ρόλο.»
– «Ο πεντάχρονος ξαδερφός μου πίστευε ότι οι σκουπιδιάρηδες τους έκλεβαν τα σκουπίδια.»
– «Στο κατηχητικό μας έλεγαν ότι ο Θεός βλέπει τα πάντα. Γι’ αυτό, πάντα επέμενα η μαμά μου να κρατάει μια πετσέτα μπροστά μου όταν πήγαινα στην τουαλέτα, γιατί δεν ήθελα να με δει ο Θεός».
του Γιώργου Κόκουβα
in2life.gr
Αφήστε μια απάντηση